บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 7 หน้า 9
“นายวินทร์ ถอยกลับไปดู เมื่อกี้อีกทีได้ไหม ตอนที่มันสู้กันเองน่ะ” กฤตธรสั่ง ภาพในจอรีเพลย์เหตุการณ์ช่วงนั้นอีกครั้ง “หยุดก่อนได้ไหม” กฤตธรเหมือนเห็นอะไรบางอย่าง ภาพถูกหยุดค้างไว้
“มีอะไรนายกฤต” กสินทร์สงสัย
“คุณพ่อดูนี่สิครับ” กฤตธรชี้ไปในภาพ
“อะไรน่ะพี่กฤต เหมือนเป็นก้อนเป็นควันอะไรซักอย่าง ดูไม่ชัดเลย” ภาพที่ถูกหยุดค้างไว้ถูกซูมเข้าไปใกล้ เห็นกลุ่มควันสีเทาดำจางๆ ที่มีรูปร่างคล้ายเป็นคน “แต่จะว่าไป รูปร่างมันเหมือนเป็นคนละครับ” กวินทร์สังเกตเห็นก็เริ่มสงสัย
“นั่นสิ ฉันกำลังคิดอยู่เหมือนกัน”
กฤตธรและคนอื่นๆ ต่างเพ่งมองภาพนิ่งจากวงจรปิด กลุ่มควันรูปร่างคนนั้นค่อนข้างชัดเจน
ในบ้านรับรอง โยสิตาจัดเตรียมอุปกรณ์เสร็จหมดแล้ว กำลังยกศิลปวัตถุชิ้นหนึ่งตั้งบนสแตนด์ หาเหลี่ยมมุมเพื่อจัดแสง ขยับมาเพื่อปรับไฟ แต่แค่จะเอื้อมถึงโคม ไฟก็ดับพรึบลง โยสิตาแปลกใจ เพราะที่อุปกรณ์อื่น จอคอมพ์ก็ดับหมด ขณะกำลังงงอยู่นั้น เสียงปิดประตูห้องทำงานเกรียงก็ดังขึ้น โยสิตาตกใจหันไป เสียงหัวเราะทุ้มๆ ต่ำๆ ของผู้หญิง เหมือนดังอยู่ข้างหู และเหมือนในห้องนั้นมีคนอยู่
โยสิตาค่อยๆ เดินเข้าไปที่ห้องนั้น“ใครคะ ใครอยู่ในนั้นรึเปล่าคะ”
เสียงหัวเราะต่ำๆ ยังดังชัดเจน โยสิตาค่อยๆ ก้าวไปจนถึงประตู มือโยสิตาจับลูกบิดประตูมั่นคง แล้วหมุนเปิดทันที
ในห้องทำงานเกรียง โยสิตาก้าวเข้ามาในห้อง เปิดประตูคาค้างเอาไว้ “อาจารย์คะ...อาจารย์อยู่ในนี้รึเปล่าคะ”
ในห้องสลัวๆ นั้นไม่มีใคร บรรยากาศดูวังเวง....ประตูปิดด้วยตัวเองอย่างแรง จนโยสิตาสะดุ้งหันกลับไปและจะออกจากห้อง ทันทีที่จับลูกบิดประตู เสียงหัวเราะทุ้มต่ำนั้นก็ดังชัดเจนขึ้นอีกที จนโยสิตาต้องหันกลับไปมอง
ที่มุมหนึ่งในบรรดาลังวัตถุโบราณ ของสิ่งหนึ่งถูกคลุมปิดไว้ด้วยผ้า เริ่มมีมวลหมอกควันไหลออกมาเป็นสายเป็นทาง โยสิตาจ้องมองสิ่งที่เกิดขึ้น ตาไม่กะพริบ
ในห้องทำงานกสินทร์ กวินทร์ถามกสินทร์ “คุณพ่อคิดว่ายังไงครับ คนรึเปล่า”
“ไม่เห็นตำรวจเขาเปิดประเด็นนี้เลย”
“ไม่ว่าไอ้ที่เราเห็นมันจะเป็นอะไร ผมว่าเรื่องนี้ไม่ปรกติหรอกครับคุณพ่อ” กฤตธรครุ่นคิด
ในห้องเกรียง โยสิตาค่อยๆ ขยับก้าวเข้าไปหาศิลาจารึกที่ถูกคลุมผ้าคลุมไว้..มวลหมอกควันสีเทาดำที่ก่อตัวนั้นเกิดเป็นรูปร่างคล้ายจะเป็นคน โยสิตาชะงักฝีเท้าอย่างไม่แน่ใจ ร่างจางๆ ของบุษกรค่อยๆ ปรากฏซ้อนในกลุ่มหมอกควันนั้น โยสิตาเปลี่ยนใจจะถอยหลังออก ไม่ทันถึงเสี้ยววินาทีที่เห็นบุษกรจางๆ มวลสารนั้นก็พุ่งตรงเข้าหาโยสิตาปะทะอย่างประสงค์ร้าย บุษกรที่พุ่งเข้ามาเปลี่ยนสภาพเป็นปีศาจหน้าตาน่าเกลียดน่ากลัว น่าสยดสยอง โยสิตาตกใจสุดขีด หงายหลังเสียหลักล้มลงหมดสติกลางอากาศหัวกระแทกพื้น
บุษกรตวาด “ความผิดนี้ เจ้าต้องรับมันไว้แต่เพียงผู้เดียว”