บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 7 หน้า 7

“ไปโรงพยาบาลตามรายชื่อ เริ่มจากไกลที่สุดก่อน...”

นกน้อยรับเอกสารมาอ่าน “จันทบุรี...” เขาหันไปมองเหยี่ยว “โอ้โฮ...ไกลโขอยู่นะหมวดคราวที่แล้วไปทำคดีแค่นครปฐม..หมวดยังเครียดจนอ้วกแล้วอ้วกอีก”

“เอาน่า...ผมกำลังตามหาผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ ผมรับปากกับเค้าไว้แล้วต้องทำให้สำเร็จ” 

พอน้ำรินได้ยินในสิ่งที่เหยี่ยวพูด รู้สึกดีกับเหยี่ยวที่ตั้งใจจะช่วยเธอ น้ำรินมองเขาอย่างซึ้งใจ

นกน้อยขับรถไปจนถึงระยอง ภายในรถ เหยี่ยวที่หลับตาอยู่ท่าทางพะอึดพะอม น้ำรินมองอาการเหยี่ยวแล้วเริ่มเป็นห่วง

นกน้อยถาม “ไหวแน่นะหมวด”

“แน่สิ...”

สุดท้ายนกน้อยก็ต้องจอดรถที่ริมถนนหลวง เหยี่ยววิงเวียนเหมือนจะอ้วกอยู่ที่ริมถนน  

“อ้วกมั้ยหมวด” นกน้อยถาม

“ยังๆ ขอนั่งนิ่งๆ แป๊บ”

น้ำรินพยายามพัดๆ ให้เหยี่ยว แต่ก็ไร้ผลที่ไม่มีลม น้ำรินไม่รู้จะช่วยยังไง เหยี่ยวยกมือบอกนกน้อยว่าพอแล้ว เดินนำขึ้นรถไป นกน้อยตามไปขับรถต่อ

รถสำนักงานสืบขับผ่านทางเข้าจังหวัดจันทบุรีเห็นกระจกรถสำนักงานสืบฯ ลดลงเหยี่ยวเพิ่งชะโงกศีรษะออกมาจากรถ เหมือนๆ จะอาเจียน  แต่ไม่...เขากลับเข้าไปนั่งดังเดิม  หลับตาไว้

ในรถน้ำรินเห็นอาการเหยี่ยวแล้วก็ยิ่งสงสาร

เหยี่ยวนั่งหลับตา  นิ่วเหน้าเหมือนกำลังอยู่ในความเครียด  คิดถึงเหตุการณ์ในอดีต น้ำรินชะโงกหน้ามามอง

ในอดีต รถยนต์ของวิหคแล่นด้วยความเร็วอยู่บนถนนเส้นหนึ่งในต่างจังหวัด ภายในรถมีบรรยากาศครอบครัวอบอุ่น วิหคกับสกุณาพากันร้องเพลงอย่างสนุกสนานอยู่ที่ด้านหน้า

เหยี่ยววัยเด็กนั่งอยู่บนคาร์ซีทที่เบาะหลัง

ขณะที่วิหคหันไปร้องเพลงกับสกุณา แล้วหันไปยิ้มแย้มกับเหยี่ยว ทำหน้าเล่นกับลูกชายคนเดียว พอหันหน้ากลับมาที่ด้านหน้ารถ ก็ต้องตกใจสุดขีด

เหยี่ยวในวัยเด็กที่นั่งเบาะหลัง เห็นรถบรรทุกคันหนึ่งวิ่งตรงเข้าชนด้านหน้ารถอย่างจังจนกระจกแตกละเอียด 

เหยี่ยวผวาลืมตาขึ้นทันที หอบหายใจถี่ๆ น้ำรินกับนกน้อยเห็นอาการ