บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 5 หน้า 7
“ไปลูกไป...หุงข้าวให้เต็มหม้อเลยนะ”
โยสิตาหน้ามุ่ย อยากจะค้อนแต่ก็ค้อนไม่ออก ปารมีรีบตามโยสิตาออกไปทางครัว
ในครัว โยสิตากอบพริกขี้หนูสวนสดๆ กำใหญ่ใส่ลงครก
ปารมีที่รับหน้าที่ตำถึงกับตาค้าง “เฮ่ย...ไม่ดุไปหน่อยเหรอแก”
“ตำไปอย่าพูดมาก ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีแกเลย...เอาไว้ทีหลังก่อน” โยสิตาเสียงเขียว
“อะไร..บัญชีอะไร” ปารมีทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“ยังไม่รู้ตัวอีก..เออออห่อหมกกันดีนัก..แกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบ ยิ่งเขาบุกมาถึงบ้านอย่างงี้ มันเท่ากับรุกรานสิทธิความเป็นส่วนตัวของฉันมากเกินไปแล้ว”
“แกก็คิดมาก”
“ไม่ได้คิดมากแต่ฉันอุตส่าห์ขีดเส้นเอาไว้แล้ว เขากับฉันเป็นแค่เจ้านาย-ลูกน้อง พอ...จบ”
“แต่คุณกฤตเขาน่ารักจะตาย”
“น่ารักของแกคนเดียว อย่ามายัดเยียดให้ฉัน ฉันบอกแกแล้วฉันไม่ไว้ใจผู้ชายคนนี้”
“แต่ฉันว่า...เขาเข้าถึงตัวพ่อแกขนาดนี้แล้ว...เขาต้องเอาจริงแล้วละแก”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้..ตำไป”
ปารมีตำพริก โยสิตาไม่ต่อความยาว โกยกระเทียมตามลงไปในครกแล้วหันไปสาละวนกับงานอย่างอื่น
กฤตธรนั่งคุยกับอธินอย่างสนใจเต็มที่ “น่าสนุกดีนะครับคุณอา งานของนักโบราณคดีนี่จะว่าไปก็เหมือนงานนักสืบเลยนะครับ”
“ก็ใช่..ค้นหาความจริงจากหลักฐานบางอย่าง หรือบางทีก็ไม่มีหลักฐานอะไรเลยนอกจากคำบอกเล่ากันมา”
“มีเคสอย่างนี้ด้วยเหรอครับ”
“มี..เริ่มต้นจากความน่าจะเป็น”
“อย่างเช่นที่ไหนบ้างครับคุณอา”
“จันทรปุระ”
กฤตธรนิ่งอึ้ง คำๆ นี้เหมือนปลุกความสนใจของเขาขึ้นทวีคูณ
โยสิตาก้าวเข้ามาพอดี ยกกับข้าวติดมือออกมาด้วย “พ่อคะ กับข้าวเสร็จแล้วค่ะ” กฤตธรหันไปยิ้มให้
โต๊ะอาหารบ้านอธิน ปารมีส่งจานข้าวให้อธินแล้วตักข้าวให้กฤตธร
“ขอบคุณครับ” กฤตธรกล่าว
“ฝีมือไอ้โยหมดเลยค่ะ ยกเว้นอย่างเดียว” ปารมีชี้ไปที่ปลาทูทอด “ปลาทูทอดนี่ฝีมือผักบุ้งเอง”
โยสิตาไม่รับมุกขำนี้ ออกจะเคืองด้วยซ้ำที่เพื่อนพยายามขายเธอ