บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 4 หน้า 4
“เจ้า...เจ้านางหลวง”
“มิ่งหล้าเรียกหาเจ้าบ่อยกว่าใคร เจ้านั่งเฝ้าริมประตูตรงนี้นะ เผื่อมิ่งหล้าอารมณ์ดี เมื่อไรอาจจะเรียกหาเจ้า”
“เจ้า...เจ้านางหลวง”
“แม้นเมืองด้วย...อย่าหาว่าน้าใช้งานเจ้าเกินเลย เลยนะ อย่าเพิ่งไปไหนช่วยอยู่กับฟองจันทร์ตรงนี้ คอยดูแลพูดคุยกับมิ่งหล้าให้น้าที” ข่ายคำยังกังวลละล้าละลัง ห่วงมิ่งหล้าในห้อง
“ฝากน้องด้วยนะแม้นเมือง น้าจะไปหาเจ้าพ่อของเจ้า”
“เจ้า...เจ้าน้า”
ข่ายคำเดินกลับออกไป
ห้องแสนอินทะ แสนอินทะที่เดินวนเวียนไปมาอย่างใช้ความคิด ข่ายคำกลับเข้ามาในห้อง
“ลูกสงบลงบ้างแล้วใช่ไหม”
“มิ่งหล้าขู่ว่าจะฆ่าตัวตาย”
“ท่าอย่างนั้นก็เท่ากับโง่สิ้นดี”
“ข้าเจ้ากลัว เจ้าพี่...ไม่มีหนทางอื่นแล้วรึไง”
“แผนนี้นับว่าดีทีสุดแล้ว จะให้เปลี่ยนแปลงเป็นอย่างอื่นได้อย่างไร มิ่งหล้าควรจะตระหนักให้มาก ว่าภารกิจนี้เป็นไปเพื่อเชียงเงิน แผ่นดินเกิดของตัวเอง”
หน้าห้องมิ่งหล้า พวกบริวารนั่งกันอยู่ไกลๆรวมกลุ่มกันอยู่ แม้นเมืองนั่งเฝ้าหน้าประตู กับฟองจันทร์ แม้นเมืองถามเบาๆไม่ให้คนอื่นได้ยิน “เจ้าตามไปกับมิ่งหล้ารึเปล่า ฟองจันทร์ รู้ไหมว่ามีเรื่องอะไรกัน ใครขัดใจนายเจ้า” ฟองจันทร์มองซ้าย มองขวา ไม่ให้ใครได้ยิน
“ไม่มีใครขัดใจเจ้ามิ่งหล้าหรอกเจ้า เจ้าหลวง เรียก เจ้านางไปบอกให้รับรู้และเตรียมตัว..เจ้าหลวงจะให้ไปถวายตัวกับกษัตริย์เมืองมัณฑ์”
“ตายละ” แม้นเมืองช็อค ปิดปากตัวเอง ฟองจันทร์เครียดกับสถานการณ์ แม้นเมืองใจหายวูบ สงสารและเห็นใจมิ่งหล้า
ในห้องมิ่งหล้า ซากข้าวของแตกหักบรรลัยเกลื่อนพื้น มิ่งหล้านั่งหมดแรงร้องไห้อยู่มุมหนึ่ง เสียงเคาะประตูเบาๆ ทำให้มิ่งหล้าหันไปมอง หน้าห้องแม้นเมืองเคาะประตู “มิ่งหล้า...นี่พี่เองนะ มิ่งหล้า.. ได้ยินพี่ไหม”
มิ่งหล้าเดินมาที่ประตู
“อย่าร้อนใจไปเลยนะ..พี่จะพยายามหาทางช่วย..พี่จะช่วยน้องทุกวิถีทางที่ทำได้...”
“ข้างนอกมีใครอยู่บ้าง...มีใครนั่งอยู่กับพี่..แม้นเมือง”