บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 14 หน้า 10
“แต่นี่มันกล้าประกาศต่อหน้าเรานะ ทั้งๆที่พรุ่งนี้มันเป็นฝ่ายที่จะต้องขึ้นเขียงแท้ๆ เจิมฉัตร เธอบอกว่ามันเป็นคนแรกที่กลับมาที่นี่ มันอาจจะพบพิรุธอะไรที่เรามองข้ามไปก็ได้ แบบรอยเลือดหรือว่ารูกระสุน”
“เธอเลิกประสาทเสียได้มั้ยชัชชัย ไม่มีพิรุธอะไรทั้งนั้น ถึงมีก็ไม่ใช่หลักฐานที่จะมาเอาผิดอะไรเราได้ บางทีบูรพาอาจจะวางฟอร์มขู่ไปอย่างนั้นเอง” ชัชชัยนั่งลงและนวดเฟ้นขมับอย่างอ่อนเพลียกับความเครียด เจิมฉัตรนึกเห็นใจ “เอาล่ะๆ ชัชชัย ฉันจะสืบเรื่องนี้เอง เธอวางใจเถอะ แต่หลักฐานนั่นจะมีหรือไม่มีเธอต้องเชื่อผลการสืบของฉัน ห้ามฟื้นฝอยหาตะเข็บอะไรอีกตกลงมั้ย”
ชัชชัยพยักหน้ายอมรับ เจิมฉัตรนึกว่าจะสืบเรื่องนี้ได้อย่างไร
ธิชาขนสัมภาระออกมาจากร้าน และหยุดรอปูล็อคประตูร้าน ระหว่างรอปูสายตาก็เหลือบเห็นเงาตะคุ่มๆของใครบางคนยืนอยู่ในมุมมืด “นั่นใครน่ะ”
เงานั้นเดินออกมาเผยให้เห็นว่าเป็นบูรพาที่ซุ่มรออยู่ ปูหันมาเห็นเข้าก็ตีหน้าเซ็ง
บูรพากับธิชานั่งคุยกันอยู่ในรถธิชา
“คุณเข้าไปหาฉันในร้านก็ได้ไม่เห็นต้องทำลับๆล่อๆแบบนี้เลย”
“ช่วงนี้สถานการณ์ไม่ค่อยสู้ดี ผมกลัวจะพาเรื่องมาให้คุณอีก” เขาเอ่ยอย่างหนักใจ “คุณได้ยินข่าวเรื่องเจ้านายผมแล้วใช่มั้ย”
ธิชาพยักหน้า “ร้ายแรงมากรึเปล่าคะ”
บูรพาพยักหน้า “พอสมควร ผมมีภาระต้องสะสางอีกนิดหน่อย เรื่องที่ผมรับปากกับคุณไว้ก็เลยยังทำไม่ได้ตอนนี้”
ธิชากร่อย “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเข้าใจ”
บูรพามองธิชาด้วยความเห็นใจ ก่อนจะเอื้อมมือมากุมมือเธอไว้ “ธิชา เชื่อใจผมนะ ไม่ว่ายังไงเสร็จงานนี้ผมต้องถอนตัวแน่นอน”
“อีกนานแค่ไหนกันคะ”
“ผมยังบอกไม่ได้จนกว่าจะถึงวันมะรืนนี้”
ธิชาคิดสักพัก “ค่ะ ฉันเชื่อใจคุณ ฉันจะรอ”
บูรพายิ้มออก รั้งร่างธิชามากอดไว้อย่างอุ่นใจ ปูที่ยืนรออยู่นอกรถ ตบยุงรอเซ็งๆ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะอุ่นใจเมื่อเห็นเพื่อนมีความสุข
โจเดินหิ้วถุงขนมเดินกระเปิ๊บกระป๊าบเข้ามาในเขตสน.ท้องที่อย่างอารมณ์ดี พอดีสวนกับพลฯตำรวจรายหนึ่ง
“คุณตำรวจ ผู้หมวดตะวันฉายอยู่รึเปล่า”
“อยู่ที่ด่านตรวจ”
“ขอบใจ”