บทละครโทรทัศน์ ฝันเฟื่อง ตอนที่ 17
ภายในห้องพัก อาทิตย์เดินเข้ามาจุดเทียนที่วางอยู่ในห้องตามมุมต่างๆ ทำให้บรรยากาศดูโรแมนติก บนโต๊ะมีข้าวผัดปูวางอยู่ 2 จาน ชายหนุ่มมองอย่างภูมิใจ คิดว่าวิไลลักษณ์จะต้องประทับใจแน่ๆ
อาทิตย์เดินออกไปหน้าห้องจูงมือวิไลลักษณ์ที่รออยู่เดินเข้ามา แล้วพามานั่งที่เก้าอี้
“คุณอาทิตย์เล่นอะไรคะเนี่ย?”
“ใจเย็นๆ สิครับ อีกแป๊บเดียวนะ... นั่งเลยครับ”
วิไลลักษณ์ลงนั่ง อาทิตย์แกะผ้าผูกตาออก หญิงอึ้งๆ ที่อาทิตย์ทำเซอร์ไพรส์
อาทิตย์ลงนั่งตรงข้ามหญิงสาว “ตั้งแต่เราแต่งงานกัน ผมยังไม่เคยพาคุณวิไลลักษณ์ไปทานอาหารดีๆ เลย วันนี้ผมทำได้แค่นี้ อย่าโกรธผมนะครับ”
“วิไลลักษณ์จะโกรธคุณอาทิตย์ทำไมคะ? แค่นี้... ก็ดีมากสำหรับวิไลลักษณ์แล้วค่ะ”
“แต่ยังไม่ดีพอสำหรับผมครับ” อาทิตย์จับมือวิไลลักษณ์ “ขอเวลาผมหน่อยนะครับ ผมจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าผมสามารถดูแลเมียผมได้...” อาทิตย์หยิบแหวนที่ซื้อมาจากตลาดขึ้นมาสวมให้หญิงสาว “ผมรักคุณวิไลลักษณ์นะครับ”
วิไลลักษณ์ชูนิ้วที่สวมแหวนขึ้นมาดู รู้สึกซึ้งใจ “ขอบคุณค่ะ...” หญิงสาวโผกอดอาทิตย์ “วิไลลักษณ์มีความสุขที่สุดเลยค่ะ”
“แล้ววันนึงผมจะเปลี่ยนแหวนวงนี้เป็นของจริงให้นะครับ”
“ไม่ต้องแล้วค่ะ วิไลลักษณ์ไม่ได้ต้องการอะไรอีกแล้ว แค่นี้ก็พอแล้วค่ะ...”
อีกด้านหนึ่ง รัฐรวีพามณฑิราเข้ามาที่ร้านอาหารหรูแนวชิคทันสมัยแห่งหนึ่ง ทว่าไฟในร้านปิดหมด
มณฑิรามองแปลกใจที่ทำไมไม่มีคนเลย
“ทำไมร้านนี่ปิด หรือว่าเจ๊งแล้ว?” มณฑิราถามกวนๆ
“ร้านปิดเฉยๆ ครับ..ร้านนี้ผมหุ้นเปิดกับเพื่อน แต่วันนี้วันจันทร์ เราปิดทุกวันจันทร์ครับ มาสิครับ” รัฐรวีเดินจูงมือมณฑิราเข้าไปในร้าน
รัฐรวีพามณฑิราเดินเข้าไปในร้าน เห็นว่าโต๊ะเก้าอี้ถูกเก็บขึ้น ชายหนุ่มเดินไปเปิดไฟ ไฟสว่างขึ้นพอดูโรแมนติก