บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 19 หน้า 4
เข้าไปเล่นงานทหารไทยทั้งสองนายด้วยหมัดและเท้า ไม่ใช้อาวุธให้เกิดเสียงดัง กลัวทหารไทยข้างนอกรู้ตัว
อูซอกับอองเฮียนจัดการทหารไทยจนล้มฟุบไปกับพื้นทั้งสองนาย อูซอยิ้มเหี้ยม มองทหารไทยที่สลบอยู่แทบเท้าของตน
หน้าที่พักพันตรีประกิต คลังแสงระเบิดดังกึกก้องกัมปนาท เปลวเพลิงลุกโชติช่วง และยังมีระเบิดดังขึ้นอีกเป็นระยะ พันตรีประกิตวิ่งออกมาจากที่พัก เห็นคลังแสงระเบิด เหล่าทหารไทยต่างวิ่งกันวุ่นวายอลหม่านเพื่อหาทางดับไฟ พันตรีประกิตสั่งทหาร “ช่วยกันดับไฟเร็ว”
พันตรีประกิตจะเข้าไฟช่วยทหารดับไฟ แต่แล้วคลังแสงก็เกิดระเบิดขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้พันตรีประกิตถึงกับชะงัก
พันตรีประกิตมองเปลวไฟลุกไหม้คลังแสงด้วยความโกรธ
โถงในหอคำ หลาวเปิงกับซานแปงตกใจ เมื่อครูบุญสิงห์และพันตรีประกิตรีบมาส่งข่าวถึงหอคำ
“ทหารอูซอจากรัฐกะยาข้ามชายแดนเวียงขินเข้ามาแล้ว”
“อูซอเผาคลังแสงเก็บอาวุธเพื่อเบนความสนใจของทหารไทย ระหว่างที่กองกำลังของพวกมันแอบข้ามชายแดนเข้ามา”
“ผู้พันเป็นห่วงทุกคนในเวียงขิน ก็เลยรีบมาเตือนให้ระวังตัว”
“สันดานโจรชั่ว ฉันน่าจะฆ่ามันตั้งแต่ตอนที่มีโอกาส” ซานแปงยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ
“มันไม่ใช่โจรธรรมดา แต่เป็นโจรที่มีอำนาจชี้เป็นชี้ตายให้ทุกเมืองในรัฐพิงคภูมิ”
“ผมผิดที่ขอให้จายหลาวเปิงปล่อยอูซอไปคราวก่อน ตอนนี้กองทัพทหารไทยยินดีช่วยเวียงขินปราบปรามอูซอเต็มที่” หลาวเปิงกับซานแปงดีใจเป็นอย่างมาก เจ้านางเรืองระยับแอบฟังทุกคนคุยกันอยู่ วิตกกังวลมาก
ฐานกองกำลังอูซอกลางป่า ทหารอูซอจำนวนมากต่างล้อมวงฉลองกันด้วยความดีใจที่สามารถพากองกำลังจากรัฐกะยาข้ามชายแดนเวียงขินมาได้สำเร็จ อูซอยืนมองทหารของตนอย่างพึงพอใจ แต่อองเฮียนกลับมีสีหน้าไม่สบายใจ “เราท้าทายกองทัพทหารไทย พันตรีประกิตต้องแค้นเราแน่”
“สงครามมีแค่ตายกับอยู่ ใครช่วยเหลือศัตรูของเรา มันก็เป็นปฏิปักษ์กับเราเช่นกัน”
“ทะนงตนมาก” อูซอหันขวับไปมอง ร่างระหงของเจ้านางเรืองระยับเดินเข้ามาหยุดยืนประจันหน้าอูซอ ประกายตาแฝงความดุ เอาเรื่อง อูซอจ้องเขม็ง สงสัยว่าเจ้านางเรืองระยับมาทำไม
เจ้านางเรืองระยับเดินตามอูซอเข้ามาในที่พักส่วนตัว เพื่อคุยกันตามลำพัง อูซอหันมาต่อว่าเจ้านางเรืองระยับอย่างไม่อ้อมค้อม “ปกป้องไอ้หลาวเปิงจนเสียแผน ยังกล้ามาหาผมอีกเหรอ”