บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 5 หน้า 5
เสี่ยจิวอยู่ในชุดเสื้อคลุมนอนให้คนนวดอยู่ชั้นบน เมื่อเปิดเสื้อคลุมออกเผยให้เห็นรอยสักมังกรแดง
ชัชชัยนั่งหน้าบูด เหลือบเห็นบูรพาที่นั่งร่วมโต๊ะแล้วก็เบือนหน้าหนีไปอย่างเซ็งๆ บูรพากำลังนั่งเจียมตัวอยู่ สายตากวาดมองเสี่ยจิวไล่มาจากมือที่ถือไม้เท้าจนเห็นโฉมหน้าของเสี่ยจิวถนัดตา
“ชั้นได้ข่าวจากเคี้ยงว่าอาจจะมีเด็กของมันมาทำงานกับชั้น นึกไม่ถึงว่าจะเจอกันในสภาพนี้ ชั้นต้องขอโทษด้วยที่ต้อนรับแกไม่ดี”
“ไม่เป็นไรครับ”
“ได้ยังไง ฉันกับเคี้ยงเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่ในคุก” เสี่ยจิวพยักหน้าให้นายเสริม
นายเสริมเข้ามาถกแขนเสื้อบูรพาทำให้เขาขัดขืนเล็กน้อยด้วยความตกใจ แต่เมื่อรู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็ยอมให้นายเสริมเปิดแขนเสื้อโดยดี
เสี่ยจิวมองรอยสักอย่างมีความหมาย ใช้หัวไม้เท้ากดลากไปบนผิวเนื้อราวกับจะนับเกล็ดมังกร “ตั้งแต่เราเริ่มตั้งแก็งค์ “มังกรแดง” ด้วยกัน ฉันโชคดีกว่ามันหน่อยที่ได้ออกมาก่อน แต่ยังไงฉันก็ยังไม่ลืมบุญคุณของพี่น้อง เอาละ... สรุปว่าคนกันเอง ถ้าอย่างนั้นอะไรที่แล้วไปแล้วก็ขอให้แล้วกันไป แกว่าดีมั้ยเจ้าชัช”
ชัชชัยอึดอัดใจสักพักก็เอ่ยเถียงออกมา “แต่เมื่อวานคนของผมเจ็บไปหลายคนนะครับป๋า”
เสี่ยจิวตบโต๊ะ “คนของแกเหรอ เดี๋ยวนี้แกมีคนของแกด้วยเหรอ ไอ้พวกกะเลวกะราดพวกนั้นลองไม่มีเงิน ดูซิมันจะตามแกมั้ย ทำอะไรหัดคิดหน้าคิดหลังซะบ้าง ตอนนี้เรากำลังมีปัญหาอยู่กับแก๊งค์ของไอ้หัวจักร แค่นี้ก็ปวดหัวพออยู่แล้ว นี่แกยังจะมาหาเรื่องกัดกับพวกเดียวกันอีกเหรอไง” ชัชชัยทั้งเจ็บทั้งอายที่ต้องมาถูกด่าต่อหน้าบูรพา ได้แต่พยักหน้าหงึกๆอย่างจำใจ เสี่ยจิวเริ่มหงุดหงิด ตัดสินใจเอ่ยปากฟันธง “ฉันอยากให้แกสองคนจับมือเลิกแล้วต่อกัน ขอแค่นี้แหละ จะทำให้ได้มั้ย”
ชัชชัยมองหน้ากันกับบูรพา ก่อนจะเอ่ยด้วยความจำใจ “ก็ต้องได้สิครับ ป๋าขอทั้งที”
เสี่ยจิวหันไปถามบูรพา “แล้วแกล่ะ ได้ หรือ ไม่ได้”
แทนคำตอบบูรพายื่นมือออกมาตรงหน้าชัชชัย แต่อีกฝ่ายจับมือกับบูรพาอย่างไม่เต็มใจนัก
“ถ้าเสร็จเรื่องแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ มีธุระต้องทำ” ชัชชัยยิ้มให้บูรพา “เราหายกันแล้วนะ”
บูรพาพยักหน้า แต่ก็ดูออกว่าชัชชัยตอแหล
นายเสริมกับบูรพายืนอยู่ที่รถ มีจิวคอยแนะนำอีกที ชัชชัยอยู่บนห้องนอนชั้นบน มองลงมาที่บูรพาอย่างเหี้ยมเกรียม
“ใครกันเหรอ” เจิมฉัตรเอ่ยถาม ชัชชัยหันมาเห็นเจิมฉัตรมายืนอยู่ข้างหลังตน เจิมฉัตรย้ำ “คนที่ป๋าพามาน่ะ ?”
“ก็แค่ขี้คุก”
“ถ้าแค่นั้นจริง ๆ ป๋าคงไม่ถึงกับจัดห้องพักให้อยู่ในบ้านนี้หรอก”
“มันเป็นเด็กของลุงเคี้ยง เพื่อนป๋า”
เจิมฉัตรยิ้มพอใจ “มิน่า ท่าทางเอาเรื่องเหมือนกันนี่”
“สนมันมากนักหรือไง”