บทละครโทรทัศน์ นางบาป ตอนที่ 16 หน้า 2
“ฉันมีประชุมทีมวันเสาร์อ่ะ”
“งั้นผมขอคิวช่วงกลางคืนคุณได้ไหม”
“คิวฉัน...คุณจะเอาไปทำอะไร”
“ก็แม่ผมเขาอยากเจอคุณ” รินเขิน ดีใจแต่ก็ไม่กล้าไป ไม่อยากคืบหน้ามาก
“เขาฝากผมมาชวนคุณไปทานข้าว คุณไปนะ”
“ฉัน...เอ่อ”
“นี่แม่ผมบ่นมาตั้งแต่เรากลับจากภูเก็ตแล้วว่าอยากเจอคุณ ละถ้าคุณไม่ไปนะ ผมรับรองได้ว่าแม่ผมต้องโทรหาแม่คุณให้....” ปาลยังพูดไม่ทันขาดคำ โทรศัพท์รินก็ดัง “แม่ฉันโทรมา”
“นั่นไง..ผมบอกคุณแล้ว รับสายสิคุณ” รินจะรับสาย ปาลเอามือไปแตะโทรศัพท์และแตะมือรินเบาๆ
“แล้วก็รับปากแม่คุณด้วยว่าจะไป....” รินยิ้มๆ รับโทรศัพท์
กองถ่าย รินยังเดินยิ้มๆ เข้ามาในห้องน้ำ รินก้มหน้าล้างหน้า หยดโผล่ในกระจกด้านหลัง มองริน
“อย่านึกว่ากูจะยอมแพ้ง่ายๆ คนอย่างอีหยด อยากได้สิ่งใด กูไม่เคยปล่อย กูยังต้องการร่างของมึง”
รินล้างหน้าเสร็จ เงยหน้าขึ้นมา หยดหันมองเห็นพระที่คอริน
“พระองค์นี้อีกแล้วรึ...นี่คุณพระเอาให้มันใส่อีกแล้วรึ คุณพระอยากปกป้องเอ็งนักใช่ไหม”
หยดฉุน จะเอื้อมมาบีบคอริน แต่เสียงห้องน้ำประตูอีกห้องดัง หยดหยุดก่อน... ประตูเปิด เดือนเดินออกมาจากห้องน้ำ เดือนมองไปในกระจก เห็นรินใส่พระอยู่ หน้าแค้นขึ้นมาทันที....รินหันไปยิ้มให้เดือน เดือนมองรินหน้าแค้นนึกย้อน
วิษณุไม่ได้สนใจท่าทีของเดือนนัก ยังนึกหาทางช่วยริน
“เออ เดือน พี่เพิ่งนึกได้ พระที่ตอนนั้นรินสวมให้พาย ฝากเดือนไปขอคืนให้พี่ทีสิ” เดือนหน้าออกพิรุธอีก
“อ๋อ พายคืนมาตั้งแต่ตอนพักกองโน้นละค่ะ แต่เดือนลืมให้พี่ณุ”
วิษณุเร่ง “งั้น พี่ขอตอนนี้เลยได้ไหมเดือน”
“แต่เดือนเอาไว้ที่บ้านน่ะสิคะ พี่ณุจะเอาไปทำไมคะ”
วิษณุอยากเอามาให้รินใส่ แต่ไม่อยากบอกกลัวเป็นเรื่องทั้งหึง ทั้งตกใจ
“เอ่อ พี่อยากได้ไว้อุ่นใจน่ะ งั้นถ้าคืนนี้มีรถตู้กลับ เดือนฝากเค้าไปเอาทีได้ไหม พี่อยากได้จริงๆ”
เดือนยิ้มซื่อ ยินดีทำให้
หน้าเดือนทั้งแค้น เหมือนถูกวิษณุหลอก มองรินไม่ยิ้ม เดินไปเปิดก็อกล้างมือข้างๆ