บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 5 หน้า 2
ฉัตรชบาชะงักกึก “นายอัคคี!!!” เธอตั้งท่าจะวิ่งหนี
อัคคีกระชากตัวฉัตรชบากลับมาแล้วเหวี่ยงลงไปกองกับพื้น
“คุณหนีผมไม่พ้นหรอก คุณจะต้องอยู่รอวันตายที่นี่”
ฉัตรชบายันตัวลุกขึ้นแบบไม่ค่อยมีแรงเท่าไหร่ หญิงสาวจ้องหน้า ตะเบ็งเสียงใส่ “คนอย่างฉัน ไม่มีวันนั่งงอมืองอเท้ารอวันตายหรอก ถ้านายเผลอ ฉันก็จะหนีอีก ยังไงฉันจะต้องหนีไปให้พ้นจากเกาะนรกนี่ให้ได้” ฉัตรชบาจะวิ่งหนี อัคคีจับตัวฉัตรชบาขึ้นอุ้มพาดบ่า แล้วพากลับไปที่กระท่อม ฉัตรชบาดิ้น พร้อมทุบหลังอัคคีรัวๆ “ปล่อยฉันนะไอ้บ้า ไอ้เลว ไอ้ชั่ว ปล่อย!!!”
อัคคีฟาดก้นฉัตรชบาแรงๆ “หุบปาก!!!”
“กรี๊ด!!! ไอ้ลามก ไอ้คนฉวยโอกาส” ฉัตรชบาดิ้น พร้อมทุบตีอัคคีไม่หยุด “ปล่อยฉัน!!!” ฉัตรชบาทั้งทุบหลัง ทั้งดีดขาไม่หยุดจนอัคคีเดินลำบาก
“หยุดดิ้น แล้วก็หยุดแหกปากด้วย ถ้าไม่หยุด ผมจะจับคุณปล้ำตรงนี้แหละ” ฉัตรชบาไม่หยุด ทั้งดิ้นทั้งทุบหลังอัคคีไม่ยั้ง ”บอกให้หยุด!!!” เขาฟาดก้นไปอีกที
ฉัตรชบาเสียงดังสู้ “ไม่หยุด!!!”
อัคคีกัดฟันพูด “ไม่หยุดใช่มั้ย” อัคคีเอียงหน้าไปกัดต้นขาฉัตรชบาอย่างแรง
ฉัตรชบากรี๊ดสนั่น “กรี๊ด!!! ไอ้ทุเรศ!!! ปล่อยฉัน!!!”
”หยุดออกฤทธิ์ได้แล้ว ไม่งั้นจะโดนยิ่งกว่านี้อีก”
อัคคีแบกฉัตรชบากลับไปที่กระท่อม ฉัตรชบาก็โวยวายดิ้นไปตลอดทาง
อัคคีแบกฉัตรชบาเข้ามาโยนโครมลงที่พื้นในกระท่อม
“โอ๊ย!!!” ฉัตรชบายันตัวลุกขึ้น เอามือจับก้น ท่าทางเจ็บๆ
อัคคีชี้หน้า ตาแข็งกร้าว “อย่าคิดหนีอีก ต่อให้คุณไปถึงที่ท่าเรือนั่นได้ คุณก็ขับเรือออกไปไม่ได้ เพราะกุญแจมันอยู่กับผม” เขาล้วงกุญแจเรือออกจากกระเป๋ากางเกงออกมาให้ดู
ฉัตรชบากระโดดเข้าใส่อัคคี จะแย่งกุญแจเรือ อัคคีชูกุญแจเรือขึ้นเหนือหัวจนสุดแขน ฉัตรชบาพยายามกระโดดๆ จะแย่งมาให้ได้ แต่เอื้อมไม่ถึง อัคคีใช้มืออีกข้างล็อคเอวฉัตรชบาแล้วกระชากตัวฉัตรชบาเข้าหาตัว ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันแค่คืบ
อัคคีจ้องตา “อย่าพยายามให้เหนื่อยเปล่าเลย” ฉัตรชบาชะงัก รู้ตัวว่าใกล้ชิดอัคคีมากเกินไป รีบดีดตัวออก “ไม่ต้องทำเป็นหวงเนื้อหวงตัวหรอก เมื่อคืนนี้ผมทำมากกว่ากอดคุณอีก”
ฉัตรชบาเริ่มระแวง “นายทำอะไรฉัน”