บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 22 หน้า 2
บูรพาลังเลหันมามองตะวันฉาย บูรพานึกลังเลอยู่เงียบๆ แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าคน ตะวันฉายเอะใจเหลียวมองตามแล้วรีบสั่งการ “รีบเข้าบ้านไปก่อนเร็ว”
บูรพาอุ้มธิชามานั่งหลบมุมหลังกำแพง ในขณะที่ตะวันฉายก็ปิดประตู ผลักเตียงโต๊ะ ฟูกทุกอย่างปิดทางเข้าออกเอาไว้ บูรพารูดซิปเปิดกระเป๋าอาวุธของเสือ และหยิบแม็กกระสุนมาเติมใส่ปืนตัวเอง และพกตุนติดตัวไว้อีกสองสามอัน ก่อนจะนึกขึ้นได้มองไปที่ตะวันฉายและผิวปากวี๊ด ตะวันฉายหันไป เห็นบูรพาโยนปืนลูกซองมาให้ ก่อนจะไสกระเป๋าไปตรงหน้าเขา
บูรพาเอ่ย “แล้วค่อยคุยกัน”
ตะวันฉายพยักหน้าก่อนจะหยิบปืนพกมาเหน็บเอวไว้เป็นกระบอกสำรอง แล้วบรรจุกระสุนลงปืนลูกซอง
ยุทธนำสมุนของทัศน์ย่องมาที่หน้าบ้านร้าง แต่แล้วประตูก็ถูกถีบเปิดออกเห็นบูรพายืนกระหน่ำยิงปืนสองมือ ก่อนจะย่อตัวลงให้เห็นตะวันฉายลั่นปืนลูกซองซ้ำอีกระลอก พวกสมุนของยุทธโดดหนีตายเข้าหาที่กำบังกันจ้าละหวั่น และพยายามยิงตอบโต้
ธิชานั่งซุกตัวอยู่ที่ติดกำแพงตัวสั่นงันงกด้วยความกลัว แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อวัสดุที่ใช้ปิดหน้าอยู่ถูกพังออก เห็นคนร้ายคนหนึ่งโดดเข้ามาเล็งปืนที่เธอ ตะวันฉายหันไปลั่นปืนลูกซอง แรงอัดของปืนกระชากร่างคนร้ายกลับออกไปอย่างรวดเร็ว บูรพาหันไป เห็นหน้าต่างอีกบานถูกพังออก บูรพารัวยิงใส่คนร้ายอีกร้ายจนพรุน
ตะวันฉายดึงประตูปิดลงตามเดิม ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง บูรพาปลดแม็กกระสุนเก่าทิ้งเพื่อเปลี่ยนใหม่ เช่นเดียวกับตะวันฉายที่บรรจุกระสุนเพิ่มลงไป
บูรพาเติมกระสุนเสร็จ ก็รีบคลานโผไปหาธิชา “ไม่ต้องกลัวนะ พวกมันไม่มีทางบุกเข้ามาได้หรอก”
“พวกมันมากันเยอะรึเปล่าคะ”
“แค่ไม่กี่คน” บูรพามองตะวันฉาย “ใช่มั้ย”
ตะวันฉายมองธิชาแล้วจึงโกหก “ใช่”
“เห็นมั้ย เดี๋ยวก็จะสว่างแล้วถึงตอนนั้นเราก็จะหนีออกไปด้วยกัน”
ตะวันฉายมองดูบูรพากอดธิชาอย่างบาดใจอยู่ลึกๆ ก่อนจะหันไปเลิกหน้าต่างมองออกไปข้างนอก ยุทธกับสมุนอีก 6 คนเริ่มคืบคลานเข้ามาทีละน้อย ตะวันฉายคิดหนัก แต่นึกอะไรขึ้นได้จึงหยิบสมุดบัญชีที่เหน็บไว้ใส่ลงในกระเป๋าอาวุธ และยกทั้งกระเป๋ามาสะพายบ่า ก่อนจะมองออกไปอีก
แววตาตะวันฉายมองลอดมู่ลี่ออกมา โดยไม่รู้เลยว่ามีคนร้ายคนหนึ่งยืนพิงซุ่มอยู่ข้างหน้าต่าง ตะวันฉายเฝ้ามองจนกระทั่งเหลือบเห็นแอ่งน้ำขังสะท้อนเงาคนร้ายเข้าพอดี คนร้ายพลิกตัวจะยิงตะวันฉายแต่ถูกเขากระหน่ำลูกซองทะลุฝาออกมากระแทกร่างของมันจนกระดอนไป เท่านั้นเองกระสุนนับไม่ถ้วนก็ถูกระดมยิงเข้ามาในบ้าน
“พาธิชาหลบไปด้านในก่อนเร็ว”