บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 12 หน้า 2
อูซอจ้องแพรนวลกับเจ้านางตองริ้วตาเป็นประกาย แววตาเจ้าเล่ห์ ถูกใจในความสวยคนละแบบของแพรนวลกับเจ้านางตองริ้ว หลาวเปิงกับซานแปงไม่ค่อยสบอารมณ์กับสายตาของอูซอ
เรือนครัว ปอสาและบ่าวรับใช้หลายคนกำลังวุ่นกับการจัดเตรียมอาหารคาวหวานแบบตะวันตกสำหรับงานเลี้ยงในคืนนี้ บัวเขมถือถาดเปล่าถลาเข้ามาบอกปอสาด้วยความตื่นเต้น
“คุณแพรนวล เจ้านางตองริ้ว เจ้านางเรืองระยับแต่งตัวสวยมากเลยแม่ สวยคนละแบบ”
“ให้ไปเสิร์ฟเครื่องดื่มก็มัวแต่ชื่นชมคนโน้นคนนี้ แทนที่จะรีบกลับมาช่วยงานในครัว”
“เกิดมาเพิ่งมีโอกาสได้เห็นงานเลี้ยงแบบฝรั่ง ขอฉันตื่นเต้นบ้างสิ”
ปอสาส่ายหน้าเอือมระอา หันไปเห็นจันสมเดินเข้ามาในครัว “เจ้านางเรืองระยับให้ยกอาหารไปเสิร์ฟได้แล้ว”
บรรยากาศในการรับประทานอาหารค่ำท่ามกลางเสียงเพลงบรรเลงขับกล่อม สีหน้าหลาวเปิงกับซานแปงกลับเต็มไปด้วยความอึดอัดที่ต้องร่วมโต๊ะกับอูซออย่างเลี่ยงไม่ได้ อูซอชำเลืองมองแพรนวล ราวกับต้องมนต์เสน่ห์อันน่าหลงใหลของเธอ
“คงมีคนเคยชมว่าแม่หญิงแพรนวลใส่ชุดไทเขินสวยมาก เหมือนที่ผมชื่นชมอยู่ตอนนี้”
“ต้องขอบคุณเจ้านางตองริ้วที่หาชุดสวย ๆ ให้ฉันใส่ค่ะ”
“เสื้อผ้าสวยเพราะไม้แขวนเสื้อครับ”
แพรนวลยิ้มขอบคุณตามมารยาท หลาวเปิงยิ่งหงุดหงิดเพราะหวงแพรนวล
เจ้านางเรืองระยับพูดกระทบแพรนวล “แต่งตัวไม่เข้ากับงาน ไม่ดูกาลเทศะ”
“ตองริ้วเป็นคนขอให้คุณแพรนวลใส่ชุดเหมือนตองริ้ว เพราะเราไม่ชอบใส่ชุดแบบตะวันตก”
“โลกพัฒนาไปไกลแล้ว เลิกคร่ำครึเสียที”
“ถ้าวัตถุเจริญขึ้นแต่ใจคนต่ำลง ผมขอใช้ชีวิตเรียบง่ายธรรมดาดีกว่า”
เจ้านางตองริ้วสบตาซานแปง ยิ้มในหน้า ขอบคุณที่ซานแปงช่วยปกป้องเธอ
“คิดแบบสามัญชนก็เป็นได้แค่สามัญชน”
“แล้วการดูถูกคนมันน่ามีเกียรติตรงไหน ?” เจ้านางเรืองระยับจ้องหลาวเปิงเขม็งอย่างไม่พอใจ หลาวเปิงทำเมินเฉย ไม่สนใจความรู้สึกของเจ้านางเรืองระยับ อูซอเห็นความเจ็บแค้นจากแววตาของเจ้านางเรืองระยับอย่างชัดเจน “ทำตัวสบาย ๆ เป็นกันเองเถอะครับ ไม่ต้องซีเรียสเรื่องการแต่งตัว”
อูซอพูดอย่างอารมณ์ดีพร้อมส่งสายตาหวานซึ้งให้แพรนวล แพรนวลทำตัวไม่ถูก ก้มหน้ารับประทานอาหารเพื่อหลบสายตาอูซอ