บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 7 หน้า 6
น้ำรินขมวดคิ้วนั่งเท้าคางจ้องเหยี่ยวที่หาเอกสารทีจะใบในแฟ้มเอกสารปึกใหญ่ จดลงในสมุดบันทึกเล่มเล็กๆ หามาได้หลายแฟ้มแล้ว “ไม่คิดจะบอกฉันบ้างเลยเหรอว่าเจออะไรบ้าง”
“ข้อมูลผู้ป่วยอุบัติเหตุของโรงพยาบาลในต่างจังหวัดบางแห่งไม่ได้ออนไลน์ตรงกับคอมพิวเตอร์...แต่จะส่งรายชื่อมาเป็นเอกสารก่อน”
น้ำรินร้องอย่างกระตือรือร้น “พบชื่อที่มีตัวย่อ P หรือ N บ้างมั้ย”
“ในเขตปริมณฑล .. ผมได้รายชื่อผู้ประสบอุบัติเหตุที่เป็นผู้หญิงมา 3 ราย อยู่ในจังหวัดจันทบุรี, ระยอง และ ชลบุรี ผมโทรเช็คกับโรงพยาบาลทั้งสามแห่งแล้ว ผู้ป่วยทั้งสามรายยังไม่ฟื้น”
“ขอให้เค้าส่งประวัติมาให้เราสิ จะได้เห็นหน้าผู้ป่วย”
“มันไม่ง่ายอย่างนั้น ระบบราชการมีระบบอำนาจดำเนินการ ยศแค่ผมทำไม่ได้”
“อ้าว...งั้นทำไงดี”
“ตามไปที่โรงพยาบาลสิ ดูกันให้จะๆ ไปเลยว่าร่างคุณอยู่ที่ไหนกันแน่ “
“หมายความว่าวันนี้ฉันจะได้เจอร่างตัวเอง เข้าร่างได้แล้วใช่มั้ย”
“มีความเป็นไปได้สูง”
“ไชโย!!!” น้ำรินดีใจมากกระโดดกอดเหยี่ยวอย่างลืมตัว ปรากฏว่าทะลุร่างไป
น้ำรินกับเหยี่ยวต่างก็เขินกัน ชะงักรีบทำเป็นวางฟอร์ม
“เรารีบไปกันเถอะ” เหยี่ยวเดินนำน้ำรินออกไป น้ำรินยิ้มดีใจแล้วเดินตามเหยี่ยวออกไป
น้ำรินเดินออกมากับเหยี่ยวมาตามทางเดินในลานจอดรถ
“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้กลับเข้าร่างของตัวเองแล้ว มันเหมือนฝันเลย”
“อย่าเพิ่งมโน...ผมบอกแค่มีโอกาส”
“น่า..ตราบใดที่เรายังมีชีวิต เราก็ยังมีความหวังไม่ใช่เหรอ”
นกน้อยเดินออกมาจากอาคารสำนักงาน เอาพวงกุญแจใส่ที่นิ้วชี้แล้วเหวี่ยงเล่นระหว่างเดินมา “เรียบร้อยหมวด...รถว่างพอดีเลย คราวนี้ทำไมหมวดกล้านั่งรถไปไกลๆ ล่ะ”
เหยี่ยวสีหน้าเปลี่ยนไป ความจริงก็หวาดๆ อยู่เหมือนกัน
นกน้อยหันไปแล้วนึกรู้ทันทีว่าอาการเดิมเหยี่ยวที่กลัวการนั่งรถยนต์ยังคงมีอยู่ “น่า...อย่าวิตกไปเลย เดี๋ยวผมขับให้เรียบนิ่งสุดฤทธิ์เลย ไปไกลแค่ไหนหมวดก็ไม่รู้สึกอึดอัดหรอก เชื่อผมเหอะ”
นกน้อยเดินนำเหยี่ยวไปที่รถของสำนักงานสืบฯ เหยี่ยวมองตามไปที่รถด้วยสีหน้าไม่ค่อยสบายใจ ขณะที่น้ำรินมองอาการของเหยี่ยวแล้วพอเดาออกว่าเขากำลังรู้สึกอะไรอยู่
เหยี่ยวนั่งหลับตาพยายามทำสมาธิไม่ให้คิดอะไรเรื่องที่ต้องนั่งรถทางไกล น้ำรินนั่งอยู่ที่เบาะหลังชะโงกมามองเหยี่ยวด้วยสายตาเป็นห่วงอยู่ไม่น้อย เหยี่ยวส่งเอกสารที่จดรายชื่อโรงพยาบาลและชื่อผู้ป่วยให้นกน้อย