บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 26

หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 26

บทประพันธ์ วรรณวรรธน์ / บทโทรทัศน์ เอกลิขิต

หน้ากระท่อม  ชาวบ้านชายล็อคคอลากตัวแมงเม่าออกมา แมงเม่าพยายามดิ้นขัดขืน พร้อมร้องลั่น

“ปล่อยข้านะ” แมงเม่าดิ้นรนขัดขืน สุดแรง ชาวบ้านยิ่งล็อคแน่น “ไม่อยากตายก็อยู่นิ่งๆ”

“พวกแกเป็นโจรดอกรึ”

“อีกประเดี๋ยวก็ได้ผัวเป็นโจรแล้วมึง

แมงเม่าตกใจกรีดร้องออกมา “ช่วยด้วย” ชาวบ้านคนนั้นรำคาญปาดมือขึ้นปิดปากแมงเม่าเอาไว้

ในกระท่อม ขันทองตั้งการ์ดอย่างระวังตัว “เดชะบุญ ที่ดวงข้ายังไม่ถึงฆาต จิ้งจกถึงได้ตกลงไปตายให้รู้ตัวก่อน”

ชาวบ้านหัวเราะเยาะ “ถึงเอ็งรู้ตัว ก็ต้องตายอยู่ดีล่ะโว้ย  ดาบก็ไม่มีจะเอากระไรมาสู้กับพวกข้า”

“อังวะทำร้ายคนไท ยังไม่น่าเศร้าใจเท่าคนไททำร้ายกันเอง พวกเอ็งไม่ละอายบ้างรึ ที่ทำเช่นนี้”

“โอกาสร่ำรวยมาอยู่ตรงหน้า จะละอายทำไมวะ”

ขาดคำ ชาวบ้านก็เอามีดแทงขันทองทันที ขันทองหลบได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะจับมือบิดชิงเอามีดมา แล้วใช้มีดปาดคอชาวบ้านคนนั้นตายคาที่อย่างรวดเร็ว ก่อนจะปามีดใส่ชาวบ้านคนที่ขโมยดาบตนไป ปักคอหอยตายไปอีกคน ขันทองพุ่งตัวไปเอาดาบคืนมา แล้วพุ่งเข้าใส่พวกที่เหลือ  สู้กันเพียงพริบตาเดียวก็ฆ่าพวกที่เหลือตายเรียบ  ก่อนจะรีบวิ่งออกไปช่วยแมงเม่าที่นอกกระท่อม

หน้ากระท่อม ขันทองวิ่งถือดาบออกมาช่วยแมงเม่า ชาวบ้านเห็นขันทองออกมาเลยชักมีดที่เหน็บเอวออกมาขู่จะแทงแมงเม่า ชาวบ้านกลัวขันทองเหมือนกัน ล็อกคอแมงเม่าแน่นกว่าเดิม

“มึงถอยไป ไม่อย่างนั้นอีนี่ตาย” ขันทองจดๆจ้องๆ เป็นห่วงแมงเม่ามาก แมงเม่าก็หวาดกลัว จ้องเขม็งไปที่ขันทอง สายตาขอความช่วยเหลือ ชาวบ้านถอยหลังไปเรื่อยกะได้จังหวะจะเชือดคอแมงเม่าแล้วหนี

“อย่าเข้ามานะมึง” ชาวบ้านพาแมงเม่าถอยร่นไปเรื่อยๆ

ขันทองพูดเป็นนัย “เร็วเข้าเจ้าตัวดี เราเคยฝึกกันมาแล้วไม่ใช่รึ”

ชาวบ้านเห็นช่องทางหนีได้กะปาดคอแมงเม่าแล้ว เวลาเดียวกันนั้นเองแมงเม่าตัดสินใจแกล้งแผดเสียงร้องไห้ลั่นขึ้นมา ชาวบ้านตกใจ “มึงจะแหกปากทำไมวะ” จังหวะนั้นเองแมงเม่ากระทืบปลายเท้าชาวบ้านที่ล็อกคอตนอยู่ แบบเดียวกับที่เคยทำกับขันทองไม่มีผิด บิดมือที่จับดาบของชาวบ้านคนนั้นเพื่อเบี่ยงตัวออก