บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 13
วันใหม่ พลับพลาที่พัก เกศอาภาชะเง้อคอยด้วยความกังวล
อุษารีบเข้ามารายงาน “คีรินกลับมาแล้วพระอัครชายา”
เกศอาภาขยับออกมา คีรินขี่ม้าและรีบลงจากหลังม้า “เป็นเยี่ยงไรบ้างคีริน เจ้าคลาดกับองค์อริยะหรือไร จึงกลับมาคนเดียว”
“นึกแล้วมิมีผิด ฝีมือขี่ม้า บังคับม้าของเจ้าอ่อนด้อยนัก เจ้ามิสมควรได้รับความไว้วางใจให้เป็นผู้ติดตามองค์อริยะเลย” อุษาเหน็บ
คีรินย้อน “เจ้านี่รู้ดีไปเสียทุกเรื่อง”
อุษาขู่ “เตรียมตัวรับโทษทัณฑ์ในฐานที่เจ้าติดตามองค์อริยะมิทันให้ดีเถิด”
เกศอาภาร้อนใจ “เตรียมม้าให้เราเดี๋ยวนี้ เราจักออกไปตามหาองค์อริยะด้วยตัวเราเอง”
“พระอัครชายา..องค์อริยะปลอดภัยดี อย่าได้กังวลไปเลย”
“ปัดภาระแล้วยังพูดจาชุ่ยๆอีก เจ้านี่สมควรต้องโทษหลายสถาน”
คีรินยัดผ้าใส่ปากอุษาอุดให้หุบปาก “องค์อริยะกลับเข้าเมืองแล้วอย่างปลอดภัย ข้าดูจนแน่ใจแล้ว จึงได้กลับออกมารายงานท่าน”
เกศอาภาแปลกใจเป็นอย่างยิ่ง
อุษาไม่อยากเชื่อ “องค์อริยะจักทิ้งพระอัครชายาให้อยู่กลางป่านี่ได้เยี่ยงไร เป็นไปมิได้”
“ช่างเถอะอุษา แค่ท่านปลอดภัย ข้าก็หมดห่วง เราจักกลับเข้าเมืองกันเดี๋ยวนี้”
เรือนบุษกร อริยะนอนหลับเหมือนตาย แสงสว่างจากพระอาทิตย์ตอนบ่ายจัด ค่อยๆ สาด เข้าเลียหน้า จนอริยะต้องขยับตัวลืมตาขึ้นอย่างขี้เกียจสุดๆ “ปิดหน้าต่างที”
อริยะนอนหนุนอยู่บนตักบุษกร บุษกรลูบไล้ใบหน้าไปถึงเส้นผมอริยะไปมา “ท่านพี่ว่าอะไรนะ”
“ปิดหน้าต่าง ข้าเกลียดแสงสว่างนั่น”
บุษกรพยักหน้าให้บริวาร บริวารขยับไปปิดหน้าต่าง ทุกมุมในห้องตกอยู่ในความมืด บุษกรโบกมือไล่บริวารให้ออกไป “ใจคอท่านจักนอนหนุนข้าอยู่เยี่ยงนี้มิยอมลุกขึ้นมากินอะไรบ้างเลยรึไร”
“เจ้าป้อนอาหารทิพย์ข้าจนอิ่มขนาดนี้ แล้วข้ายังจักต้องกินอะไรอีกเล่า บุษกร” อริยะคว้ามือบุษกรมาไล่จูบจนขึ้นมาถึงหัวไหล่ บุษกรยิ้มยั่ว