บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 6 หน้า 2
ห้องทำงาน ม.ร.ว.ภาณุกร ม.ร.ว.ภาณุกรลูบที่รูปแม้นมาศอย่างทะนุถนอม ใบหน้าเจ็บปวดอาลัยอาวรณ์อย่างมาก
รามนรินทร์เดินเข้ามาเห็นก็มองแปลกใจ “มีอะไรหรือเปล่าครับคุณน้า”
“อ๋อ น้าเห็นรูปแล้วก็นึกถึงเรื่องเก่าๆ น่ะ คนแก่ก็แบบนี้ล่ะ”
“ไม่ใช่แค่คุณน้าหรอกครับ จะว่าไปพอคุณรสเห็นภาพคุณแม้นมาศก็ทำท่าแปลกๆ เหมือนกัน แถมยังถามผมด้วยนะครับว่าบ้านเรามีคนชื่อน้อยกี่คน”
ม.ร.ว.ภาณุกรตกใจ “หนูรสถามอย่างนั้นจริงเหรอ”
รามนรินทร์แปลก “ครับ ทำไม..บ้านเรามีน้อยอีกคนเหรอครับ”
“ความจริงก็มีอีกคนที่ชื่อคล้ายๆ กัน”
“ใครเหรอครับ”
ม.ร.ว.ภาณุกรมองรูปแม้นมาศในมือ รามนรินทร์รู้ทันทีว่า ม.ร.ว.ภาณุกรหมายถึงใคร ม.ร.ว.ภาณุกรหวนคิดถึงเรื่องราวในอดีตครั้งเมื่อเจอแม้นมาศครั้งแรก
“พ.ศ.2525” สนามกีฬาจารุเสถียรหรือสนามจุ๊บ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ที่บอร์ดประกาศผลเอ็นทรานซ์ยาวเหยียดตั้งอยู่กลางสนาม บรรดานักเรียนม.6 พากันถือไฟฉาย บ้างก็เทียนไขส่องดูรายชื่อที่ติดประกาศในบอร์ดลุ้นหาชื่อของตัวเอง และที่บริเวณรอบๆ สนามกีฬา รุ่นพี่คณะแต่ละมหาวิทยาลัยต่างพากันตั้งโต๊ะรอรับน้องๆ ที่สอบติดอย่างเฮฮา บรรยากาศดูคึกคัก นักเรียนที่สอบติดก็พากันร้องเฮฮาดีใจ ส่วนคนที่สอบไม่ติดก็พากันเศร้าสร้อยกอดคอกันร้องไห้ระงม มีทั้งคนสมหวังและคนผิดหวัง ส่วนใหญ่จะผิดหวัง
ม.ร.ว.ภาณุกรกับ ม.ร.ว.หญิงแขไขแหวกคนที่ผิดหวังเข้าไปตรวจผล ม.ร.ว.ภาณุกรไล่ดูรายชื่อในบอร์ด เขาไล่นิ้วไปเรื่อยๆ จนมาชนกับนิ้วชี้เรียวยาวของใครคนหนึ่งเข้า ม.ร.ว.ภาณุกรชะงักหันไปมอง “ขอโทษครับ” แม้นมาศเงยหน้าขึ้นมาสบตากับ ม.ร.ว.ภาณุกรแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตร ม.ร.ว.ภาณุกรเห็นแม้นมาศก็ปิ๊งทันที ยิ้มหวานให้
“ไม่เป็นไรค่ะ ยังไม่เจอเหมือนกันเหรอคะ”
“ครับ เรามาลุ้นด้วยกันนะครับ”
“เร็วสิ ชายกร ชักช้าอยู่ได้” ม.ร.ว.หญิงแขไขหันไปมองแม้นมาศอย่างไม่เป็นมิตรแล้วหันไปไล่ดูรายชื่อต่อ“นี่ไงชื่อฉัน..ไม่ติดก็ให้มันรู้ไป” ม.ร.ว.หญิงแขไขหันไปยิ้มเหนือใส่ ม.ร.ว.ภาณุกร
ม.ร.ว.ภาณุกรไล่ชื่อมาเจอชื่อตัวเองเช่นกัน ม.ร.ว.ภาณุกรดีใจ หันไปมองแม้นมาศที่กำลังไล่ส่องไฟฉายลุ้นชื่อตัวเองอย่างใจจดจ่อ
นิ้วแม้นมาศไล่มาหยุดที่ชื่อ แม้นมาศ เกษมบริรักษ์ “เจอแล้วๆ” แม้นมาศกระโดดดีใจกระโดดเข้ากอด ม.ร.ว.ภาณุกรที่ยืนอยู่ใกล้ๆ อย่างลืมตัว “ฉันเอ็นติดนิเทศ จุฬา”
“ดีใจด้วยนะ ฉันก็ติดนิติ จุฬาเหมือนกัน” ม.ร.ว.ภาณุกรแสดงความดีใจ