บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 3 หน้า 4
“พี่ฉัตรรำคาญที่เค้าคอยตามตื๊อพี่ใช่มั้ยคะ เดี๋ยวชบาจะช่วยเขี่ยพี่เกษให้กระเด็นออกไปจากชีวิตพี่ฉัตรเองค่ะ”
“มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก” ฉัตรชนกถอนใจหนักๆ
“แล้วมันจะยากตรงไหนล่ะคะ”
ฉัตรชนกท่าทางลำบากใจที่จะพูด แต่ก็ตัดสินใจบอกไป “เมื่อคืนนี้พี่เผลอมีอะไรกับคุณเกษไปแล้ว” เขาเอามือกุมหัว เครียดๆ
“ซวยแล้วพี่ฉัตร คราวนี้พี่เกษเกาะแน่นยิ่งกว่าปลิงแน่ๆ แล้วพี่จะทำยังไงต่อไปล่ะคะ”
“พี่ก็ยังไม่รู้เหมือนกัน”
หน้าสตูดิโอโยคะแห่งหนึ่ง อัคคีขับรถเข้ามาจอดส่งจิดาภา ทั้งคู่ลงจากรถ
“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”
“ถ้างั้นเดี๋ยวผมไปทำธุระนิดนึงนะครับ เสร็จแล้วจะกลับมารับ”
“ไปทำธุระของคุณเถอะค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก” จิดาภาเดินเข้าไปข้างในสตูดิโอโยคะ
อัคคีกำลังจะเดินกลับขึ้นรถ ฉัตรชบาก็เดินเข้ามา อัคคีกับฉัตรชบาหันมาเจอหน้ากัน / อัคคีไม่อยากเสวนาด้วย จะเดินหนี
ฉัตรชบาแดกดันขึ้นลอยๆ “ซวยจริงๆ มาเจอคนโรคจิต”
อัคคีหันขวับมาทันที “นี่คุณ ผมบอกแล้วใช่มั้ยว่าผมไม่ใช่โรคจิต”
ฉัตรชบาลอยหน้าพูด “ฉันแค่พูดลอยๆ ถ้าคุณไม่ใช่โรคจิตก็ไม่เห็นต้องเดือดร้อน”
อัคคีโกรธแต่พยายามอดทน ไม่อยากมีเรื่องกับผู้หญิง “เจอคุณที่นี่ก็ดีเหมือนกัน ฝากไปบอกพี่ชายคุณด้วยว่าอย่าไปหาศาที่โรงพยาบาลอีก” เขากัดฟันบอก แววตาเคียดแค้น “ไม่งั้นผมเอามันตายแน่”
“นี่ไง โรคจิตชัดๆ เอะเอะก็ใช้กำลัง แถมยังขู่ฆ่าอีก”
อัคคีเสียงแข็ง “แล้วที่พี่ชายคุณจ้างคนมาทำร้ายศา แถมยังตามไปซ้ำเติมศาถึงโรงพยาบาลจนศาคิดจะฆ่าตัวตาย อย่างนี้เรียกว่าฆาตกรเลือดเย็นได้มั้ย!!!”
ฉัตรชบาอึ้งไป “คุณศาฆ่าตัวตายเหรอ”
“ใช่!!! เมื่อวานนี้ศากรีดข้อมือตัวเอง” อัคคีตะคอก “ต้องให้ศาตายไปเลยใช่มั้ย พวกคุณถึงจะพอใจ”
“ไม่มีใครอยากให้ใครตายหรอกนะ คุณศาเป็นแบบนี้พี่ฉัตรก็เสียใจมากเหมือนกัน”
อัคคีแค่นยิ้ม “ความเสียใจของมัน ยังน้อยกว่าผมร้อยเท่าพันเท่า ผมขอเตือนเป็นครั้งสุดท้ายนะว่าอย่าไปยุ่งกับศาอีก ถ้าศาเป็นอะไรไป ผมไม่ปล่อยพวกคุณไว้แน่” อัคคีพูดอาฆาตแล้วเดินออกไป
ฉัตรชบายืนอึ้งๆ ไม่คิดว่าวรรณิศาจะฆ่าตัวตาย