บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 7
ตะวันฉายกำลังนั่งสอบปากคำบูรพา ในขณะที่คนอื่นหลบมุมรออยู่ห่างๆ เสือคอยชะเง้อมองตะวันฉายกับบูรพาอย่างกระวนกระวาย คิดว่าตะวันฉายจะจัดการอย่างไรกับน้อง
บูรพาและตะวันฉาย เผชิญหน้ากันในฐานะคนแปลกหน้า เพราะอยู่ต่อหน้าบุคคลอื่น
“เรื่องที่เกิดขึ้นกับไอ้หัวจักร ทางเราบอกได้คำเดียวว่าไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น” บูรพาเอ่ยปัด
“จะบอกว่าคุณไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุด้วยใช่ไหม”
“ความจริงมันก็เป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว”
ตะวันฉายพยายามเก็บความรู้สึกที่มีต่อน้อง เขาหยิบสมุดบันทึกออกมาจดปากคำ “แต่เราพบศพคนของเสี่ยเจริญที่นั่น”
“ป๋าเป็นคนกว้างขวาง ชุบเลี้ยงพวกเหลือขอไว้ตั้งมาก แต่พวกนั้นจะทำอะไรแล้วมาเหมาว่าเป็นฝีมือของป๋าก็คงไม่ได้หรอก”
ตะวันฉายก้มหน้าก้มตาจด “งั้นถ้ามีพยานเห็นว่าคุณกับเสี่ยเจริญอยู่ในที่เกิดเหตุด้วย คุณจะว่ายังไง”
“ผมไม่ถือ คนเราจำผิดกันได้”
ตะวันฉายไม่อาจทนความยโสของน้องได้อีกต่อไป เขาเงยหน้าขึ้นก่อนจะขยับตัวเข้าใกล้ แล้วเอ่ยเตือนในฐานะพี่ชาย “แกแน่ใจเหรอบูรพา ต้องการทำลายตัวเองแบบนี้”
บูรพายิ้มอย่างใจเย็น เอนตัวพิงพนักเก้าอี้แล้วเอ่ยขึ้น “ผมไม่เข้าใจว่าคุณพูดเรื่องอะไรผู้หมวด แต่นี่มันเป็นธุรกิจ เป็นการสร้างโอกาส ไม่ใช่การทำลาย คุณคงจะทำลายโอกาสของคนอื่นจนเคยตัวสินะ ถึงได้คิดแต่เรื่องแบบนั้น ว่างๆก็ลองตัดสินตัวเองซะบ้างสิ ถ้าทุกอย่างที่คุณคิดมันถูกต้อง ทำไมเราถึงได้มานั่งเผชิญหน้ากันแบบนี้”
ตะวันฉายอึ้งไป ในขณะที่บูรพาพรายยิ้มออกมาอย่างเหี้ยมเกรียม
ตะวันฉายนำลูกทีมกลับมาขึ้นรถ เสือถือโอกาสปลอดคนก็เข้ามาดักถาม “ผู้หมวด นั่นเค้าไม่ใช่เหรอครับ..” เสือมองซ้ายขวาก่อนเอ่ยเบาๆ “น้องผู้หมวด”
“ใช่”
“เพราะงี้ใช่มั้ยครับ วันที่เสี่ยเจริญนัดเจอกับไอ้หัวจักร ผู้หมวดถึงได้ร้อนใจนัก” ตะวันฉายนิ่งอึ้งไม่มีคำตอบ ทำเอาเสือเริ่มเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น “เป็นแบบนี้แล้วเราจะทำงานกันได้ยังไงล่ะครับ ถ้าน้องของหมวดยังขวางเราอยู่แบบนี้”
ตะวันฉายแทรก “ก็ทำตามหน้าที่ไง..เสือ! และผมก็รู้ว่าคุณกังวลอะไรอยู่ อย่าห่วงเลย ถ้ามีหลักฐานว่าเค้าทำผิดกฎหมายเมื่อไหร่ล่ะก็ผมจะจับเค้าทันที! คุณและตำรวจทุกคนมีสิทธิ์จับเค้าได้ทั้งนั้น ไม่ต้องห่วงผม”
ตะวันฉายท่าทางเอาจริง แต่เสือก็ยังไม่มั่นใจนัก