บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 7 หน้า 5

พอชูนามเล่นเพลงจบ  แขกคนอื่นๆปรบมือให้คู่ปานรุ้งและชูนาม  ทำให้ปานรุ้งรู้สึกว่าตัวเองโดดเด่นเป็นพิเศษกว่าใครๆ ลบปมปานรุ้งที่รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไม่มีใครต้องการ ปานรุ้งมองชูนามอย่างประทับใจ

ขณะที่อีกด้านหนึ่ง วาสุเทพในฐานะรองผู้การกำลังสั่งทหารเรือ ให้เตรียมอาวุธพร้อมยิงกับโจรสลัด โดยไม่ได้รู้เลยว่าปานรุ้งออกไปเที่ยวกับชูนามแทบทุกวัน 

เช้าวันใหม่ที่บ้านชูนาม ชายหนุ่มแต่งตัวหล่อเตรียมจะออกไปข้างนอก

ร้อยกรองที่นั่งกรีดและเรียงไพ่เล่นอยู่  รีบวิ่งมายืนดักหน้าชูนาม “จะออกไปไหนอีก! เมื่อไหร่จะออกไปหางานหาการทำเป็นหลักเป็นแหล่งสักที …แม่หมดเงิน ส่งชูนามเรียนเมืองนอกจนที่ทางที่ป๋าให้ไว้หมดเกลี้ยงแล้วนะ...ไม่มีเงินเหลือให้ลูกล้างผลาญอีกแล้ว  ช่วยกันทำมาหากินบ้างเถอะลูก” 

“หนูก็กำลังทำอยู่นี่ไงจ๊ะแม่” ชูนามยิ้มจูบแก้มร้อยกรอง แล้วฉวยโอกาสที่กอดแม่ ปลดตะขอสร้อยคอร้อยกรองแล้วรีบเอาสร้อยทองวิ่งออกไป

ร้อยกรองร้องโวยขึ้น “ชูนาม! เอาสร้อยของแม่มานะ! แม่เหลือเส้นนั้นเส้นสุดท้ายแล้วนะ” 

ชูนามขึ้นรถที่จอดหน้าบ้านพร้อมตะโกนตอบ “หนูขอยืมก่อน …รับรองว่าเดี๋ยวหนูเอาคืนแม่ 10 บาทเลย” 

ร้อยกรองตะโกนถามชูนาม “ลูกจะไปเอาทองหลายบาทนั่นจากที่ไหน !!!” อีกฝ่ายไม่ตอบ ขับรถออกไป ร้อยกรองมองตามชูนามแล้วคิดบางอย่างได้ “หรือว่า……” 

เวลาต่อมา ชูนามขับรถไปหัวหิน โดยมีปานรุ้งนั่งข้างๆ คนขับ เอาหัวพิงไหล่ชูนามอย่างมีความสุข

ที่บ้านพักหัวหิน ปานรุ้งและชูนามต่างลงเล่นน้ำทะเลด้วยกันอย่างมีความสุข ชูนามในชุดกางเกงว่ายน้ำวิ่งไล่กอดปานรุ้ง ปานรุ้งวิ่งเข้าบ้าน ชูนามวิ่งตามไป หญิงสาวถอดแหวนหมั้นทิ้งไว้บนสัมภาระของตนอย่างไม่สนใจไยดี

ขณะที่อีกด้านหนึ่ง ทหารเรือกำลังลำเลียงกลุ่มโจรสลัดที่ถูกจับตัวมัดมือมาจากเรือสลัด เพื่อพากลับเข้าฝั่งดำเนินคดี วาสุเทพควบคุมดูแลทหารเรือลำเลียงพาโจรสลัดไปนั่งอยู่ที่มุมนึงของเรือเพื่อตรวจจำนวนคน โจรสลัดหน้าตาเหี้ยมคนหนึ่งมองหน้าเพื่อนโจรด้วยกัน เหมือนมีแผนบางอย่าง วาสุเทพเห็นความผิดปกติ  จึงเดินเข้าไปใกล้โจรสลัดที่มีท่าทีมีพิรุธ ทันใดนั้นโจรสลัดก็ชักมีดที่ซ่อน ในเสื้อออกมาแทงวาสุเทพ  หมายจะหาทางกระโดดน้ำหนี แต่วาสุเทพกระโดดหลบฉิวเฉียด  แต่ยังโดนมีดปาดโดนแขน  

วาสุเทพเตะมือโจรสลัดเพื่อปัดมีดให้หลุดมือ  แล้วเข้าล็อคตัวโจรสลัดให้หมอบลงกับพื้น ทหารเรือคนอื่นมาช่วยล็อคตัวโจรสลัดไว้ วาสุเทพถอนตัวออกมา แล้วมองแขนตัวเองที่มีเลือดไหลจากแผลฉกรรจ์