บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 22 หน้า 5
รถกระบะของมิ่งเมืองกับรถแขไขแล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้านไร่เทพธราธร เป็นบ้านไม้หลังใหญ่กลางธรรมชาติ ม.ร.ว.อัศวินที่กำลังตัดแต่งต้นไม้อยู่วางมือถอดหมวกหันไปมองด้วยความแปลกใจเมื่อเห็น ม.ร.ว.หญิงแขไขกับม.ล.อุณนิษา
“น้องหญิงแข” ม.ร.ว.อัศวินทัก
“ยังจำเมียตัวเองได้ด้วยเหรอคะ” ม.ร.ว.หญิงแขไขประชด
“คุณพ่อ นิษาคิดถึงคุณพ่อจังเลยคะ” ม.ล.อุณนิษาวิ่งโผเข้าไปกอด ม.ร.ว.อัศวิน
“พ่อก็คิดถึงลูกจ้า...” ม.ร.ว.อัศวินแนะนำกับมิ่งเมือง “นี่คุณหญิงแขไข ภรรยาฉันเอง”
มิ่งเมือง รัตนารีบยกมือไหว้ รัตนาบอกรสสุคนธ์ “ไหว้คุณหญิงกับคุณชายสิลูก”
รสสุคนธ์ยกมือไหว้อย่างอ่อนน้อม ม.ร.ว.หญิงแขไขมองครอบครัวมิ่งเมืองด้วยหางตา
มิ่งเมืองกับรัตนาช่วยกันยกตะกร้าผลไม้มาวางให้อัศวิน
มิ่งเมืองเอ่ย “ผลผลิตในสวนครับ ผมแบ่งมาให้คุณชาย”
“โอ๊ย...ไม่ต้องให้ฉันหรอก เอาไปขายเลี้ยงครอบครัวเหอะ”
“ไม่ได้หรอกครับ เพราะบุญคุณของคุณชาย ผมกับลูกเมียถึงได้มีกินมีใช้ถึงทุกวันนี้”
“รับไว้เถอะนะคะ อย่างน้อยก็คิดว่าเป็นค่าดอกเบี้ยก็ได้” รัตนาคะยั้นคะยอ
“เอางั้นก็ได้ ไว้มีเมื่อไรก็ค่อยเอามาใช้ฉันก็ได้นะ ฉันไม่คิดดอก”
“ขอบคุณครับ/ค่ะ” มิ่งเมืองกับรัตนายกมือไหว้ ม.ร.ว.อัศวิน
ด้านนอก ม.ร.ว.หญิงแขไขแอบมองดูอยู่อย่างสงสัย “ทำไมคุณพี่ต้องทำดีกับพวกมันด้วย พี่จักรไปสืบดูสิ อีสามคนพ่อแม่ลูกนี่มันเป็นใคร”
บ้านไร่เทพธราธรเวลากลางคืน ม.ร.ว.หญิงแขไขเดินออกมามอง ม.ร.ว.อัศวินที่นอนกอด ม.ล.อุณนิษาอยู่บนเก้าอี้ยาวพากันมองดูดาวอยู่ชานบ้าน
“ร้อนก็ร้อน แขไม่เข้าใจคุณพี่ทนอยู่ที่นี่ได้ไง” ม.ร.ว.หญิงแขไขบ่น
“คนเราถ้าไม่ยึดมั่นถือมั่น อยู่ที่ไหนมันก็สุขสบายเหมือนกันนั่นล่ะ”
“ดีจริงๆ นะคะ หนีมาปลีกวิเวกสุขสบายอยู่คนเดียว ทิ้งลูกทิ้งเมียให้ผจญเวรผจญกรรมอยู่ตามลำพัง... 5 ปีแล้วนะ
คะ ที่คุณพี่หนีมาคลุกตัวอยู่ที่นี่”
“พี่ก็ชวนหญิงแขกับลูกมาอยู่ด้วยกัน แต่หญิงแขก็ไม่ยอม ถ้าหญิงแขจะมาชวนทะเลาะกันอยู่แบบนี้ พี่ไม่อยากคุย
ไปนิษา...ไปกับพ่อ” ม.ร.ว.อัศวินอุ้ม ม.ล.อุณนิษาออกไป
ม.ร.ว.หญิงแขไขมองตามค้อน จักรส่งซิกให้ตามออกไป