บทละครโทรทัศน์ กลกิโมโน ตอนที่ 3 หน้า 4
“ไม่ต้องลุกหรอกซาดาโกะ นอนพักเถอะ”
“ดิ ดิชั้นอยากหายไวๆจังเลยค่ะคุณ จะได้กลับไปทอผ้าให้คุณอีก”
“เธอทอผ้าให้กับมิยาคาวะมาตั้งแต่สงครามโลกครั้งที่ 2 แล้วนะ ตอนนี้คนรุ่นใหม่ๆที่เธอ ฝึกไว้เขาก็ช่วยกันทำงานได้ดี ไม่ต้องห่วงหรอกจ้ะ”
“แต่..แต่ดิชั้นยังทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายจากคุณไม่สำเร็จเลย” สายตาซาดาโกะเหม่อเพ้อ “นกกระเรียนทองคำ ถ้าดิชั้นหามันเจอ..ดิ..ดิชั้นก็คงช่วย ช่วยปลดปล่อยท่านชายได้”
มิกิสงสาร “ไม่เป็นไรหรอกซาดาโกะ หลายร้อยปีแล้วที่คนของตระกูลมิยาคาวะไม่เคยมีใครทำสำเร็จ ไม่ใช่เธอคนแรก”
“ดิชั้นไม่เคยพูดเรื่องนี้ให้ใครฟังเลยนะคะคุณมิกิ ความลับของมิยาคาวะก็ยังคงเป็น ความลับอยู่ค่ะ”
มิกิน้ำตาคลอแต่ฝืน “จ้ะ..ซาดาโกะ ท่านชายรู้เรื่องนี้เลยให้ชั้นเอาของขวัญมาให้เธอ”
“ของขวัญ ของขวัญจากท่านชายเหรอคะคุณ”
มิกิน้ำตาคลอแล้วค่อยๆ วางนกกระเรียนกระดาษลงบนมือเหี่ยวๆของซาดาโกะ แค่นั้นก็ทำให้ซาดาโกะน้ำตาไหลพรากด้วยความดีใจ มือเธอค่อยๆกำนกกระเรียนกระดาษไว้อย่างหลวมๆ
“ท่านชายยังฝากชั้นมาบอกเธอด้วยนะว่า ตอนนี้ความหวังของท่านชายใกล้มาถึงแล้ว”
“เธอ..เธอได้ยินเสียงเพลงของท่านชายแล้วเหรอคะ”
“ท่านชายคิดว่าใช่จ้ะ”
“ดิชั้นดี..ดีใจจังเลยค่ะ” ซาดาโกะยิ้มอย่างอ่อนแรง มิกิเห็นแล้วกลั้นน้ำตาไม่อยู่เบือนหน้าไปปาดน้ำตา เมื่อหันกลับมาอีกทีซาดาโกะ ก็ค่อยๆคลายมือออกจากนกกระเรียนกระดาษเมื่อครู่ บัดนี้ได้เปลี่ยนเป็นขนนกกระเรียนสีขาวบริสุทธิ์ ซาดาโกะยิ้มทั้งน้ำตา “ถึง..ถึงเวลาของดิ..ดิชั้นแล้วคะคุณมิกิ”
โฮชิโนโอจิยืนอยู่ที่ถนนในเมือง เขาเงยหน้ามองท้องฟ้า สภาพทุกอย่างรอบตัวหยุดนิ่ง ราวกับเวลาได้หยุดลงกระทันหัน ชาวบ้านที่กำลังเดินอยู่ก็หยุดนิ่งในกิริยาค้าง คนที่กำลังขี่จักรยานอยู่แล้วเซล้มก็อยู่ในอาการค้างเช่นกัน
ซาดาโกะเดินเข้ามาข้างหลัง “ท่าน..ท่านชายคะ”
โฮชิโนโอจิค่อยๆ หันหน้ามาหาซาดาโกะช้าๆ รัศมีเรืองรองแผ่ออกมาจากตัวท่านชาย แววตาเป็นประกาย สีเขียว แสดงถึงความเป็นเทพเจ้าที่น่าเคารพ โฮชิโนโอจิยิ้มให้ด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่นพร้อมยื่นมือออกไปรอ “มาสิ ซาดาโกะ...ชั้นจะไปส่งเธอเอง”
“ดิชั้นเฝ้าฝันมาตลอดว่าเมื่อถึงเวลาดิชั้นจะได้เห็น เห็นตัวตนที่แท้จริงของท่านชาย ช่างเป็นบุญของดิชั้นเหลือเกิน”
“เพราะเธอเป็นคนดี กรรมดีที่เธอเพียรทำมาทั้งชีวิต ทำให้เธอได้พบกับชั้น” โฮชิโนโอจิโค้งโน้มตัวก้มหัวลงให้ซาดาโกะ ยิ่งทำให้เธอปลื้มจนน้ำตาคลอ “แล้วเราจะได้พบกันอีก”
ซาดาโกะตื้นตัน “ค่ะท่านชาย ดิชั้นขอให้ความหวังที่กำลังมาถึงของท่านชายเป็นจริง ขอให้ได้พบกับคนรักของท่านชาย”