บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 25 (จบบริบูรณ์) หน้า 2
“แก! แกก็เลวไม่ต่างกับฉันล่ะวะ”
“ฉันเลวได้ยิ่งกว่า เพราะฉันไม่ได้แค่ต้องการเงิน..แต่ต้องการชีวิตแกด้วย!!!”
ดิลกต้องผงะ เมื่อเห็นชาคริตจ่อปืนพร้อมปลดไกปืนดังคลิ๊ก ดิลกร้องเสียงหลง “อย่า!! อย่า!! อย่าฆ่าฉัน!!”
“แต่ที่นี่ดีเกินกว่าจะเป็นที่ตายของแก!!”
ดิลกกำลังกลัวลนลานอยู่/ ในทันใดนั้นปิงโผล่เข้าอย่างรวดเร็ว ปิงคลุมถุงผ้าดำใส่หัวดิลกทันทีโดยดิลกไม่ทันตั้งตัว ทุกอย่างมืดสนิทในทันที!
โกดังร้างบริษัท D.S. ชาคริตก้าวเข้ามาหยุดกลางโกดังเก่าที่ฝุ่นคลุ้ง มีแสงรอดผ่านรอยแตกของหลังคา หน้าต่าง ฝาผนัง ปิงลากดิลกที่ถูกคลุมถุงผ้าดำและมัดทั้งสองมือเข้ามา “นี่ที่ไหน?!!!”
ปิงแกะเชือกที่มัดมือของดิลกออก พอมือเป็นอิสระ ดิลกก็รีบถอดถุงผ้าดำทิ้งอย่างลนลาน ดิลกมองไปรอบๆโกดังที่เสื่อมโทรมอย่างงุนงง ปิงถอยออกไปเงียบๆ
“จำไม่ได้?” ดิลกมองโกดังโทรมอย่างมืดบอด “ตรงที่แกยืนอยู่..เป็นที่อาสมชัยนอนตาย!”
“สมชัย!??”
สมชัยตามเข้าไปดึงตัว ดิลกหน้ามืดหันมาผลักสมชัยออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ สมชัยถอยเซๆสะดุดกับเครื่องมือก่อสร้างใดๆจนล้มลง หัวฟาดลงกับกองหินอย่างแรงตายคาที่
ดิลกนึกภาพสมชัยตายได้ สะดุ้งขยับถอยออกมาทันที
“จำได้แล้วใช่มั้ยว่า ที่นี่ที่ไหน”
“มันเป็นอุบัติเหตุ ฉันไม่ได้ฆ่ามัน แล้วคนก็ตายไปแล้ว แกจะเอาอะไรอีกวะ”
“แต่ยังมีคนที่ต้องตายทั้งเป็นมายี่สิบปี! ทั้งๆที่ไม่ได้ทำผิดอะไร นอกจากหลงเชื่อคนเลวๆอย่างแก!”
“กาจ..แกเป็นอะไรกับกาจ?!..”
“ฉันเป็นลูกชายของเพื่อนรักแก!” ดิลกนิ่งทำความเข้าใจหนึ่งอึดใจ แจ่มแจ้งว่าชาคริตมาทำลายทุกอย่างเพราะอะไร “แกจะให้ฉันทำไง ไม่มันก็ฉันที่ต้องติดคุก ฉันมีลูกตั้งสามคนต้องเลี้ยง พ่อแกสารภาพรับผิดคนเดียว ฉันไม่ได้บังคับ! โลกนี้ก็เป็นอย่างนี้ คนโง่เป็นเหยื่อของคนฉลาด!”
ชาคริตโกรธพุ่งที่ดิลกยังไม่รู้สึกผิด ดิลกเองไหนๆก็ตายแล้วก็ไม่ยอมก้มหัวให้คนรุ่นลูก ชาคริตยิงเปรี้ยงเฉียดหูดิลกจนดิลกผวา “งั้นคราวนี้ลองมาเป็นเหยื่อบ้าง!”
“อย่า! อย่าฆ่าฉัน!” ชาคริตขู่ “แกจะไม่ตายทันทีหรอก!” ชาคริตยิงอีกนัดเฉียดดิลกให้กลัวจนขี้ขึ้นสมอง