บทละครโทรทัศน์ เจ้าเวหา : ฝั่งน้ำจรดฝั่งฟ้า ตอนที่ 11 หน้า 4
วิชิตหัวเราะ“พี่สองคนนี่ บู๊แต่เด็กเลยนะครับ...สิบขวบก็ช่วยกันจับโจร ตอนนี้ก็ยังช่วยกันจับโจรเลยครับ”
“หลังจากนั้นธงรบก็ช่วยพี่ไว้อีกสองครั้ง...”
“ผมว่าจะหาเพื่อนรักอย่างพี่ กับพี่ธงรบ ที่เป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ยากนะครับ” บดินทร์ เอ่ยอย่างชื่นชม
“ใช่...สำหรับเรา...แค่มองหน้าก็รู้แล้วว่าคิดอะไร...”
“พี่ธงรบช่วยพี่อีกสองครั้งเรื่องอะไรครับ” วิชิตซักต่อ
“เอาไว้เล่าคราวหน้าก็แล้วกัน...” นาวินมองวิชิตยิ้มๆ
ที่บ้านของช่อฟ้า อุบลกับช่อฟ้ากำลังนั่งทานข้าวกับเจษฎา
“เติมข้าวอีกหน่อยไหมคะคุณหมอ...” อุบลเอ่ยถามขึ้น
“ไม่ไหวแล้วครับ...สองจานแล้ว” เจษฎายิ้มเอาใจ
“อย่าเพิ่งอิ่มค่ะ...เก็บท้องไว้ทานขนม” อุบลปลื้ม
“เหรอครับ...ได้เลยครับ...ฝีมือคุณย่าผมยอมท้องแตก”
“หมอไปไหนมาคะ...ถึงผ่านมาแถวนี้” ช่อฟ้าเอ่ยถาม
“ไปประชุมที่โรงพยาบาลแถวฝั่งธนจ้ะ...จำได้มั้ยที่ผมเคยบอกช่อว่าเค้ามาเชิญให้ผมเป็นที่ปรึกษา”
“ค่ะ...” ช่อฟ้ายิ้มอย่างมีมารยาท
“ผมต้องมาประชุมที่นี่บ่อย...ช่วงนี้เค้าให้ผมมาจัดระบบงานให้...ถ้าผ่านมา...ผมมาขอข้าวคุณย่าทาน นะครับ”
“เอาสิจ้ะ...ย่าชอบที่มีคนมาทานข้าวเป็นเพื่อน...อิ่มแล้วเหรอ เดี๋ยวย่าไปเอาขนมมาให้” อุบลลุกขึ้นเดิน เข้าไปในครัว
เจษฎามองช่อฟ้าทำตาซึ้ง “ช่อทานมากๆ นะจ๊ะ...จะได้มีแรงผ่าตัดคนไข้” ช่อฟ้ายิ้มไม่ตอบอะไร อุบลเดินเอาถ้วยขนมออกมา เจษฎามองอย่างไม่รู้จัก“ขนมอะไรครับ...มีไข่ต้มด้วย”
อุบลหัวเราะ“เด็กสมัยใหม่...ไม่รู้จักไข่หวานน้ำขิง...ของชอบพ่อนาวินนะนี่”
เจษฎามองช่อฟ้ายิ้มๆ เก็บความรู้สึกไม่ค่อยพอใจ ช่อฟ้ารวบช้อนลุกขึ้นเก็บจาน เจษฎามองหน้าช่อฟ้าอย่างจับพิรุธเมื่อได้ยินชื่อนาวิน
“ย่าเก็บเองลูก...”
ช่อฟ้าไม่ยอม “ไม่เป็นไรค่ะ...หนูจะไปตักขนมด้วยค่ะ คุณย่าคุยกับหมอดีกว่า” เธอเก็บจานอาหารเข้าไปในครัว
เจษฎารีบพูดกระซิบกระซาบกับอุบล“คุณย่าครับ...ผู้พันนาวินเค้าเป็นหน่วยซีล...คุณย่ารู้มั้ยครับ”
“รู้จ้ะ...เป็นทหารเรือไง”
“แล้วรู้หรือเปล่าครับ ... ว่าพวกซีลเค้าทำงานยังไง” เจษฎาแกล้งถามขึ้นอีก
“ไม่รู้หรอก..”
“เค้าเป็นพวกนักล่า...”