บทละครโทรทัศน์ Unlucky Ploy ชีช้ำกะหล่ำพลอย ตอน 7 หน้า 7

แอมแซว “อร่อยขนาดนี้ คนที่ทำไปให้ ต้องกินหมดเกลี้ยงแน่นอน”

เปาเห็นด้วย “หนูก็ว่าอย่างนั้นแหละ อร่อย”

พลอยดีใจ “จริงป่ะ”

แอมเสริม “คนมีความรักเนอะ เขินอะไรขนาดนั้น”

พลอยอมยิ้ม คิดถึงนาย อยากรู้ว่านายจะกินหมดไหม

เกลือ ซี๊ด ว่าว หวานเปิดปิ่นโตของพลอยแต่ละชั้นออกมาตั้งเรียง ด้วยความตื่นเต้น ดีใจ ในขณะที่นายนั่งนิ่งหันหลังให้ทุกคน แต่เหลือบตามองนิดๆ อยากรู้ว่าพลอยทำอะไรมาให้ ทุกคนหันมาตบมือให้นายเป็นการขอบคุณ

นายหน้านิ่งมีฟอร์ม ทำเป็นไม่สนใจยกน้ำมาดื่ม

ว่าวกำลังหิวโหยหยิบหมูมากิน เหมือนสวรรค์มาโปรด “อร่อยสุดๆ เลย”

ทุกคนกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย

เกลือสงสัย “เห็นพี่งานยุ่งๆ เอาเวลาที่ไหน ไปมีแฟนครับ”

ซี๊ดอยากรู้ “ใช่คนที่เจอกันคราวก่อนหรือเปล่าพี่ ที่เจอกันปุ๊ปกอดกันหมุนตัวพลิ้วเลย”

ว่าวแซว “ดูไม่ออกเลยนะเนี่ย ว่าเป็นแม่ศรีเรือนขนาดนี้”

หวานปราม “พอเลยๆ อย่าไปแซวเค้าเยอะ ถ้าเกิดไม่มีเค้าพวกเราไม่ได้กิน”

นายแอบอมยิ้มนิดๆภูมิใจที่ทุกคนชอบอาหาร

ว่าวหันมาถามอยากรู้ “แล้วเขาทำงานอะไร แล้วไปเจอกันได้ยังไง ทำไมไม่เล่าเลย”

ทุกคนลุ้น “เล่ามาๆๆ เล่ามาสิๆ เล่าสิพี่”

เกลือเอ่ย “เห็นเงียบๆ อย่างนี้อะเสือซุ่มสุดๆ เลยนะพี่”

นายตัดบท “กินๆไปเหอะน่า”

หวานยอม “กินก็ได้ครับ แต่พี่กินกับพวกผมด้วยนะ”

ว่าวแซวต่อ “แล้วทำไมไม่กินอะเขินหรอ เขินอะดิ”

เกลือ หวาน ซี๊ด ต่างก็หัวเราะชอบใจ แซวนายกันใหญ่ นายอาย หันหน้าหนีหงุดหงิด

ว่าวชวน “กินๆ ไปเถอะ เดี๋ยวเวลาผู้หญิงเขาถามชอบไหม อร่อยหรือป่าวจะได้ตอบถูกไง”

ทุกคนประสานเสียง “กินเลยๆๆๆ เดี๋ยวเขาถาม อะๆ เดี๋ยวกินเป็นเพื่อน อะชน”

ว่าวคีบอาหารป้อนนาย นายรับมากินด้วยความรำคาญ เขินๆ ว่าวเห็นท่าทางนายกินเขินๆ ก็ยิ่งแซวกันใหญ่ นายรำคาญตบหัวว่าว ว่าวสำลักข้าวที่กินกระเด็นใส่หน้าเกลือ หวาน ซี๊ด