บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 8 หน้า 3
คนขับรถบ่น “ที่แท้ก็ผัวเมียตีกัน เสียเวลาจริงๆ”
คนขับรถจะเดินไปขึ้นรถ ฉัตรชบาดึงแขนคนขับรถไว้ ”ฉันไม่ใช่เมียเค้านะคะ เค้าโกหก อย่าไปเชื่อเค้านะคะ”
ฉัตรชบามองไปที่ผู้โดยสารในรถ สายตาขอความช่วยเหลือ ผู้โดยสารต่างมีสีหน้าลังเลใจว่าจะเชื่อใครดี
อัคคีดึงตัวฉัตรชบาออกไป “ไป...กลับบ้าน”
ฉัตรชบาฝืนตัวไว้ แล้วโวยวาย “ก็เพราะทุกคนคิดว่าเป็นเรื่องผัวเมียตีกันก็เลยไม่ยุ่ง พวกผู้ร้ายมันถึงได้เอาเหตุผลนี้มาอ้างเวลาถูกจับได้ว่ากำลังทำผิด”
คนขับรถกับผู้โดยสารเริ่มจะคล้อยตามฉัตรชบา
อัคคีบอกคนขับ “นังนี่มันเป็นเมียผมจริงๆ พี่ พี่รีบไปเถอะ ผู้โดยสารรอแล้ว”
คนขับรถถามย้ำ “เป็นผัวเมียกันแน่นะ”
อัคคียืนยัน “แน่สิพี่ ให้ผมจูบเมียโชว์ตรงนี้เลยก็ได้” อัคคีพูดจบก็ใช้สองมือจับหน้าฉัตรชบาให้หันมาแล้วจูบโชว์ให้ทุกคนดูจริงๆ
ฉัตรชบากรี๊ดตกใจ “ไอ้บ้า!” เธอเอามือเช็ดปาก รังเกียจปนอาย
คนขับรถมองลังเลเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
ชาวบ้านผู้หญิงคนหนึ่งหอบของพะรุงพะรังเดินมาจะขึ้นรถ พอชาวบ้านคนนั้นเห็นหน้าอัคคีก็จำได้ “อ้าวนายอัคคี ทำไมวันนี้ออกจากเกาะมาได้ล่ะจ้ะ”
“มาตามเมียกลับบ้านน่ะ” อัคคีดึงแขนฉัตรชบาไว้อยู่
ชาวบ้านมองหน้าฉัตรชบา “โอ้โห เมียนายอัคคีนี่สวยยิ่งกว่านางเอกละครอย่างที่นังแม้นมาศมันเล่าให้ฟังจริงๆ ด้วย”
คนขับรถถาม “สองคนนี้เป็นผัวเมียกันจริงๆ เหรอ”
“จริงสิ รูปร่างหน้าตาอย่างนี้ เหมือนที่นังแม้นมันเมาท์ให้ฉันฟังไม่มีผิดเลย”
คนขับรถอารมณ์เสีย โบกมือไล่อัคคีกับฉัตรชบา “ถ้างั้นก็กลับไปทะเลาะกันต่อที่บ้านไป๊ เสียเวลาทำมาหากินจริงๆ“ คนขับเดินไปขึ้นรถ
ชาวบ้านบอกอัคคี “ฉันไปก่อนนะจ๊ะนาย”
อัคคียิ้ม “ขอบใจนะ มาได้ถูกจังหวะพอดี”
ชาวบ้านทำหน้างงๆ ว่าอัคคีขอบใจตนเรื่องอะไร ชาวบ้านขึ้นรถไป คนขับก็ขับรถกระชากออกไปอย่างอารมณ์เสีย
อัคคีหันไปเห็นรถของอดุลย์ขับเข้ามาจอดใกล้ๆ กับจุดที่ตนยืนอยู่ อดุลย์ลงจากรถ แต่ยังไม่เห็นอัคคี
อัคคีหงุดหงิด “บอกไม่ให้มาก็ยังมาอีก”
อดุลย์เดินไปทางท่าเรือ ฉัตรชบาอาศัยจังหวะที่อัคคีเผลอ ใช้ข้อศอกกระทุ้งท้องอัคคีอย่างแรง แล้วกระแทกส้นไปที่เท้าของอัคคีซ้ำอีกที
“โอ๊ย!!!” อัคคีทั้งเจ็บทั้งจุกจนเผลอปล่อยมือจากฉัตรชบา
ฉัตรชบารีบวิ่งหนีไป
“โธ่โว๊ย! ทำไมถึงได้ฤทธิ์มากอย่างนี้วะ” อัคคีรีบวิ่งตามไปจับฉัตรชบา