บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 8 หน้า 4
“อ๋อได้ครับ”
อารามรีบร้อนตะวันฉายชนแก้วน้ำหกลงโต๊ะ ยักษ์กับจ่าส่งซึ่งทำงานอยู่แอบชะเง้อมองแล้วมองหน้ากัน จ่าส่งแอบขำ ตะวันฉายเอาเครื่องดื่มมาเสิร์ฟธิชา
“ชั้นคิดอยู่นานทีเดียว ก่อนที่จะตัดสินใจมาหาคุณ”
“วันนี้มีธุระอะไรกับผมรึเปล่าครับ”
“ฉันตั้งใจจะมาขอโทษคุณเรื่องวันนั้นค่ะ ฉันรู้สึกผิดที่ไม่ได้บอกคุณ ฉันน่าจะบอกคุณให้รู้ตัวก่อนว่าบูรพาจะไปที่งาน”
ตะวันฉายทำใจแล้วยิ้มให้ ”ผมเข้าใจ ผมกับน้องเจอกันทีไรเป็นต้องมีเรื่องกันทุกที คุณคงอึดอัดใจที่จะบอก”
ธิชายิ้มจางๆ ให้ตะวันฉายอย่างเป็นกันเอง “อย่าเพิ่งโทษตัวเองเลยนะคะ อาจเป็นเพราะคุณกับบูรพายังไม่มีเวลาได้คุยกันมากพอ ก็เลยยังไม่เข้าใจกัน ฉันเชื่อว่าถ้าบูรพาใจเย็นกว่านี้อีกสักนิด เค้าจะต้องฟังคุณและให้อภัยคุณได้แน่นอนค่ะ” ตะวันฉายมองธิชาที่จริงจังกับเรื่องนี้ “ถือว่าฉันขอร้อง อย่าเพิ่งหมดความอดทนกับเค้าเลยนะคะ”
ตะวันฉายมองธิชานิ่งๆ นึกชื่นชมเธอ “เอ่อ คุณครับ”
“เรียกธิชาก็พอค่ะ”
“ธิชา...ผมอยากจะบอกว่าเราสองคนพี่น้อง หมายถึงผมกับบูรพาเป็นหนี้คุณ”
ธิชายิ้มอย่างเข้าใจ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันอยากเห็นคุณสองคนคืนดีกันไวๆ” ตะวันฉายอึ้ง ธิชาเอื้อมมือแตะสะกิดแขน “คุณต้องเข้มแข็งนะคะ คิดว่าเพื่อบูรพา”
ตะวันฉายพยักหน้ารับมองธิชาชื่นชมกับความตั้งใจที่มีของเธอ
ตะวันฉายเดินมาส่งธิชาที่รถ ธิชาก่อนจะหันไปหา “บางทีฉันอาจจะลองไปหาเค้าที่ไนท์คลับดูสักครั้ง ถ้าเค้ายอมพบหน้าฉัน เราอาจจะได้คุยกัน”
ตะวันฉายเปิดประตูให้ธิชา เมื่อรถธิชาแล่นออกไป แล้วจึงมีรถคันหนึ่งแล่นตามทันที
ธิชาขับรถอยู่...รู้สึกว่ามีรถขับตาม เธอจึงขับหนี รถคันนั้นขับตามไม่ลดละ ธิชาขับหนีอีก รถคันนั้นขับปาดหน้าเร็วและแรง
รถทั้งสองคันจอดที่ข้างทาง ธิชาหัวเสียลงจากรถมาจะต่อว่า แล้วต้องชะงัก
คนในรถคือบูรพานั่นเอง เขากำลังถือดอกไม้ช่อหนึ่งในมือมองออกไปไกล
“บูรพา”
“เข้ามาสิ...ผมอยากคุยอะไรด้วยหน่อย คุณไม่ต้องกลัวผมหรอก”
“คุณขับรถไล่ตามชั้นทำไม ชั้นไม่ชอบเลยที่คุณทำอย่างนี้”
“ผมขอโทษ ผมแค่รู้สึกหวงคุณ”