บทละครโทรทัศน์ เล่ห์ลับสลับร่าง ตอน 8 หน้า 4
กลางคืน ล็อบบี้คอนโดเภตรา รามิลเปิดประตูแท็กซี่ลงมาหน้าคอนโด เดินนวยนาด ตูดบิดเข้าไปภายในล็อบบี้ด้านหน้า
รามิลเห็นนักข่าวจากหลายสำนักดักอยู่ที่บริเวณล็อบบี้ รอทำข่าวเภตรา มีรปภ.คอยคุมเชิงอยู่ ไม่ให้บุคคลภายนอกเล็ดลอดขึ้นคอนโด รามิลเบรกเอี๊ยดดด รีบหลบฉากพวกนักข่าว หลังเสาต้นใหญ่ หลงคิดว่าตัวเองเป็นเภตรา
“โอ๊ย!!!นักข่าวเต็มไปหมดเลย...แล้วชั้นจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย” รามิลคิดขึ้นมาได้ “จะกลัวทำไม...ชั้นอยู่ในร่างอีตาหมวดรามิลนี่นา” รามิลขยับจะเดิน แล้วคิดขึ้นได้อีก “เอ๊ะ แล้วถ้านักข่าวเข้าใจผิดว่าหมวดรามิลขึ้นคอนโดเราล่ะ...เอาไงดีนะ”
รามิลหงุดหงิดจะขึ้นห้องตัวเองก็ขึ้นไม่ได้ นักข่าวตาไวคนหนึ่งหันมา รามิลรีบหลบกลัวคนเห็น วิ่งจู๊ดออกจากคอนโดไป
คอนโดนกยูง นกยูงพยายามโทรศัพท์หารามิลที่มือถือ แต่เป็นเสียงบอกไม่มีสัญญาน นกยูงกดเบอร์โทรศัพท์บ้านแทน
ภายในห้องรามิล ที่โทรศัพท์บ้านเสียงดังแต่ไม่มีคนรับ มือเภตราวางมือถือที่แกะแบตออกวางว้าข้าง ๆ โทรศัพท์บ้าน
เภตราเดินไปดึงสายโทรศัพท์บ้านออก นกยูงรอสายจนสายตัดไป นกยูงเศร้า ถอนหายใจที่รามิลไม่รับโทรศัพท์...แต่ไม่ท้อ โทรอีกที
รามิลเดินสะเงาะสะแงะออกมาริมถนน ใจลอย ไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตดี รามิลเดินลำพังท่ามกลางเมืองใหญ่ ที่เต็มไปด้วยแสงสี แต่ดูไม่ปลอดภัย รามิลน้ำตารื้น
คอนโดรามิล เภตรากำลังดูโทรทัศน์ เปลี่ยนช่องเพื่อหาข่าวดู เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้นถี่ๆ รัวๆ ไม่ยั้ง
“ใครวะ ดึกป่านนี้ มาไม่รู้จักเวล่ำเวลา” เภตราลุกขึ้นไปเปิดประตูอย่างหงุดหงิด เภตราผลักประตูเปิดออก เห็นรามิล ยืนหน้ามุ่ย เหมือนจะร้องไห้อยู่ “คุณ !”
คอนโดรามิล เภตราเหน็บ “ไหนบอกว่าทางใครทางมันไง ทำไมไม่กลับคอนโดคุณไปซะ”
“ไปแล้ว แต่เข้าไม่ได้ พวกนักข่าวตามจิกฉันไม่ปล่อย”
“อย่าลืมดิ ตอนนี้คุณอยู่ในร่างผม ไม่ใช่เภตรา ภาวดี จะกลัวพวกนักข่าวทำไม”
“ยิ่งแล้วใหญ่ พวกนั้นจะได้เขียนข่าวเม้าว่าผู้หมวดมือเหล็กดอดขึ้นคอนโดฉันน่ะสิ ฉันไม่อยากตกเป็นข่าวฉาวกับคุณหรอกนะ”
“เฮ้อ เป็นคนดังนี่มันลำบากจริงๆ จะไปไหน ทำอะไรกับใคร มีแต่คนอยากรู้อยากเห็น จะกลับห้องตัวเองก็ยังกลับไม่ได้ เวรแท้ๆ แล้วนี่คุณจะเอายังไง” รามิลคิดครู่หนึ่งก่อนตอบ “ขอฉันค้างด้วยคนนะ”
รามิลทำหน้าน่าสงสาร สงสายตาขอร้องสุดฤทธิ์