บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 1 หน้า 3
ขณะเดียวกันที่ห้องครัวบ้านพรหมบดินทร์ จวง ปริก และสร้อยกำลังนั่งกินข้าวล้อมวงกับพื้นอย่างเอร็ดอร่อย พลันได้ยินเสียงขิมบรรเลง เสียงร้องทำนองโหยหวนมาจากเรือนไม้หอม ทุกคนต่างตกใจ จวงที่ข้าวยังคาปากกวาดสายตาไปมา ปริกกระดูกน่องไก่คาปากก็ส่งเสียงร้องอย่างกลัวๆ ส่วนสร้อยทำชามหล่นลงพื้นกวาดสายตาไปทางเรือนไม้หอม ทุกคนต่างมองหน้ากัน แล้วเริ่มกระชับพื้นที่เข้าหากันอย่างแนบแน่น ลมพัดประตูหน้าต่างตีฝาบ้านดังโครมคราม เหมือนพายุกำลังเข้า พร้อมกับเสียงหมาหอน
ปริกแหกปากร้อง “มันมาอีกแล้ว”
จวงดูไม่กลัว “พวกแกไม่ชินกันอีกหรอ ฟังอย่างนี้มา 30 ปีแล้ว”
“แต่คราวนี้มีเสียงร้องโหยหวนด้วย ลมก็แรง น่ากลัว........” สร้อยพูดจบกอดปริกกับจวงแน่น
ประตูเปิดปิดเองด้วยแรงลม ถุงพลาสติกที่วางอยู่ข้างวงกับข้าวถูกลมพัดไปติดที่หน้าแข้งปริก
ปริกตกใจอย่างแรงร้องลั่น สั่นไปทั้งตัว “มันจับขาฉันแล้ว....ช่วยด้วย” สร้อยแหกปากร้องตาม จวงตั้งสติได้เหลือบลงมองที่ขาเห็นถุงพลาสติก จึงเขย่าให้ปริกดู ปริกเห็นเป็นถุงพลาสติกจึงหายตกใจ “คิดว่าผีมาจับขานี่.......ก็ฉันกลัวนี่”
ทันใดนั้น มีแมวดำกระโดดลงมากลางวงพอดี ทั้งหมดตกใจวงแตก สร้อยรีบเผ่นวิ่งเข้าห้องปิดประตูลงกลอนทันที จวงคุมสติได้รีบออกไป “กลัวบ้ากลัวบออะไรกัน ทำเราตกใจไปด้วย”
ปริกวิ่งตามแต่เห็นจวงวิ่งไปอีกทางจะไปที่บ้านใหญ่ “พี่จวง...รอด้วย…….”
ที่เรือนไม้หอม ไม้กำลังตีขิมเองโดยไม่มีคนตี ข้างนอกห้องบัวเดินเข้ามาตามเสียงเพลง หยุดที่หน้าห้อง ช้อยเดินตามเอามือมาจับที่หัวไหล่ด้านขวา ทำให้บัวสะดุ้งตกใจอย่างแรง
“ข้ากลัว...กลับกันเถอะไม่เอาแล้ว” ช้อยขอร้องเสียงสั่น
บัวเอ็ด “อย่างงั้นเอ็งรอตรงนี้นะ ข้าเข้าไปดูเอง” บัวเดินย่องเข้าไปที่ห้องตามเสียงเพลงของขิมหายเข้าไป
เสียงขิมบรรเลงเร็วขึ้น จู่ๆ ก็เห็นร่างของบัวกระเด็นลอยทะลุหน้าต่างตกลงไปในสระจมหายไป
ช้อยเห็นบัวลอยออกนอกหน้าต่างไปต่อหน้าต่อตาก็ร้องไห้ลั่นบ้านด้วยความกลัว “อย่าทำฉันเลย ฉันกลัวแล้ว” ช้อยถอยหลังทีละก้าวมาหยุดที่หัวบันได แล้วเท้าของช้อยก็ถูกดึงอย่างแรง จนช้อยกลิ้งตกบันไดไปชั้นล่าง ช้อยร้องขอ “อย่าทำอะไรฉันเลย กลัวแล้ว...” ช้อยกลัวจนเสียสติไป
เสียงขิมดังโหยหวนปนเสียงหัวเราะดังตลอดเวลา
ห้องนอน ม.ร.ว.หญิงภาวิดาในบ้านพรหมบดินทร์ ลมพัดจนม่านหน้าต่างเปิดกว้างออกเหมือนมีคนกระชาก เสียงขิมโหยหวนปนเสียงหัวเราะดังเข้ามา “ฤารักฉันจะเป็นเพียงความฝัน...ไม่มีวันนั้น!!”
ม.ร.ว.หญิงภาวิดาที่กำลังพยายามข่มตานอนอยู่ ก็เด้งตัวลุกขึ้นหวีดร้องด่าไล่เสียงผีไล่เสียงหมา “อ๊ายยยยยย...รำคาญ อีแม้นมาศ อีนังผีบ้า...หยุดเล่นซักที” ลมพัดอย่างแรงกระแทกหน้าต่างปิดดังตึง ม.ร.ว.หญิงภาวิดาสะดุ้งเฮือกตกใจ ไฟสว่างพรึบ