บทละครโทรทัศน์ นางบาป ตอนที่ 23 หน้า 3
ภายในบ้านเดือน วิษณุนั่งอยู่คนเดียว มองที่กรอบรูปแม่เยื้อนอย่างรู้สึกผิด
“ฝนเขามีความสุขแล้ว แม่ไม่ต้องห่วงเขาแล้วนะครับ”
ฝนเดินเช็ดมือออกมา เหมือนไปล้างจาน มองไปทางวิษณุอย่างเข้าใจ “เสียดาย แม่ไม่ทันเห็นฝนมีความสุข”
วิษณุหน้าเสียลง
“ณุก็ต้องมีความสุขบ้างละนะ” วิษณุหันมาหาฝน “ความสุข....ณุสมควรได้มันเหรอฝน”
ฝนมองวิษณุอย่างห่วงๆ เดินเข้าไปหา “ทำไมพูดแบบนั้นล่ะณุ”
“ก็เพราะณุ แม่ฝนเลยต้อง....”
“ณุ...ไม่พูดแบบนั้น” ฝนเดินเข้าไปแตะไหล่วิษณุอย่างห่วง “มันคือความจริงฝน ณุทำร้ายผู้หญิงทุกคนรอบตัวณุ สุดท้าย..ณุก็ไม่สามารถแก้ไขในสิ่งที่ณุทำผิดพลาดไว้ได้เลย”
“การโทษตัวเอง ไม่ได้ทำให้ทุกอย่างดีขึ้นนะณุ เราแก้ไขอดีตไม่ได้นะณุ แต่เราแก้ไขปัจจุบันได้นะ”
หน้าวิษณุครุ่นคิดหนัก “เราแก้ไข... เปลี่ยนแปลงอะไรได้จริงๆ เหรอฝน”
ต้นไม้ในตำนาน หยดทรุดกราบอยู่ที่ซากโครงกระดูกของแม่
“แม่จ๋า เหตุใดแม่จึงยังไม่ยกโทษให้ฉันเล่า ฉันเทียวกราบซากศพแม่ทุกค่ำเช้า แล้วเหตุใดฉันจึงยังติดอยู่ที่เรือนนี้เล่า” หยดกอดโครงกระดูกไว้อย่างทรมาน “แม่จ๋า ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว อีหยาดกูคิดถึงเอ็ง กลับมารับกูไปที กูไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว กูจักต้องทำอย่างไร” หยดดิ้นพล่านเหมือนวิญญาณที่ไม่สุขสงบ
บ้านปาล ปาลนั่งเสก็ตช์รูปตึกอยู่ เสียงกริ่งดัง ปาลเดินออกมาดู
ที่หน้าบ้าน รินยืนกดกริ่ง ในมือชูอาหารกล่อง ปาลเห็นรินก็ยิ้มประหลาดใจ
ภายในบ้านปาล ริน ปาล สองคนช่วยกันแกะข้าวกล่องออกมา รินมองไปเห็นปาลมีกองม้วนกระดาษ อุปกรณ์ สเก็ตช์วางอยู่ไม่ไกล “วันนี้คุณไปออกทริปกับเพื่อนๆ เป็นไงบ้าง”
“ก็ได้รูปสวยๆ มาเยอะเลย ละก็เจอตึกหนึ่งเจ้าของเขาอยากอนุรักษ์ ผมกับเพื่อนก็เลยช่วยกันทำเรื่องเสนอไป”
สองคนเดินเอาข้าวกล่องมาวางที่โต๊ะ
“แล้วคุณนึกยังไงแวะมาเซอร์ไพรส์ผมที่บ้านเนี่ย”
“ไม่มีอะไร แค่อยากแวะมา” รินหน้าเนือยๆ หมดแรง ปาลมองอย่างเดาได้ “เครียดอะไรมารึเปล่า”
“เปล่า....”
ปาลส่ายหน้ายิ้มๆ “โอเค ผมรู้นะว่าคุณเครียดเรื่องงาน แต่ไม่กล้าเล่า กลัวผมจะดุอีก” รินยิ้มบางๆ