บทละครโทรทัศน์ ระบำไฟ ตอนที่ 5 หน้า 5
ยูอิเงินทอนไม่พอ “รอเดี๋ยว” ยูอิตรงไปเปิดลิ้นชัก แต่เปิดไม่ได้ เลยร้องขอกุญแจจากเดฟมาเปิด เดฟอึกอัก “ทำไม มีอะไร” เดฟส่ายหน้า ส่งกุญแจให้ ยูอิเปิดเจอทั้งโทรศัพท์ กระเป๋าเงินและพาสปอร์ตพัดชา พัดชามองอยู่ เห็นและรู้ว่าเป็นโอกาสเดียวที่มี พุ่งปราดเข้าไป ยูอิสงสัย “ทำไมมาอยู่ตรงนี้”
“พัดก็ตามหาตั้งนาน ขอบคุณค่ะโอก้าซัง” พัดชาแทบจะล้วงมือหยิบ คว้าได้เพียงกระเป๋าเงินและโทรศัพท์
เดฟดึงพาสปอร์ตกลับไป “ฉันจะเอาไปต่ออายุ residence card ของฉันกับพัดชาหมดอายุพอดี”
ยูอิย้ำ “ทำให้ถูกต้องนะ”
พัดชาจะค้าน “แต่โอก้าซัง”
ยูอิสวน “เธอไม่ต้องพูดมาก ฉันจดทะเบียนลูกบุญธรรมให้แต่ไม่ได้ช่วยให้ได้สัญชาติ ยกเว้นถ้าเธอจะทำตัวดี”
พัดชาย้อน “ฉันจะเอาสัญชาติไปทำอะไรล่ะ”
“เธอเป็นลูกบุญธรรมฉัน ไม่อยากอยู่ที่นี่เรอะ เนรคุณเรอะ” ยูอิไม่ทันฟังเหตุผล โมโหก่อน เหวี่ยงป้าบมาทีนึงเข้าที่ข้างตัวพัดชา
พัดชาอึ้งไป นึกไม่ถึงว่ายูอิจะเมตตา แต่เมื่อเห็นสายตาของเดฟ เรื่องไม่อยากอยู่ที่นี่ก็จุกล้นคอหอย
แมนชั่นสุดหรู เทศราชเปิดตู้เย็น มือกำลังจะหยิบเบียร์
อดีต ตรีประดับจับฝาตู้เย็น ยื่นหน้าเข้ามา “ดื่มอีกแล้ว ลด ละ เลิก รู้จักมั้ยจ๊ะ น้ำเปล่าดีต่อสุขภาพที่สุด”
ตรีประดับหยิบน้ำเปล่าส่งให้ เทศราชยังไม่รับ ตรีประดับเอาขวดน้ำเย็นๆแนบหน้า
เทศราชถือขวดน้ำเย็น เอามาแนบแก้ม เทศราชเดินผ่านหน้าห้องน้ำ นึกถึงที่เคยชนกับตรีประดับ
ตรีประดับออกจากห้องน้ำแล้วชนกับเทศราช สองคนสบตากัน
เทศราชทิ้งตัวลงโซฟา หมดอาลัยตายอยาก กวาดตามองทั้งห้องนึกถึงช่วงสั้นๆที่ได้อยู่กับตรีประดับ
ตรีประดับเล่นโยคะอยู่กลางห้องนั่งเล่น
เทศราชเพิ่งหาวนอนออกจากห้องมาเจอ ยิ้มๆ แล้วไปทิ้งตัวลงโซฟา นั่งดู “ทำไมตื่นเช้าล่ะ...ดูอารมณ์ดีซะด้วย”
ตรีประดับอมยิ้ม ”เล่นด้วยกันไหม”
“ไม่เอา ขี้เกียจ”
“ทำงานหนัก พักผ่อนก็น้อย แถมยังดื่มด้วย...รักษาสุขภาพบ้างนะเทศ”
“จ้ะ” เทศราช ขยับตัวเล็กน้อย “โอ้ย ปวดหลังจัง มึนหัวด้วย เมื่อคืนคงหนักจริงๆ ฮ่าๆ”
“งั้นมานี่ ยืดตัวซะหน่อย จะได้ดีขึ้น” ตรีประดับจับแขนพยสดึงให้ลุกขึ้น
ตรีประดับพยายามสอนเทศราชเล่นโยคะพื้นฐาน โยคะอาสนะ
“เรารู้จักท่านึง เดี๋ยวทำให้ดู” เทศราชนอนเป็นศพ
ตรีประดับตีเพียะ เทศราชมองหน้าตรีประดับจนใจลอย “ท่าศพอาสนะ จิตอยู่ที่ลมหายใจเข้าออก ถ้าใจเราล่องลอยคิดเรื่องอื่นก็ให้ดึงกลับมาที่ลมหายใจ ท่านี้เพื่อให้จิตใจกับร่างกายได้ผ่อนคลาย...แต่นายไม่ใช่...นี่มันนอนอู้...ลุกขึ้นมา”