บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 9 หน้า 3
“นิษาก็มาเตรียมตัวไปทำงานกับพี่รามไงคะ ไปค่ะ เราไปกินข้าวกัน จะได้ไปทำงานพร้อมกันเลย” ม.ล.อุณนิษารีบควงแขนรามนรินทร์แล้วดึงเข้าไป รามนรินทร์หันไปเห็นรสสุคนธ์เดินเข้ามาพอดี รสสุคนธ์เห็นรามนรินทร์กับ ม.ล.อุณนิษาก็ชะงัก ม.ล.อุณนิษาหันมายิ้มเหนือใส่รสสุคนธ์ “อ้าว...คุณรสไปกินข้าวด้วยกันมั้ย”
“ไม่ดีกว่าค่ะ พอดีฉันจะไปวัด เชิญคุณสองคนตามสบายเลยค่ะ” รสสุคนธ์หันหลังกลับจะเดินออกไป
รามนรินทร์ทักไว้ก่อน “เดี๋ยวครับคุณรส ผมจะให้น้าทวนไปส่งนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
“ไปค่ะพี่ราม...ขืนช้าเดี๋ยวนิษากินพี่รามแทนอาหารเช้านะคะ” ม.ล.อุณนิษาทำเป็นชายตาให้รามนรินทร์ยั่วรสสุคนธ์
รสสุคนธ์เดินหน้างอนออกไปโดยไม่รู้ตัว รามนรินทร์ได้แต่มองตามแต่ก็ถูก ม.ล.อุณนิษาลากเข้าห้องอาหารไป
เรือนคนใช้ รสสุคนธ์เดินมาตามหาทวนถึงเรือนคนใช้ รสสุคนธ์ยืนเรียกที่หน้าเรือน “น้าทวน..น้าทวนคะ...” เงียบไม่มีเสียงตอบรับใดๆ รสสุคนธ์ขยับเดินเข้าไปที่หน้าห้อง แล้วเคาะประตู แต่แล้วประตูห้องก็เปิดออก รสสุคนธ์ค่อยๆ ผลักประตู “น้าทวน..น้าทวนอยู่มั้ยคะ” รสสุคนธ์ไม่เห็นมีใครอยู่ในห้อง “อ้าว..ไม่อยู่นิ” แล้วเหมือนมีใครบางคนพุ่งเข้าหารสสุคนธ์ รสสุคนธ์ชะงักรีบหันหลังกลับมาก็สะดุ้งตกใจ คนที่เข้ามากลับเป็นเฟื่องเอง
เฟื่องเห็นรสสุคนธ์ก็แปลกใจ “คุณรส...มาทำอะไรที่นี่คะ”
“รสมาหาน้าทวนค่ะ พอดีรสจะไปวัดเลยจะให้น้าทวนไปส่ง”
“ทวนไม่อยู่หรอกค่ะ เห็นเอารถไปอู่ตั้งแต่เช้าแล้ว เดี๋ยวเฟื่องเรียกแท็กซี่ให้มั้ยคะ”
“อ๋อ..ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวรสเดินไปเองดีกว่า วัดอยู่ใกล้ๆ นี้เอง”
“งั้นเดี๋ยวเฟื่องให้น้อยพาไปทางลัดด้านหลังนะคะ จะได้ไม่เดินไกล”
“มีทางหลังบ้านด้วยเหรอคะ” รสสุคนธ์ได้ยินก็แปลกใจ เธออยู่บ้านนี้มานานแทบไม่รู้เลยว่ามีทางออกทางอื่นอีกด้วย
รสสุคนธ์เดินตามน้อยมาทางถนนหลังบ้านพรหมบดินทร์ เป็นซอยเล็กๆ เป็นทางสัญจรด้วยเท้า สองข้างทางเป็นไร่
สวนรกร้างดูบรรยากาศเปลี่ยว ชวนสยอง
“ปกติซอยนี้ไม่ค่อยมีคนใช้กันหรอกค่ะ เดี๋ยวผ่านบ้านสวนข้างหน้าคุณรสรีบเดินหน่อยนะคะ” น้อยบอก
“อ้าวทำไมล่ะ บ้านนั่นมีอะไรเหรอ”
“ที่บ้านนั่นผีดุค่ะ เห็นเค้าว่าเป็นผีเจ้าที่”
น้อยกับรสสุคนธ์พากันเดินเข้ามาจนถึงบ้านสวนร้าง ลมพัดวูบมา เสียงหมาหอนดังขึ้นเกรียว น้อยสะดุ้งขนลุกชัน
น้อยเดินนำออกไปอย่างเร็ว “บ้านหลังนี้ล่ะค่ะ รีบไปกันเหอะค่ะ”
รสสุคนธ์กลับหันไปมองที่บ้านสวนร้างอย่างสงสัย รสสุคนธ์เห็นเงาๆ หนึ่งเคลื่อนตัวอยู่แถวหน้าต่าง รสสุคนธ์เพ่ง
สายตาดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น ตาดำหันขวับจ้องมาที่รสสุคนธ์ตาเขม็ง ใบหน้านั้นดูน่ากลัวดุดัน แทบจะกิน
เลือดกินเนื้อ รสสุคนธ์ตกใจสะดุ้งยืนตัวเกร็ง