บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 4 หน้า 2
เช้าวันใหม่ ม.ร.ว.หญิงภาวิดาเดินลอยหน้าลอยตาอารมณ์ดีลงมาจากห้อง มีจวงกับปริกยืนเสนอหน้ารอรับใช้อยู่ชั้นล่าง
ปริกขยับเข้าไปกระซิบถามจวงอยากรู้อยากเห็นสุดฤทธิ์ “เช้านี้คุณหญิงดูอารมณ์ดีจังเลยนะพี่ สงสัยเมื่อคืนคงนอนหลับฝันดี”
“มันแน่อยู่แล้ว...เพราะเช้านี้คุณหญิงคงมีข่าวดี”
“ข่าวดีอะไรพี่” ปริกอยากรู้
“ก็ข่าวดีเรื่องนังรสสุคนธ์ไง ป่านนี้มันคงโดนผีหลอกจนหัวโกร๋นแล้วมั้ง”
ม.ร.ว.หญิงภาวิดาลงมาถึงพอดี จวงกับปริกก็รีบกล่าวทักยามเช้า “อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณหญิง”
“แล้วนี่มีคนไปดูแม่รสสุคนธ์ที่เรือนไม้หอมแล้วหรือยัง”
“ยังค่ะ เดี๋ยวสายๆ จวงจะให้นังปริกไปดู”
“ช้าไป พวกแกรีบไปดูตอนนี้เลย ฉันอยากเห็นสภาพของมันเต็มแก่แล้ว”
“ได้ค่ะ” จวงกับปริกรีบแล่นออกไปทันที
ม.ร.ว.หญิงภาวิดายิ้มกริ่ม สะใจว่ารสสุคนธ์คงไม่วายโดนผีหลอกแล้วแน่ๆ
เรือนไม้หอม รสสุคนธ์เดินลงมาจากชั้นสอง มองหาน้อยทั่วบ้านแต่ก็ไม่เจอ ร้องเรียก “น้อย... น้อยจ๊ะ” รสสุคนธ์ชะงักเมื่อเห็นสำรับอาหารเช้าหรู หอมกรุ่นน่ากินจัดเตรียมไว้สองชุด รสสุคนธ์เดินเข้ามาดูเห็นกระดาษโน้ตเขียนแปะไว้บนขวดโหลใส่ขนมเสน่ห์จันทร์ จึงหยิบกระดาษโน้ตขึ้นมาอ่าน
“ฉันเตรียมอาหารเช้าไว้ให้แล้ว เย็นนี้เจอกัน”
รสสุคนธ์ยิ้ม “อุ๊ย..มีขนมเสน่ห์จันทร์ด้วย”
รสสุคนธ์หยิบขวดโหลขึ้นมาดู ในขวดบรรจุด้วยขนมเสน่ห์จันทร์ที่ทำขั้วกลีบดอกสวย ติดทองคำเปลว รามนรินทร์เข้ามาเห็นรสสุคนธ์ก็เคาะประตูให้รสสุคนธ์รู้ตัว
“อ้าวคุณราม สวัสดีค่ะ นี่ยังไม่ถึงเวลางานเลยนะคะ อย่าบอกนะว่าคุณจะมาใช้งานฉันแต่เช้า” รสสุคนธ์ทัก
“ผมแค่จะมาชวนคุณไปกินข้าวเช้า แต่สงสัยคุณคงไม่ต้องการแล้ว” รามนรินทร์วางมาดให้รสสุคนธ์ชวนกิน “ดูสิ..มีแต่ของน่ากินทั้งนั้นเลย”
“เออ..ถ้าคุณไม่รังเกียจ กินด้วยกันมั้ยคะ” รสสุคนธ์แอบประชด “เผอิญน้อยทำไว้สองที่เหมือนรู้เลยว่าคุณจะมา”
เข้าล็อครามนรินทร์ รามนรินทร์แอบยิ้มมุมปาก “งั้นผมก็ไม่ขัดศรัทธา” รามนรินทร์ไม่ปฏิเสธขยับลงนั่งอย่างว่าง่าน รสสุคนธ์หน้าเหวอไม่คิดว่ารามนรินทร์จะเอาจริง “อ้าว..นั่งสิครับ เดี๋ยวกินเสร็จเราจะได้เริ่มงานกันเลย”
รสสุคนธ์ลงนั่งกินอาหารข้าวกับรามนรินทร์อย่างจำใจ
ปริกกับจวงแอบยืนดูอยู่ข้างเรือน ทั้งคู่มองรสสุคนธ์ที่ชวนรามนรินทร์กินข้าวอย่างหมั่นไส้
“ดูมันสิพี่ ยังอยู่ดีครบ 32 แถมมารยายังเต็มสูบอีก เห็นแล้วหมั่นไส้อยากตบจริงจริ๊ง” ปริกแขวะ