บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 7 หน้า 10
วังสูริยะ อริยะอยู่กับสูริยะ
“ท่านพ่อ..ระหว่างความจริง ความถูกต้องกับการยอมผ่อนปรนอย่างไหนสำคัญกว่ากัน”
“สำคัญเท่าๆ กัน...ยิ่งจักต้องปกครองดูแลคนหมู่มาก ยิ่งต้องยึดเอาความจริง ความถูกต้องเป็นหลัก มิเช่นนั้นเจ้าจักปกครองคนมิได้ บ้านเมืองจักมีแต่ความวุ่นวายหาความสงบสุขมิได้เลย”
“แล้วเมื่อใดเราจึงควรใช้ความผ่อนปรน”
“เมตตาธรรมคือราชธรรมข้อสำคัญที่เจ้าพึงยึดถือให้มั่น เมตตาธรรมนำมาซึ่งการประนีประนอมผ่อนปรนที่หนักจักกลายเป็นเบา ที่ร้อนจักกลายเป็นเย็น”
“ลูกเข้าใจถ่องแท้แล้ว”
“ท่าทางเจ้าว้าวุ่นใจมิใช่น้อย เจ้าแบกความทุกข์ของผู้ใดอยู่”
“ท่านพ่อ... หญิงนางแรกที่เก็บโคมเสี่ยงทายของลูกได้มิใช่บุษกร ท่านพ่อคิดว่าเราควรทำเยี่ยงไร”
เรือนกัมพู บุษกรแค่นหัวเราะ “ทำไมท่านพ่อถามลูกเยี่ยงนี้ คนเก็บโคมลูกนั้นได้..ก็ลูกนี่ไง”
“เจ้าพูดความจริงมาเถิดบุษกร” กัมพูคาดคั้น
“ข้าคือผู้ถวายโคมเสี่ยงทายคืนแก่องค์เทวะ แล้วข้าจะมิใช่ผู้เก็บโคมนั้นมาได้ ได้อย่างไร”
“ความจริงที่เจ้ารู้อยู่แก่ใจเจ้าเอง เจ้ากำลังพูดความเท็จแก่พ่อ แต่เจ้ามิอาจปิดบังความจริงต่อองค์เทวะได้ดอก”
“จักต้องให้ข้ากล่าวคำสัตย์สาบานต่อหน้าองค์เทวะรึไร ท่านพ่อจึงจักเชื่อลูก”
“เทวะอยู่ในใจของเจ้าเองบุษกร จริงเท็จเจ้าต้องรู้อยู่แก่ใจ”
วังสูริยะ สูริยะถามอริยะ “เกิดเรื่องเยี่ยงนี้ขึ้นได้อย่างไร”
“บุษกรอาจมิได้ตั้งใจกล่าวเท็จเบื้องหน้าองค์เทวะ แต่อย่างไรเสียเรื่องที่เกิดขึ้นก็ผิดต่อบัญชาเทวะ”
“เจ้าฟังความเรื่องนี้มาจากผู้ใด”
“มิได้ ลูกฟังความมาจากนางซึ่งเป็นผู้เก็บโคมนั้นได้ด้วยตัวนางเอง คนของนางก็ยืนยันความจริงนั้น”
“นางเป็นใครกัน”
“ลูกมิอาจรู้ได้ รู้แต่เพียงว่านางชื่อเกศอาภา”
เรือนกัมพู บุษกรก้มหน้าน้ำตาร่วง “ในเมื่อลูกถวายตัวต่อหน้าองค์เทวะแล้ว ท่านพ่อจักยอมให้ลูกเสียหน้ารึไร ลูกจักมองหน้าใครในจันทรปุระนี้ได้อีก”