บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 20 หน้า 2
หมวดนิตย์แสร้งยิ้มรับตามมุขทั้งคู่ ก่อนจะหันหลังเดินหนีแล้วแอบรำพึง
“ให้มันดีจริงเหอะวะ เดี๋ยวกูจะเผามันอีกรอบ ไม่ตายก็ให้รู้ไป”
ที่จอดรถสุดทาง องอาจโผล่มาดูลาดเลา พอเห็นปลอดคนก็รีบเข้าไปดูรถของตัวเอง มีซากกองไฟและรอยล้อรถ กัลป์ประคองตะโพนที่ขาเจ็บเดินกระย่องกระแย่งตามมาทีหลัง
“คุณพระช่วย นึกไม่ถึงว่าไอ้แสนจะใจดีอุตส่าห์ทิ้งรถให้เรากลับบ้าน”
องอาจก้มเงยๆดูสภาพรถ และยาง “เรียกซากรถดีกว่าลุง แบบนี้มันทิ้งไว้เย้ยเรามากกว่าไปหมดแล้วมั้ง”
“ลองดูสิว่ายังใช้งานได้หรือเปล่า”
“สตาร์ทดู เดี๋ยวรู้” องอาจว่าแล้วจะเปิดประตูจะขึ้นรถ แต่ง้างไม่สุด “ฮือ ทำไมประตูฝืดจังวะ”
กัลป์ตาไวเห็นเชือกเส้นหนึ่งขึงประตูเอาไว้ “องอาจอย่าเปิด!”
กัลป์เห็นสายเชือกระหว่าประตู สลักระเบิดที่กระเดื่องเปลือยจึงจับมือองอาจให้หยุด
“เฮ้ยระเบิด”
กัลป์เห็นระเบิดก็หยิบออกมา แล้วให้องอาจแกล้งเปิดประตู
ที่จอดรถสุดทาง เข้ม ขวาน เห็นพวกองอาจเปิดประตูรถ ตะโพนร้อง ทั้งหมดหมอบลงหลบวิถีระเบิด ระเบิดลั่นตูมเป็นกองเพลิงพวยพุ่ง เข้ม ขวานที่ซุ่มดูอยู่ห่างออกไปพากันลิงโลด
“ย๊าฮู้ วู้ ตายแล้วโว้ยตายสนิท เละเทะไม่มีชิ้นดี”
เข้มเสริม “เออ ต่อให้ไอ้กัลป์มันหนังเหนียวก็เหอะ เจอระเบิดเข้าไปเต็มๆแบบนี้ รับรองตายโหง ฮ่าๆๆๆ”
“ยิบปี้ งานนี้ได้โบนัสแน่ๆเว้ย ไอ้เข้ม เรารีบไปเก็บซากมันเพื่อชิงของรางวัลจากนายแสน ราชสีห์กันดีกว่า
“เออ! ไป” เข้ม ขวานรีบนำทหารบุกไปที่รถองอาจ
ที่จอดรถสุดทาง ควันหนาทึบ ต้นไม้ถูกเพลิงไหม้ ส่วนรถยังอยู่ในสภาพปกติ แต่มีเศษสะเก็ดเพลิงไหม้บนหลังคาเล็กน้อย
“เฮ้ย รถยังอยู่ ไม่โดนระเบิดนี่หว่า”
พวกทหารช่วยกันมองหา สักครู่เข้มก็เห็นองอาจสลบควํ่าอยู่ “มีคนอยู่ตรงนั้นครับ”
เข้มชะเง้อ “ไอ้องอาจ ไอ้หมอขายยา”
ขวานยกปืนเล็ง “เออดี ขอซํ้าก่อนซักนัดเหอะวะเพื่อความชัวร์”