บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร กระทิง ตอนที่ 19 หน้า 7
ตั้งเช็งเอี๊ยงดีใจออกนอกหน้า “รู้มั้ยอาเล้ง อาธีตัดสินใจไม่เรียนต่อหมอที่อเมริกาแล้วนา อีจะเรียนที่นี่ สานต่อธุรกิจของครอบครัว ลื้อเจอคู่แข่งสำคัญแล้ว”
“ต้องขอบคุณอาจันทร์ ถ้าไม่มีอาจันทร์ อาธีคงกลับไปเรียนต่อ ดีไม่ดีไปคว้าเมียแหม่มมาเป็นสะใภ้ม้า ม้าไม่เอานา” ทุกคนหัวเราะครื้นเครง
เสี่ยเล้งปากไม่ตรงกับใจ “อั๊วะดีใจจริงๆที่เห็นครอบครัวลื้อมีความสุข อาเช็ง”
“ก็บอกให้รีบมีเมีย จะได้มีลูกเร็วๆ ดูสิ จนอาธีจะแต่งงานอยู่แล้ว ลื้อยังไม่ยอมสละโสดสักที มีเมียมีลูกจะได้ไม่เหงา มีใครให้กอดให้รักทุกวัน” ตั้งเช็งเอี๊ยงกอดชลธี แล้วหันมาหอมแก้มหลิวเจียหลิน ยืนยันความสุขของตัวเอง ภาพครอบครัวที่อบอุ่นไปด้วยความรักบาดใจเสี่ยเล้งจนขาดวิ่น เสี่ยเล้งมองภาพนั้นด้วยแววตาวาววับน่ากลัว จันทร์ชมพูหลบตา ไม่กล้ามองเสี่ยเล้ง คิดว่าเสี่ยเล้งแค้นคนครอบครัวนี้
หลิวเจียหลินเปรยกับจันทร์ชมพู “ครอบครัวเราอยู่กันแบบสบายๆ เราไม่บังคับใจกัน เพราะป๊ากับม้าก็ไม่เคยถูกอากงอาม่าบังคับใจ บ้านเราถือความกตัญญูเป็นใหญ่ และกฎเหล็กข้อเดียวของครอบครัวคือ เราต้องไม่โกหกกัน เท่านั้นเอง”
ย่าหยาตัดสินใจเด็ดขาด “คุณธามคะ ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกคุณ”
ธามชะงักมองหน้าย่าหยาที่ดูหมองหม่น ไม่สดชื่น “เกี่ยวกับเสี่ยเล้ง”
ย่าหยาตัดสินใจเป็นไงเป็นกัน “ฉันกับเสี่ยเล้ง”
แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเบรกอารมณ์ทั้งคู่ “มิสเตอร์ลี” ธามเดินมารับโทรศัพท์ที่ตั้งอยู่มุมหนึ่งของห้อง “ฮัลโหล” ธามชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะหันมาหาย่าหยา “โทรศัพท์เธอ”
ย่าหยาเดินมารับสายงงๆ..ใคร “ฮัลโหล” ย่าหยาตกใจ “อาปา”
ธามซึ่งจะเดินกลับมาที่โต๊ะอาหารชะงัก หันไปมอง
บ้านพ้งที่ชานเมือง พ้งเสียงแข็ง ใส่อารมณ์..ไม่พอใจ “ลื้อทำอะไร ไปอยู่บ้านอาธามทำไม!!!”
“หยา..”
“ลื้อลืมไปแล้วเหรอว่าหน้าที่ลื้อคืออะไร ลื้อจะแก้แค้นให้พ่อแม่แต่กลับไปอยู่กับคนที่ฆ่าลื้อได้ตลอดเวลา ถ้าอาธามรู้ว่าลื้อเป็นใคร อีจะปล่อยลื้อเหรอ แล้วถ้าลื้อตายตอนนี้ พ่อแม่ลื้อจะตายฟรีมั้ย!!!!!”
ย่าหยาน้ำตาคลอ..กดดัน “หยาแค่..มาดูว่า พรุ่งนี้เขาจะจัดการเสี่ยเล้งยังไง และหยาพอจะมีโอกาสช่วงไหนบ้าง”
เสียงพ้งเบาลง “ถ้าแค่นั้นก็ดี อย่าเผลอทำให้อีรู้ล่ะว่าลื้อเป็นใคร ไม่อย่างนั้น 7 ปีที่ลื้อสู้อดทนมาตลอด มันจะไม่เหลือค่าอะไรเลย อย่าให้ความรักมันบังตาลื้อจนลืมความกตัญญู!!!!”
ย่าหยาน้ำตาคลอ..ที่แท้พ้งรู้ความจริงและความเป็นไปของเธอทั้งหมด “อาปา”
“ลื้อเข้าใจที่อั๊วะพูดใช่มั้ย”
“ค่ะ อาปา” ย่าหยาค่อยๆวางโทรศัพท์ รีบเช็ดน้ำตา