บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 12
ห้องทำงานเถ้าแก่สุง หลงกลับมารายงานหงส์ “ได้ตัวมันแล้วครับ นายน้อย”
“ตอนนี้มันอยู่ที่ไหน”
“โกดังร้าง… ผมให้ลูกน้องคุมตัวมันอยู่”
“พาฉันไปที”
“นายน้อยจะไปทำไม”
“ฉันอยากไปดูหน้ามัน” หงส์แววตาดุดัน น่าเกรงกริ่ง
หงส์เข้ามาในโกดังร้าง ซ้งถูกซ้อมจนสะบักสะบอม หน้ามีรอยฟกช้ำ ถูกมัดมือมัดเท้าอยู่ มีลูกน้องหลง 2 คนคุมตัวแน่นหนา หลงบุ้ยหน้าให้ลูกน้องทั้ง 2 คนออกไปก่อน ให้หงส์สอบสวนซ้งตามลำพัง
“ฉันให้คนสืบประวัติของแกแล้ว ถึงได้รู้ว่าแกเป็นนักฆ่าฉายาไอ้ซ้งร้อยศพ”
“จะฆ่าอั๊วก็ฆ่า อย่ามัวพูดพล่ามให้เสียเวลา”
“ฆ่าแกให้ตาย มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ ไอ้ฆาตกร”
“คุณหนูกำลังคิดว่าอั๊วพัวพันกับการตายของเถ้าแก่สุง”
“หรือแกจะปฏิเสธว่าไม่ใช่”
ซ้งหัวเราะ “ถ้าคืนนั้นศพที่ 101 คือเถ้าแก่สุงล่ะก็ อั๊วคงรับเงินก้อนใหญ่สบายไปทั้งชาติ”
“แกนี่มันสารเลวจริง !”
“มันฆ่าเถ้าแก่สุงและพี่ชายของนายน้อย ให้ผมส่งมันไปลงนรกเลยดีกว่า” หลงชักปืนมาจ่อจะยิงซ้ง
แต่หงส์ห้ามเอาไว้ “ไม่ต้อง ! ฉันยังไม่อยากให้มันตายตอนนี้” หลงถอยออกไป เก็บปืน ทำตามคำสั่งหงส์ “ฉันจะให้เวลาแกคิด 1 คืน... พรุ่งนี้ในพิธีสถาปนาหัวหน้าแก๊งหงส์ดำ... ยอมรับสารภาพซะว่าใครส่งแกมา แล้วฉันจะยอมไว้ชีวิตแก แต่ถ้าแกยังปากแข็งอยู่ล่ะก็ อย่าหาว่าฉันใจดำ”
ซ้งจ้องตาหงส์อย่างท้าทาย แววตาไม่เกรงกลัวหงส์แม้แต่น้อย
หงส์กับหลงคุยกันหลังจากกลับมาจากโกดังร้าง
“ผมพยายามเค้นคอมันให้รับสารภาพ แต่ไอ้ซ้งมันยืนกรานว่ามันไม่ได้ฆ่าเถ้าแก่สุง”