บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 22 หน้า 3
คุณท้าวโสภาอึกๆอักๆ จะเถียงก็ไม่ได้ แต่ก็ห่วงเป้าอยู่ดี แมงเม่าห่วงเป้าเหมือนกัน
“ฉันไปตามตัวแม่เป้าให้เองจ้ะคุณท้าว คุณท้าวอย่าห่วงเลย” ขาดคำแมงเม่าก็คลานเข่าออกไป
กรมขุนวิมลจะห้าม แต่ก็มีเสียงปืนใหญ่ดังลั่นขึ้นอีก จนทั้งกรมขุนวิมล คุณท้าวโสภา เจ้าจอมอำพันสะดุ้งโหยง กลัวจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
ในตำหนักเจ้าจอมเพ็ญ ข้าหลวงของเจ้าจอมเพ็ญทยอยออกจากตำหนักไปด้วยความหวาดกลัว หลังจากเข้ามาหลบเสียงปืนใหญ่เมื่อครู่ เจ้าจอมเพ็ญไล่ตะเพิด ไม่ยอมให้ใครอยู่ในตำหนักสักคน
“ออกไปให้หมด ออกไปเร็วๆเลย” ข้าหลวงออกไปอย่างหวาดกลัวระเบิด แต่ก็กลัวเจ้าจอมเพ็ญมากกว่า
เลื่อนปิดประตูตำหนัก แล้วกลับไปหาเจ้าจอมเพ็ญที่นั่งอยู่บนตั่ง เลื่อนคุกเข่าลง
“ทุกคนออกไปหมดแล้วเจ้าค่ะหม่อมแม่” เลื่อนรีบประจบ “หม่อมแม่ไม่ต้องกลัวนะเจ้าคะ บ่าวจะจงรักภักดีต่อหม่อมแม่ ไม่ทิ้งหม่อมแม่ไปไหนเด็ดขาดเจ้าค่ะ”
เจ้าจอมเพ็ญยิ้มเล็กน้อย “เอ็งพูดขึ้นมาก็ดีแล้ว เช่นนั้นก็พิสูจน์ความจงรักภักดีของเอ็งให้ข้าดูสักหน่อยเถิดนังเลื่อน” เจ้าจอมเพ็ญหยิบขวดใส่ยาเสน่ห์ออกมายื่นให้ตรงหน้าเลื่อน เลื่อนตกใจสุดๆ “หม่อมแม่ คงไม่ใช่...”
เจ้าจอมเพ็ญพูดสวนขึ้น “เพลานี้เหมาะสมที่สุดแล้ว ในวังกำลังวุ่นวายนัก ถึงเอ็งจะเอายาเสน่ห์ไปใส่ในพระกระยาหาร ก็ไม่มีผู้ใดสนใจเอ็งดอก”
เลื่อนหน้าซีดเผือด พูดไม่ออก จ้องขวดยาเสน่ห์แล้วกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่อย่างลำบาก เจ้าจอมเพ็ญจ้องหน้าเลื่อน “ดูทีรึว่าเอ็งจะภักดีกับข้าดั่งปากว่าหรือไม่”
เลื่อนกลัวสุดๆ พนมมือไหว้ “หม่อมแม่ หม่อมแม่เจ้าขา อย่าให้บ่าว...”
เจ้าจอมเพ็ญจับมือเลื่อนมา แล้ววางขวดยาเสน่ห์ยัดใส่มือเลื่อน เลื่อนเกิดอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออก กลัวจนหายใจถี่ เจ้าจอมเพ็ญยิ้มบางๆ “เอ็งบ่ายเบี่ยงข้ามาหลายคราแล้ว ครานี้อย่าให้ข้าผิดหวังเป็นอันขาด”
เลื่อนหวาดกลัวจนตัวสั่น ไม่คิดว่าเจ้าจอมเพ็ญจะบังคับในตอนวุ่นวายอย่างนี้เลย
แมงเม่ากำลังเดินคุยมากับเป้าตามทางเดินในวัง
“คุณท้าวท่านก็เป็นเช่นนี้ล่ะ ปากร้ายแต่ในใจห่วงใยฉันเสมอ ฉันไม่แปลกใจดอกจ้ะ แต่ที่แปลกก็คือแม่แมงเม่าออกมาตามฉันด้วยตัวเองต่างหาก”
แมงเม่างง “เราสนิทสนมกันมานาน ฉันจะห่วงแม่เป้าบ้าง มันแปลกอย่างไร” เป้ายิ้มๆ
“ยิ้มกระไร แปลกคนจริง ฉันอยู่ว่างๆ แลฉันก็ไม่กลัวเสียงปืนใหญ่เหมือนคนอื่น แล้วเหตุใดฉันจะมาไม่ได้”