บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 1 หน้า 2
“อ้าว งิ้วจะเริ่มอยู่แล้ว อียังไม่มาอีกเหรอ” ซินแสหลอถาม ทั้งหมดมองมาที่ตรึงจิตอย่างตกใจ
“อะไรกัน ใครหาย” เจียงถามตรึงจิตด้วยความสงสัย
“เดี๋ยวบัวไปตามพี่ไหมฟ้าเองจ้ะ” บัวพูดจบก็วิ่งออกไปตามไหมฟ้าทันที
ร้านขายกระเพาะปลา ใกล้ๆศาลเจ้า ไหมฟ้านั่งกินกระเพาะปลา แต่ตากลับจ้องไปที่อาตี๋ขายกระเพาะปลาหน้าตาหล่อแทบจะกลืนกิน บัวเข้ามาตามไหมฟ้าหน้าตาตื่น “พี่ไหมฟ้า งิ้วจะเล่นแล้ว ทำไมยังไม่ไปอีก”
“ฉันก็กำลังจะไปอยู่นี่ไงล่ะ”
“เร็วๆ เข้าเถอะพี่ ทุกคนกำลังรออยู่”
“โอ๊ย มารขวางความสุขฉันจริงๆเล๊ย ไม่กง-ไม่กินไม่แล้ว”
ไหมฟ้าสะบัดตูดลุกพรวดออกไป บัวได้แต่มองตาม ส่ายหน้าระอิดระอา
หลังเวทีโรงงิ้ว ดำเกิงเข้ามารายงานเจียงเรื่องที่หาไหมฟ้าไม่เจอ “ป๊า อั๊วตามหาจนทั่วแล้วก็ไม่เจอ”
นกขมิ้นเสริม “ที่ห้องน้ำก็ไม่มี”
“เฮ้อ เหลวไหล เหลวไหลที่สุด บ่เจี๋ยมบ่เงี่ยมนา ไม่มีวินัยเลย” เจียงบ่น ซินแสหลอเดินพล่านเป็นเสือติดจั่นเข้ามาถามดำเกิง “อาไหมอีมาหรือยัง อาเกิ่ง”
“ยังไม่มาเลยครู ไม่รู้ไปไหน”
“ยังไม่เหรอ ไอ๊หยา อีปั่วนั้ง อีทำแบบนี้ได้ยังไงวะ”
ไหมฟ้าเดินเชิดหน้าเข้ามาไม่แคร์สายตาของคนอื่น นกขมิ้นตาเป็นประกายวิบวับ
“โน่น น้องไหมฟ้า อีมาโน่นแล้ว”
ตรึงจิตเห็นนกขมิ้นกระดี๊กระด๊าออกหน้าออกตาก็หึง เอาศอกกระทุ้งท้อง แสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ
“พูดถึงก็มาพอดี นังนี่มันตายยากแท้ๆ”
“อาไหมฟ้า ลื้อไปไหนมา จะออกโรงอยู่แล้ว ลื้อยังไม่แต่งหน้าแต่งตัวอีก”
ไหมฟ้ายืนกอดอกพูดหน้าตาเฉย “ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน อย่าตื่นเต้นนักเลยน่าครู ฉันน่ะระดับไหนแล้ว หลับตาเล่นยังได้เลย”
เจียงตำหนิ “ถ้าลื้อยังดูถูกอาชีพที่เลี้ยงลื้อให้มีกินมีใช้อยู่ทุกวัน ลื้อก็ไม่คู่ควรที่จะเหยียบเวทีนี้ กฎของคณะ เหลี่ยนฮัว ก่อนแสดงครึ่งชั่วโมง ทุกคนต้องอยู่หลังเวที”
“โอ๊ยยย เรื่องมากจริง คืนนี้จะมีคนดูหรือเปล่ายังไม่รู้” เจียงโกรธจัดจนความดันขึ้นจะล้มลง
“อาป๊า” บัวตกใจ