บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 1
ท้องฟ้ามืดหม่นราวกับเป็นเวลากลางคืน เห็นฟ้าแลบ คะนองเป็นระยะ สายฝนเทลงมาหนาเม็ด ลมแรง ฝนสาดเข้าทางหน้าต่างห้องครัวบ้านแย้ม ลมตีบานหน้าต่างปิดปังเข้า
แย้มที่กำลังย่างปลาร้าดุก บนเตา หันไปมองทางหน้าต่างแล้วลุกไปปิดหน้าต่าง คว้าผ้าขี้ริ้วมาเช็ดถูพื้นที่เปียกเพราะฝนสาด แย้มหันมาอีกทีก็พบว่า ปลาที่กำลังย่างบนเตา ไหม้จนลุกติดไฟ “โธ่...ไอ้บ้า” แย้มโมโห เหวี่ยงผ้าขี้ริ้วทิ้ง แล้วรีบพุ่งไปที่เตา อารามรีบร้อน...เท้าแย้มเตะเข้าที่เขียงหั่นซอยใบมะกรูดและหอมแดงไว้ (จะทำลาบปลา) คมมีดทำครัวเฉือนเข้าเท้าแย้ม
แย้มยิ่งฉุน เตะถีบเขียงกระเด็นไปทางหนึ่ง ทรุดลงกุมแผลที่เท้า มืออีกข้างเอื้อมไปคว้าข่าย่างปลาออกจากเตา “ปัดโธ่โว้ย มันอะไรกันนักหนาวะ วันนี้”
ประยงค์โผล่เข้ามาพอดี “พ่อแกยังไม่กลับเข้ามาอีกเหรอแม่”
“เออ ..หายเงียบไปเลย”
“ฟ้ารั่วยังงี้มาสองวันแล้ว ขืนยังตกไม่ลืมหูลืมตายังงี้อีกวัน นาล่มแน่ ข้าวกำลังตั้งท้องเสียด้วย”
“เอ็งออกไปดูพ่อเอ็งก่อนไป ฟ้าฮึ่ม ๆ ยังงี้น่ากลัว ยังไงก็กลับมาบ้านก่อน เรื่องน้ำเรื่องนาเอาไว้ทีหลัง ไป ไป รีบไป”
“จ้ะ แม่” ประยงค์กลับออกไป
แย้มเช็ดเลือดแผลที่เท้า
นาข้าวด้านนึง น้ำเจิ่งนองจนท่วมกอข้าว เทืองอยู่บนคันนา กำลังเงื้อจอบสุดแขนขุดดินบนคันนาเปิดทางให้น้ำที่ท่วมนาของตนอยู่ ไหลทะลักเข้าไปในนาข้างเคียง เทืองขุดคันนา เปิดทางน้ำหลายจุด ฟ้าแลบแปลบปลาบเป็นระยะ ที่ขอบฟ้าด้านนึง ฝนตกไม่ลืมหูลืมตา
เวลาเดียวกันที่บ้านอ่ำ อุไรยกสำรับอาหารเย็นขึ้นตั้งกลางเสื่อ อ่ำยกหม้อข้าวตามออกมาจากครัว แสงฟ้าแลบเลียเข้ามาถึงในบ้าน สลับเสียงฟ้าคำรามเป็นระยะ
“ป่านนี้พ่อเอ็งยังไม่กลับมาอีกเหรออุไร”
“ยังเลยจ้ะแม่ พ่อแกคงห่วงนา ถ้าน้ำท่วมหมด ข้าวซักถังก็ไม่ได้”
“ถ้ามันจะท่วมจริงๆ ก็สุดแท้แต่เวรแต่กรรม จะไปทำอะไรได้ เอ็งออกไปตามพ่อเอ็งหน่อยเถอะไป”
“โอ้ย.. เดี๋ยวแกก็กลับมาเองแหละแม่” อุไรลุกออกไป
อ่ำออกอาการจะเป็นห่วงผัว