บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 8 หน้า 2
“ขอบคุณค่ะ คุณอุ้ย ขอบคุณ” แก้วไหว้แล้วออกไป
“นี่อุ้ยเชื่อว่าแก้ว หยิบสร้อยอุ้ยออกมาโดยไม่รู้ตัวจริงเหรอ”
“ถ้าอุ้ยไม่เชื่อแก้ว อุ้ยก็ต้องไม่เชื่อตัวเองด้วย เพราะตอนที่อยู่สุโขทัย อุ้ยก็ไม่รู้ตัวว่าอะไรเกิดขึ้นจริงๆ ป่านนี้อุ้ยยังหา เหตุผลเรื่องนี้ไม่ได้เลย”
รัชโรจน์ต้องจำนนต่อเหตุผลของวรินทร์
เช้าวันใหม่ สุดาดวงช่วยถือกระเป๋าเอกสาร เดินลงบันไดมากับโอฬาร สว่างที่รออยู่วิ่งมารับกระเป๋า
โอฬารถาม “นี่อุ้ยไปเรียนแล้วเหรอคุณ”
“ค่ะ ออกไปกับตาโรจน์สักพักแล้ว”
“แล้วคุณป้าล่ะ ท่านหายป่วยรึยัง” โอฬารดูนาฬิกา “ยังมีเวลาผมว่าจะแวะไปเยี่ยมท่านซักหน่อย”
“ไปสิคะ”
แต่วรนาฎปรากฏตัวขึ้นก่อน ในชุดเตรียมออกนอกบ้าน “ป้าหายดีแล้วล่ะ ขอบใจคุณโอฬารที่อุตส่าห์มีน้ำใจ”
“อย่าพูดอย่างนั้นสิครับ คุณป้าต่างหากที่มีน้ำใจและมีพระคุณกับครอบครัวผม”
“ที่ป้ามาหาแต่เช้าก็เพราะมีเรื่องไหว้วาน ป้าอยากจะขอยืมตัวนายสว่าง ให้ช่วยขับรถพาไปซื้อของสักหน่อย ป้าไปไหนมาไหนเองไม่ค่อยจะถูกหรอก”
“ไม่มีปัญหาครับ เดี๋ยวผมขับรถอีกคันไปทำงานเอง คุณป้าอยากไปที่ไหนบอกนายสว่างได้เลยครับ ผมจะสั่งไว้ให้”
“สุไปเป็นเพื่อนคุณป้าดีมั้ยคะ จะได้ช่วยถือของ”
“ไม่ต้องหรอก ป้าคงไม่ได้ซื้ออะไรเยอะ ไปไม่นานก็กลับ” แววตาวรนาฎเหี้ยมขึ้น
วรินทร์ยืนรอสนทรรศน์อยู่หน้าตึกคณะวิศวะ เสียงออดดังว่าหมดชั่วโมงเรียน นักศึกษาทยอยลงมาจากตึก สนทรรศน์เดินเข้ามา โบกมือแยกย้ายกับเพื่อนๆ ชะงักเมื่อเห็นวรินทร์ ทั้งสองคนสบตากัน
รถของโอฬารแล่นเข้ามาในมหาวิทยาลัย สว่างเป็นคนขับ แววตาแข็งเพราะถูกวรนาฎสะกด รถแล่นผ่านศาลพระภูมิ จู่ๆสว่างก็รู้สึกตัว สะบัดหัว มองไปรอบๆ อย่างงุนงง วรนาฏที่นั่งอยู่เบาะหลัง เหลียวมองไปทางศาลพระภูมิ ยิ้มเยาะอย่างไม่กลัว
สว่างจอดรถ “เอ๊ะ นี่ผมมาผิดทางนี่ครับ “
“นั่นน่ะสิ ฉันก็นึกว่าสว่างจะแวะมาธุระ”
“เปล่าครับ เอ่อ..ขอประทานโทษนะครับคุณยายวรนาฏ สงสัยผมจะเบลอหนัก อยู่ดีดีก็มาที่มหาวิทยาลัยคุณอุ้ย”
“อ้าว อุ้ยเรียนที่นี่เหรอจ๊ะ เออก็ดีน่ะสิ ฉันก็อยากมาเห็นที่เรียนของหนุ่มๆสาวๆสมัยนี้อยู่พอดี ขับวนไปดูรอบๆ หน่อยสิ”
“ครับ”
วรินทร์ควักสร้อยมายื่นให้ “อุ้ยจะคืนให้พี่ทรรศน์ตั้งแต่วันนั้นแล้ว แต่เรียกไว้ไม่ทัน”
“ไม่ต้องคืนหรอก...พ่อพี่ตั้งใจให้อุ้ย”
“ไม่ได้หรอกค่ะ ของมีค่าอย่างงี้ อุ้ยคงรับไว้ไม่ได้”
“แล้วอุ้ยไม่กลัวว่าจะมีเหตุการณ์แบบที่สุโขทัยอีกเหรอ”