บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 18 หน้า 3
อำภาจับมือฉกาจไว้
หมออธิบาย “คนไข้ยังไม่ตอบสนองอะไรนะครับ อาการโดยทั่วไปทรงตัว ไม่มีอะไรอยู่ในขีดอันตรายนะครับ”
ฉัตรชนกกังวล “แล้วเมื่อไหร่พ่อผมถึงจะฟื้นล่ะครับ
อำภาหนักใจ “นั่นสิคะ อย่าบอกนะคะว่าจะหลับอยู่อย่างนี้ตลอดไป
“อาการประเภทนี้ หมอตอบไม่ได้จริงๆ ครับ สิ่งที่พยายามทำในตอนนี้คือระวังภาวะแทรกซ้อน แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ คนไข้อยู่ในการดูแลของเราตลอด 24 ชั่วโมง หากมีอะไรผิดปกติ เราพร้อมจะให้การรักษาอย่างทันท่วงทีครับ”
“แต่จะฟื้นแน่ๆ ใช่มั๊ยคะคุณหมอ”
“ตอบไม่ได้จริงๆครับ ถ้ามีสัญญาณบอกหมอจะรีบแจ้งแล้วกันนะครับ” หมอกับพยาบาลออกจากห้องไป
ฉัตรชบาเข้าไปปลอบแม่ “คุณแม่คะ พยาบาลเคยบอกชบาว่าคุณพ่อได้ยินเราพูดนะคะ เพียงแต่ท่านไม่สามารถตอบรับเราได้ คุณแม่ลองพูดกับคุณพ่อดูสิคะ”
“จริงเหรอลูก?”
“จริงๆ ค่ะ”
อำภาลูบมือฉกาจเบาๆ “ฟื้นนะคะคุณ ฟื้นมาบอกพวกเราว่าใครเป็นคนทำร้ายคุณ ฟื้นมาช่วยเราจับตัวคนร้ายให้ได้นะคะ”
ฉัตรชนกพูดเบาๆ กับฉัตรชบา “ก็รู้อยู่แล้วว่าเป็นฝีมือใคร ทำไมต้องรอถามท่านด้วย”
“พี่เชื่อว่านายอัคคีเป็นคนลงมือจริงๆ เหรอคะ”
“ไม่ใช่มันแล้วจะใคร หลักฐานก็มีกลับทำอะไรมันไม่ได้ ต้องยอมให้มันถูกประกันตัวออกมาลอยหน้าลอยตาใส่เรา”
“บางที...อาจจะไม่ใช่เค้าก็ได้นะคะ”
ชบาพูดอย่างนี้ได้ยังไง ชบาเองน่าจะรู้ดีกว่าใครทั้งหมดว่ามันเป็นคนยังไง เลวร้ายแค่ไหน หรือว่าชบาเปลี่ยนไปอยู่ข้างมันแล้ว เปลี่ยนไปเห็นว่ามันดีซะแล้ว??”
“ชบาไม่มีทางทำอย่างนั้นหรอกค่ะ ชบาก็แค่...”
“แค่อะไร? แค่แก้ตัวแทนมันก็ชัดเจนแล้วนะว่าชบาคิดยังไงกับมัน”
“ไม่นะคะ ชบาไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น อย่าเข้าใจชบาผิดนะคะ”
“ก็อย่าทำให้เข้าใจผิดสิ”
อำภาปราม “อย่าว่าน้องเลย สิ่งที่น้องต้องโดนต้องเจอมันหนักหนาสาหัสมากนะฉัตร ถึงยังไงน้องก็ไม่มีวันเข้าข้างคนผิดหรอก ใช่มั๊ยชบา?”