บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 5 หน้า 9
เกรียงตวาดอย่างเกรี้ยวกราดเด็ดขาด “หยุดเดี๋ยวนี้ ข้าบอกให้หยุด”
บุษกรหยุดชะงัก จ้องมาทางเกรียงทันที
ในบ้านกสินทร์ คนใช้วิ่งกันพล่าน หายาดมยาหม่องมาให้นาย เมธาวีซุกตัวเอามือปิดหน้าร้องฮือๆ อย่างขวัญหนีดีฝ่อ สั่นไปทั้งตัว เกรียงกับกสินทร์ ยืนมองอย่างตกใจไม่หาย
“พาไปโรงพยาบาลดีไหมครับคุณพ่อ” กวินทร์เอ่ยถาม
“ใครก็ได้หาเบอร์เรียกรถพยาบาลให้ที” กสินทร์สั่ง
คนใช้รีบขยับ แต่เกรียงรู้แก่ใจว่าไม่มีประโยชน์จึงเอ่ยบอก “ผมว่าไม่จำเป็นหรอกครับคุณกสินทร์ คุณเมย์เธออาจจะแค่ตกใจ อีกสักพักก็คงดีขึ้นเอง”
“ตกใจอะไร..นายวินทร์ หนูเมย์อยู่กับแกตลอดเวลาไม่ใช่เหรอ” กสินทร์ถามด้วยความแปลกใจ
“ครับคุณพ่อ แต่ผมไม่รู้จริงๆ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น” กวินทร์ขยับเข้าไปหาเมธาวีเอื้อมไปจับแขนจะเรียกให้ได้สติ “เมย์ครับ เมย์..”
“กรี๊ด...ด..” เมธาวีตกใจผวาปัดป้องเหมือนป้องกันตัวสุดแรง
กวินทร์ต้องถอยออกมาทันที..เจ็บตัว.กุมแผลที่คอเพราะถูกเล็บเมธาวีข่วน..เลือดออกซิบๆ
เกรียงกลับเข้ามาในบ้านรับรองด้วยความโกรธ “ข้าเตือนเจ้าแล้วใช่ไหม สิ่งที่เจ้าทำลงไปมันเป็นบาปแก่ตัวเจ้าเอง”
บุษกรที่เป็นร่างจางๆ มองทะลุได้ ซุกตัวอยู่ในมุมมืด “นังคนถ่อยนั่นมันล่วงล้ำเข้ามาในเขตของข้าเอง”
“เจ้ายังเหมือนเดิมไม่มีผิด ดื้อรั้น ยึดมั่นถือมั่น ไม่เคยยอมรับความผิดที่ตัวเองก่อ”
“ข้าเป็นฝ่ายถูกกระทำ ความยุติธรรมไม่เคยเข้าข้างข้า” บุษกรเสียงกร้าว
“เจ้ากำลังทำให้ข้ารู้สึกว่า ข้าคิดผิด” บุษกรร้องไห้น่าเวทนา “จงเห็นแก่ความเมตตาของข้าอย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก”
ร่างบุษกรจางๆ ค่อยๆ คลานออกไปและเลือนหายไปกับตาพร้อมกับเสียงสะอื้น
หน้าบ้านอธิน โยสิตาจำใจเดินออกมาส่งแขก ในขณะที่ปารมีดูร่าเริงสดชื่นมาก
“ขอบคุณสำหรับอาหารกลางวันที่อร่อยมากครับ” กฤตธรยิ้มเอ่ยชม
“วันหลังก็เชิญอีกสิคะคุณกฤต กินด้วยกันหลายๆ คนแบบวันนี้ได้บรรยากาศดีค่ะ”
โยสิตาได้ยินก็ตาเขียวใส่ปารมี
“จะเป็นการรบกวนเจ้าของบ้านเกินไปน่ะสิครับ” กฤตธรทำน้ำเสียงเกรงใจ
“ไม่เลยค่ะ ไม่ได้รบกวนอะไรเลยดีซะอีก บ้านนี้ปกติเงียบเหงาค่ะ ไม่ค่อยได้รับแขกหรอก” ปารมีเชียร์ออกหน้าออกตา