บทละครโทรทัศน์ ระบำไฟ ตอนที่ 3 หน้า 9
เทศราชออกมาจากด้านใน เปลี่ยนใส่เสื้อผ้าซาโต้ หัวยังเปียกเหมือนคนเพิ่งอาบน้ำสระผม “ยืมก่อน”
มิจิห่วง “โอเค ?”
“เฮ้ย เรื่องแค่นี้ sukunai” (เล็กน้อย) เทศราชหยิบกระเป๋า ทำตัวร่าเริง โบกมืออำลาเพื่อนทั้งสองออกจากร้าน
ซาโต้และมิจิมองตาม ไม่เชื่อ
“Uso ! (แม่งโม้ = โกหก)”
เทศราชออกจากร้าน ยังได้ยินเสียงเพื่อนร้องด่าตามมา Uso ! สีหน้ายิ้มร่าของเขา ค่อยๆหมองลง เทศราชเดินคอตกออกไป ดึงฮูดขึ้นสวมหัว ไม่อยากมองหน้าใคร พัดชาเดินผ่านมา สีหน้าหม่นหมอง ปาดน้ำตาร้องไห้ จนมองไม่เห็นเทศราชที่กำลังเดินสวนกันอยู่ ทั้งคู่เดินสวนกัน ไม่มีใครเห็นหรือสังเกตใคร
พัดชาอยู่ใต้ต้นซากุระโดดเดี่ยวกลางโรงเรียนร้าง พัดชาปาดน้ำตาให้กับความขมขื่นของชีวิต แบมือออก มือเปียกทั้งน้ำตา ทั้งเลือด พัดชาหมดเรี่ยวแรง ทรุดลงกองใต้ต้นไม้ ร้องไห้สะอึกสะอื้น
ยูเมะฟาร์ม ตรีประดับและพยสเดินเล่นสวีทตามประสาคู่รักใหม่ เห็นอะไรสวยงามไปหมด เซลฟี่ ตอนแรกตรีประดับเก้อเขินที่จะเซลฟี่แบบใกล้ชิด พยสเริ่มโอบไหล่ ตรีประดับเขิน พยสเอียงหัวติดกับตรีประดับ หน้าใกล้กันขึ้นเรื่อยๆ พยสจะเอียงหัวมามากกว่าเดิม ตรีประดับเขินมาก เบือนหน้าออก กลายเป็นเหมือนพยสเอาจมูกชนหูตรีประดับ พยสจะเซลผี่อีกชอต กลายเป็นหันหน้าชนกัน จมูกชนจมูก พยสกดถ่าย มือค้างไว้ ในจอภาพ เห็นว่าพยสเคลื่อนหน้าเข้าใกล้ จะจูบ ตรีประดับตะลึงงัน ลมหายใจรดกัน แต่แล้วตรีประดับเบนหน้าออกด้วยความเขินมาก พยสยิ้มอ่อน อดทนรอได้
พัดชานอนหมดแรงอยู่ใต้ต้นไม้ พัดชาปาดน้ำตาหมดแล้ว มองมือที่มีคราบเลือดแห้งกรังเล็กน้อย พัดชามองลอดระหว่างนิ้วขึ้นไปบนท้องฟ้า กิ่งซากุระแผ่กว้างทาบขอบฟ้ายามใกล้ค่ำ พัดชาลดมือลง เพ่งมอง ซากุระโดดเดี่ยวกำลังผลิตุ่มดอก เตรียมจะบาน “เธอคงจะใกล้บานแล้ว...พรุ่งนี้หรือเปล่า” พัดชาลุกขึ้น สูดลมหายใจ รวบรวมกำลังใจอีกครั้ง “ชีวิตฉันพรุ่งนี้ต้องดีกว่าวันนี้...” พัดชามองซากุระอย่างมีความหวัง ก่อนจะเดินออกไป
ยูเมะฟาร์ม ตรีประดับเดินผ่านทุ่งใบไม้สีเขียว อดมองไม่ได้
“ไหนว่าจะไม่มองหาใบโคลเวอร์สี่กลีบแล้วไงครับ”
“เคยมองหาทุกวัน เห็นทุ่งเขียวๆแบบนี้ ถึงไม่เจอใบโคลเวอร์ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะมอง เหมือนได้หยุดทอดสายตา พักเรื่องเหนื่อยๆเครียดๆ”
พยสซ้อนเข้ามาจากด้านหลัง ค่อยๆกอดตรีประดับ “มีที่พักแล้ว โอเคมั้ย”