บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 17 หน้า 2
บ้านเชิงเขา อยู่กลางป่าลึก ชาคริตนั่งจิบกาแฟอย่างสบายอารมณ์อยู่ ญาดาเดินเช็ดผมเข้ามาทางด้านหลังชาคริต /พอเห็นชาคริตนั่งอยู่ก็ชะงัก ญาดารู้สึกเก้อๆเขินๆกับเหตุการณ์หวามใจก่อนหน้านั้น ค่อยๆถอยหลังออกไป ชาคริตไม่หันหน้ามา “ไม่ทันแล้ว”
“เออ..ฉันจะไปเป่าผมให้แห้ง” ชาคริตลุกขึ้นมาหันมามองญาดาที่ไม่กล้าสบตามอง ชาคริตหันไปฉวยผ้าขนหนูที่ตากไว้มา ญาดาถอยหลังหนีทันที “ไม่ต้องๆ” ชาคริตขำ “คิดว่าจะช่วยเช็ดผมให้เหรอ”
ชาคริตเข้าไปดึงผ้าขนหนูที่ญาดาถือไว้แล้วโปะผ้าขนหนูใหม่ลงบนหัวญาดาแทน
“ไม่ใช้ผ้าผืนใหม่แล้วเมื่อไหร่ผมจะแห้ง” ญาดามองชาคริตค้อนๆใส่
“ผิดหวัง? มา..มา เช็ดผมให้ก็ได้”
“ฉันไม่เคยหวังอะไรจากคุณอยู่แล้ว ต่อไปนี้อยู่ห่างๆ ฉันไว้ อย่าฉวยโอกาสกับฉันอีก”
“จะให้ห่างแค่ไหนล่ะ” ชาคริตขยับเข้าไปหาญาดา “แค่นี้..”
ญาดาถอยหนีไปเรื่อยๆ ชาคริตก็ตามไปเรื่อยๆเช่นกัน “หรือว่าแค่นี้..”ชาคริตต้อนญาดาจนมุมหลังชนผนังบ้าน
“ถอยไป..” ชาคริตก้มลงเอาหน้าผากแตะหน้าญาดาซึ่งห่างไกลกับคำว่า”อยู่ห่างๆ”อย่างสิ้นเชิง
“จะให้ถอยมากกว่านี้มั้ย..” ชาคริตก้มลงแกล้งเหมือนจะจูบญาดา..แล้วก็ถอยออกมา
“ไม่มีใครสั่งผมได้..เรามาเริ่มฮันนีมูนกันดีมั้ย” ชาคริตแกล้งมอง จนญาดาเริ่มหวาดหวั่นใจ
ครัว/บ้านเชิงเขา ญาดามองเสบียงข้าวของที่วางเต็มโต๊ะในครัว ญาดามองไปที่ซิงค์ก็เห็นจานชามที่กองอยู่
“นี่นะฮันนีมูน!!” ญาดารวบผมเกล้าจุกอย่างรวดเร็ว แล้วเก็บแยกเสบียงข้าวของใส่ตู้ ญาดาหันมาล้างจานอย่างคล่องแคล่ว ชาคริตเดินเข้ามาไขว้มือไว้ด้านหลัง ญาดาประชด “ไม่ต้องช่วย ขอบคุณ”
“งั้นช่วยล้างอีกใบนะ” ชาคริตเกี่ยวแก้วด้วยสองนิ้วหย่อนลงในซิงค์กลางจานชามที่ยังล้างไม่เสร็จ
“นี่คุณ..แก้วต้องแยกล้างต่างหาก ไม่รู้หรือไง”
“ไม่รู้...” ชาคริตมองญาดาล้างจานชามอย่างเพลิน “คุณดูแปลกไป”
“คิดว่าผู้หญิงแบบฉันจับจดทำอะไรไม่เป็นล่ะสิ คุณยังไม่รู้จักฉันดี” ชาคริตเดินเข้ามาใกล้
ชาคริตกรุ่มกริ่ม “งั้นเรามาทำความรู้จักกันให้มากขึ้น..เรามีเวลาอยู่ด้วยกันที่นี่เหลือเฟือ”
ญาดาโวย “เราจะอยู่กันนานแค่ไหน คุณก็รู้แล้วว่า ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด! คุณควรจะสำนึกแล้วพาฉันกลับเร็วที่สุด ไม่ใช่ใช้ฉันเป็นนางแจ๋วอย่างนี้!”
“คุณแฮ็กคอมผม..ยังไงก็ผิด”
“ฉันก็อธิบายเหตุผลแล้ว” ชาคริตแกล้ง “ผมไม่ต้องการคำอธิบาย” ชาคริตยิ้ม