บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 15 หน้า 2
ซานแปงประทับรอยจูบบนหน้าผากของเจ้านางตองริ้วอย่างแผ่วเบา ทั้งสองสวมกอดกันแนบแน่นและอบอุ่น โลกกว้างใหญ่สุดสายตาเบื้องหน้าของเขาและเธอกำลังอบอวลไปด้วยความสุขแห่งรัก
ห้องนอนเจ้านางเรืองระยับ เจ้านางเรืองระยับเดินนิ่งเข้ามาในห้อง เห็นนางในหอสองคนช่วยกันยกขันเงินใบใหญ่ใส่ดอกลั่นทมลอยน้ำวางประดับบนโต๊ะข้างหัวเตียง มีทองเพ็งคอยกำกับอีกที เจ้านางเรืองระยับชำเลืองมองดอกลั่นทม ใบหน้านิ่งแปรเปลี่ยนเป็นเกรี้ยวกราด ปรี่เข้าไปปัดขันเงินทิ้งจนขันกระเด็นไปมุมห้อง น้ำในขันและดอกลั่นทมกระจัดกระจายเต็มพื้น นางในหอตกใจ พร้อมกัน “ว้ายยยย”
“อย่าเอาดอกลั่นทมมาไว้ในห้องฉันอีก” ทองเพ็งพยักพเยิดให้นางในหอทั้งสองรีบออกไป
เจ้านางเรืองระยับใช้เท้าเหยียบดอกลั่นทมดอกหนึ่ง เมื่อนางในหอทั้งสองออกจากห้องไปแล้ว
“ฉันเกลียดดอกลั่นทมเหมือนเกลียดแพรนวล” เจ้านางเรืองระยับใช้เท้าบดขยี้ดอกลั่นทม “เกลียด !!”
ทองเพ็ง รีบเตือน “เบา ๆ ค่ะ เดี๋ยวใครได้ยิน”
“คนในหอคำเข้าข้างแพรนวล ฉันจะไม่เห็นแก่หน้าใครทั้งนั้น”
“แต่สิ่งที่เจ้านางทำมาทั้งหมดจะสูญเปล่านะคะ”
เจ้านางเรืองระยับชะงัก คิดตามคำพูดของทองเพ็ง จนนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ในวัยเด็ก
โถงในหอคำ เจ้าเมืองบุญ เชยคางของเจ้านางเรืองระยับขึ้นมาดูหน้าให้ชัด ๆ ด้วยความเอ็นดู
“หลานเรืองระยับยิ่งโตยิ่งน่ารัก”
“จายหลาวเปิงก็สง่างามเหมือนพ่อบุญธรรม” เจ้าร้อยจอมตบบ่าหลาวเปิงเบา ๆ อย่างชื่นชม
“เรารักหลาวเปิงเหมือนลูกแท้ ๆ อยากให้หลาวเปิงได้คู่ครองที่เหมาะสมอย่างเรืองระยับ”
“ขอบคุณที่เพื่อนรักเอ็นดูลูกสาวเรา”
“ขอหมั้นหมายเรืองระยับให้หลาวเปิงด้วยคำพูดไว้ก่อน รอให้โตกว่านี้ค่อยจัดพิธีหมั้นอย่างเป็นทางการ”
เจ้าร้อยจอมพยักหน้าช้า ๆ เห็นด้วยกับเจ้าเมืองบุญ ก่อนจะดึงตัวเจ้านางเรืองระยับมาอบรม
“จำไว้นะเรืองระยับ... ลูกจะต้องเก่ง ฉลาด และเพียบพร้อมสมเป็นเจ้าสาวของหลาวเปิง”
เจ้านางเรืองระยับยิ้ม “ค่ะเจ้าพ่อ” สีหน้าหลาวเปิงไม่เห็นด้วย แต่ไม่กล้าคัดค้านความต้องการของผู้ใหญ่
อดีต หลาวเปิงนั่งอยู่ใต้ต้นลั่นทม กำลังสเกตซ์รูปผู้หญิงคนหนึ่งในสมุดวาดภาพด้วยดินสอไม้ ดอกลั่นทมดอกหนึ่งถูกลมพัดร่วงหล่นลงมาบนสมุดวาดภาพของหลาวเปิง หลาวเปิงหยิบดอกลั่นทมขึ้นมาดมด้วยใบหน้าสดชื่น เจ้านางเรืองระยับเข้ามาเห็นพอดี “ยี้... กลิ่นดอกลั่นทมเอียนจะตาย”