บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ระบำไฟ ตอนที่ 24 หน้า 5
“ถ้าพี่ตรีไม่เห็นคุณค่าของคุณ ก็ยังมีพัดอีกคนนะคะ พัดพร้อมจะแทนที่พี่ตรี”
ประตูหน้าห้องก็ถูกไขออกมา เทศราชหันไปมอง ตะลึง เมื่อเห็นตรีประดับเดินเข้ามา ตรีประดับมองภาพตรงหน้าอย่างตกตะลึงไปเช่นกัน เมื่อเห็นเทศราชเต็มตาในเสื้อผ้าหลุดลุ่ย โดยมีพัดชากอดรัดอยู่ด้านหลัง
“ตรี!”
ตรีประดับมองอย่างช็อกๆ ไม่เชื่อสายตา ฉับพลันก็ห้วนนึกถึงภาพเก่า ตรีประดับน้ำตาไหลพราก เมื่อภาพในอดีตย้อนเข้ามากระทบความทรงจำอย่างจัง
“ตรี เรา...”
ตรีประดับเสียงสั่น “นี่คือการแก้แค้นของเทศใช่ไหม”
“ไม่ใช่นะ คือ...”
“ถ้าเทศคิดว่านี่คือการเอาคืนตรีที่เจ็บแสบที่สุด เทศก็ทำสำเร็จแล้ว เพราะตรีไม่เคยคิดว่าฮีโร่ที่เคยช่วยดึงตรีขึ้นมาจากหลุมดำมืดของชีวิต จะลงมือผลักตรีกลับลงไปอีกครั้งด้วยวิธีนี้” ตรีประดับถอยกรูดวิ่งออกไป
เทศราชผวาตามไป “ไม่นะตรี เดี๋ยวก่อน”
ตรีประดับวิ่งร้องไห้ไป โดยมีเทศราชวิ่งตามมา “ตรี เดี๋ยวก่อนสิ ตรี!”
ตรีประดับไม่ฟัง รีบกดเข้าลิฟต์แล้วปิดประตูทันที เทศราชพยายามวิ่งตาม แต่สะดุดขาตัวเองล้มลง
พัดชาตามออกมา รีบเข้าไปประคองเทศราช “คุณเทศ! ปล่อยพี่ตรีเขาไปเถอะ พัดทำหน้าที่แทนพี่ตรีได้ทุกอย่าง พัดมีทุกอย่างที่พี่ตรีมีนะคะคุณเทศ”
“เธอไม่มีวันมีค่าเท่าตรี เพราะสิ่งที่เธอทำอยู่ตอนนี้มันเหมือนคนไร้ค่า พัดชา!”
“คุณเทศ”
“อย่ามาจับตัวผม! ออกไป!” พัดชาชะงักหน้าเสีย “คุณมันน่ารังเกียจ พัดชา!” เทศราชยันตัวลุกขึ้น แล้วมองพัดชาด้วยสายตาชิงชัง “ทั้งที่ผมเป็นคนที่หวังดี พยายามจะช่วยเหลือคุณให้คุณตั้งหลักชีวิตได้ แล้วคุณทำกับผมอย่างนี้ได้ยังไง คุณทำลายมิตรภาพเราลงด้วยวิธีสกปรก!”
พัดชาน้ำตาร่วง ละอายแก่ใจ แต่มาถึงจุดนี้ ถอยไม่ได้แล้ว “ก็พัดไม่ได้ต้องการแค่มิตรภาพนี่คะ พัดต้องการความรักจากคุณ” พัดชาเข้าไปกอด “ทำไมคุณเทศไม่เห็นแก่ความรักของพัดบ้าง”
เทศราชผลักออกไปอีก “โดยที่คุณไม่ถามผมซักคำ ว่าผมต้องการคุณหรือเปล่างั้นเหรอ” เทศราชส่ายหน้าผิดหวัง “ถามตัวเองเถอะพัดชา ว่าคุณต้องการความรักจากผมเพราะคุณอิจฉาตรี เห็นตรีมีความสุขมีทุกสิ่งคุณก็เลยอยากจะแย่งชิงมันจนลืมไปว่าตรีเป็นฝ่ายให้อะไรคุณบ้าง”
“ใช่ค่ะ พี่ตรีดีกับพัด แต่ที่ผ่านมามันเป็นเรื่องของโชคชะตาต่างหาก”
“อย่าไปโทษโชคชะตามันเลยพัดชา ทุกอย่างคุณเป็นคนเลือกที่จะทำมันเอง” พัดชาสะอื้นออกมาอย่างละอายใจ “คุณก็คือคุณ คุณไม่มีวันเป็นตรีประดับไปได้ เพราะคุณไม่เคยให้ความรักกับใครจริงๆ ต่อให้คุณวิ่งหาไขว่คว้ามันจากคนอื่น มันก็ไม่มีวันเติมเต็มหัวใจคุณได้หรอก ถ้าคุณยังคิดแต่จะเป็นฝ่ายรับอย่างเดียว คุณก็จะต้องตามหามันไปจนหมดแรงอย่างที่ผมเคยบอก แล้วอย่าหวังว่าผมจะช่วยพยุงคุณให้ลุกขึ้นมาเหมือนครั้งนี้อีก เพราะคุณทำลายน้ำใจของผมหมดสิ้นลงแล้วพัดชา” เทศราชมองพัดชาอย่างสมเพช แล้วเดินกลับไปทางห้อง