บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 16 หน้า 5

รสสุคนธ์ดิ้นร้องลั่น “ปล่อย...ปล่อย ช่วยด้วย” ชายฉกรรจ์ไม่ปล่อย อุ้มรสสุคนธ์เข้าบ้านสวนร้าง รสสุคนธ์ทั้งดิ้นทั้งทุบทั้งตี ชายฉกรรจ์จับตัวรสสุคนธ์ลงนอนที่แคร่หน้าบ้านแล้วกดตัวรสสุคนธ์ไว้ ชายอีกคนเข้าไปจับมือรสสุคนธ์ไว้ รสสุคนธ์ร้องลั่น“จะทำอะไร อย่านะ...ไม่”

รานรินทร์เดินออกมาเห็นประตูหลังเปิดไว้ก็แปลกใจ มองหารสสุคนธ์แต่ก็ไม่เจอ “คุณรสไปไหนแล้ว”

รามนรินทร์เดินออกไปตามทางเรื่อยๆ แต่แล้วก็ได้ยินเสียงร้องของหญิงสาวดังขึ้นมา“ช่วยด้วย...ช่วยฉันด้วย”

“คุณรส” รามนรินทร์รีบวิ่งออกไปแต่แล้วก็ชะงักเมื่อเห็นปริกเดินเข้ามา

ปริกเห็นรามนรินทร์ก็ตกใจร้องเสียงหลง “คุณราม!!”

“น้าปริก คุณรสอยู่ไหน” รามนรินทร์ถาม

ปริกหน้าซีดทำอะไรไม่ถูก เลยต้องสวมรอยแสร้งทำเป็นตกใจกลัว “เออ...คือ...คุณรส คุณรสถูกจับตัวไป”

รามนรินทร์ตกใจ “ว่าไงนะ แล้วมันพาคุณรสไปไหน”

“บ้านสวนร้างท้ายซอยค่ะ”

“คุณรส” รามนรินทร์ได้ยินก็จะขยับตัวตามไป

แต่ปริกดึงไว้ “เดี๋ยวค่ะ คุณรามจะไปไหนคะ”

“ผมจะไปช่วยคุณรส น้าปริกรีบไปตามคนมาเร็ว” รามนรินทร์พูดจบก็วิ่งสุดชีวิตออกไป

ปริกมองตามหงุดหงิด “บอกก็ซวยสิ ปริกขอโทษนะคะคุณราม” ปริกไม่รู้ไม่ชี้รีบวิ่งกลับเข้าบ้านไป ฝนตกเทลงมาอย่างหนัก

บนแท๊กซี่ ทวนหายใจไม่ออกพยายามดิ้นสุดแรงเกิด ใบหน้าผีแม้นมาศต้องแสงฟ้าแลบยิ่งหลอน “มึงฆ่านังบัวใช่มั้ย” ผีแม้นมาศบีบคอทวนแน่น ไม่ยอมปล่อย ดูหลอนน่ากลัว

ในวันที่บัวถูกรถชนตาย บัววิ่งหนีผีแม้นมาศหัวซุกหัวซุนไร้ทิศทาง กลัวมากมาย รถแล่นมาแบบไม่มีคนหลอนๆ บัวหันไป ยิ่งกลัวยิ่งหนี

ทวนขับรถเข้ามาจอดมองไปที่บัวที่กำลังวิ่งใกล้เข้ามา ทวนก้มหัวลงแล้วเหยียบคันเร่งให้พุ่งเข้าใส่บัวที่กำลังวิ่งเข้ามา บัวโดนรถอีกคันชนอย่างแรง จนเสียชีวิต ทวนรีบขับรถแล่นหนีออกไป พอรถแล่นมาได้ไกลแล้วทวนก็ค่อยๆ โผล่หัวขึ้นมายิ้มเหี้ยม “ไปที่ชอบๆ เหอะนะอีบัว” แล้วทวนขับรถแล่นหนีออกไป

ทวนหวาดกลัวสุดๆ ร้องไห้ขอชีวิต “ฉันขอโทษ...ยกโทษให้ฉันเถอะ..แล้วฉันจะทำบุญไปให้”

“กูจะไว้ชีวิตมึงก็ได้...แต่มึงต้องบอกมา ใครฆ่ากู...มึงฆ่ากูใช่มั้ย” ผีแม้นมาศบีบคอคาดคั้น

“ไม่...ฉันไม่ได้ทำ...ฉันไม่รู้เรื่อง” ทวนปฏิเสธ

“โกหก...กูให้มึงตอบอีกที...ใครฆ่ากู”

ทวนโดนผีแม้นมาศบีบคอดิ้นพลาดๆ