บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 20 หน้า 5
แสนเอ็ด “ที่ไหนก็ช่าง มันต้องตาย เพราะเป็นคำสั่งของกู”
มั่นรีบก้มหน้ากลัวลนลาน สิงโตอึ้ง ส่วนแสนเหมือนคนสติหลุด
ร้านกาแฟพ่อปาน ตะเภาย่องลงมาดูและเห็นเพลิงกำลังคุยโทรศัพท์อยู่
“ครับท่าน ขอบคุณที่ช่วยเดินเรื่องให้ครับ เอ่อแล้วไม่ทราบว่า รองเพชรจะมาถึงเมืองพลเมื่อไหร่ ครับ...”
เพลิงฟัง “ได้ครับ ถ้ามีอะไรคืบหน้าผมจะรายงานให้ทราบทันที”
เพลิงนิ่งฟังอะไรอีกสักพพัก จนปลายสายวางหูไปแล้ว จึงวางหูบ้างก่อนจะหันมาเห็นตะเภายืนจ้องอยู่ ก็รีบเฉไฉ “อ้าว มีคนเห็นเหรอเนี่ย ว่าจะแอบโทรฟรีซะหน่อย” เพลิงหยิบเงินจากกระเป๋า
“นาทีละห้าบาทใช่มั้ย สี่นาทีก็ยี่สิบนะ” ตะเภาไม่รับเงิน เพลิงจึงวางไว้ข้างๆโทรศัพท์แล้วทำท่าจะเดินหนี
“นายคุยกับใคร”
“เพื่อน”
“นายเรียกเพื่อนว่าท่านครับเลยเหรอ” เพลิงอึกอักแก้ตัวไม่ถูก
“แล้วเพื่อนนายเกี่ยวอะไรกับรองเพชร” ตะเภาเห็นเพลิงอึ้งไม่ตอบ “เพลิง แม้แต่ฉัน เธอก็ไม่บอกความจริงงั้นเหรอ เธอไม่เชื่อใจฉันหรือไง หรือว่าจนป่านนี้เธอก็ยังเห็นฉันเป็นคนอื่น”
เพลิงเห็นตะเภาน้อยใจก็สงสาร ยกมือลูบแก้มเธออย่างปลอบโยน
“ฉันพูดไม่ได้ตะเภา แต่ฉันสัญญาว่าเธอจะเป็นคนแรกที่รู้ความจริงจากฉัน ความจริงทุกอย่างจากใจของนายเพลิงคนนี้” ตะเภาสงสัยเพลิง เพลิงรวบตัวมากอดไม่ให้ตะเภาคิดมาก
อดีจ ห้องทำงานพ่อองอาจ เห็นพิมพ์ดีด และใบประกาศรางวัลนักข่าวหรือหนังสือพิมพ์ดีเด่น ได้ยินเสียงพ่อองอาจกำลังคุยโทรศัพท์ดังลั่น “ไอ้พวกสถุล ไอ้ฝรั่งตานํ้าข้าว ถึงตายกูก็ไม่กลัว ไอ้ห่าราก กูจะเขียนประจานเรื่องนี้ ว่าพวกมึงมาปล้นสมบัติของแผ่นดินกู เออ เอาสิวะ ตายเป็นตาย”
พ่อองอาจกระแทกหูโทรศัพท์โครม แม่องอาจยืนฟังอยู่อย่างกลัวๆ
“คุณ อย่าทำแบบนี้เลย ถ้ามีเรื่องขึ้นมา ใครจะสู้พวกมันได้”
พ่อองอาจจะหันไปตอบแต่ แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นองอาจยืนโอบปลอบดวงใจ และมองทุกอย่างอยู่ข้างนอกห้อง “มีเรื่องอะไรเหรอครับพ่อ”
พ่อองอาจเดินเข้ามาปรับอารมณ์ “ไม่มีอะไรลูก พ่อจัดการได้ อาชีพนักข่าวอย่างพ่อก็เป็นแบบนี้แหละ การถูกข่มขู่มันเป็นเรื่องธรรมดา” พ่อองอาจเข้าไปตบบ่าองอาจ “ดูแลน้องให้ดีแล้วกัน”
องอาจนิ่งงัน ก่อนจะมองไปที่ดวงใจที่มององอาจอย่างไร้เดียงสา