บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 17 หน้า 3
“อืมม...เดินดีๆนะ...” บัวกอดเจียงอีกครั้งก่อนเดินออกไปพร้อมกับชยุติ เจียง ซินแสหลอ ดำเกิงมองตาม
“เจ็บแล้วไม่จำ ระวังจะเจ็บซ้ำอีก!!” ดำเกิงพูดจบก็สะบัดหน้าเดินเข้าหลังบ้านไปทันที เจียง ซินแสหลอ มองตามส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ
หน้าบ้านชยุติ รถของชยุติขับมาจอดที่โถงหน้าบ้าน ขณะฟ้าร้องคำรามลั่น ฝนจะเทลงมารอมร่อ ชยุติลงจากรถ วิ่งเวียนหน้ารถไปอีกด้านเพื่อเปิดประตูให้บัว บัวก้าวลงจากรถอย่างเกรงใจชยุติ ที่กุลีกุจอช่วยบังลมบังฝนให้บัวอย่างใส่ใจ “รีบเข้าบ้านเถอะบัว ฝนจะเทลงมาแล้ว!”
วลี วลัย ไชโย กนกวิภาออกมาจากในบ้าน ขณะจ๊าดถือกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กออกมาด้วย
“นังจ๊าด! เอากระเป๋าเสื้อผ้าไปให้คุณติสิ”
ชยุติกับบัวชะงักตรงหน้าทุกคน จ๊าดวิ่งเอากระเป๋าเสื้อผ้าไปให้ชยุติ ชยุติรับอย่างงง ๆ
“อะไรกันครับม้า จะให้ผมไปไหน?”
“ไม่น่าถาม คืนนี้แกต้องไปเฝ้าหนูจันทร์ที่โรงพยาบาลน่ะสิ”
“เฝ้ายิ่งจันทร์? ทำไมผมต้องไปเฝ้าด้วยละครับ?”
“อย่ามาปัดความรับผิดชอบแบบนี้สิ หรือว่าแกจำไม่ได้ว่าหนูยิ่งจันทร์เจ็บเพราะใคร!”
กนกวิภาเสริม “จนป่านนี้หนกก็ได้ข่าวว่าพี่จันทร์ก็ยังไม่ฟื้นเลย น่าเป็นห่วงมากนะคะพี่ติ”
“เป็นห่วงมากแกก็ไปนอนเฝ้าเองซิยัยหนก”
“พี่ติ!”
วลัยช่วย “จริงๆหลานหนกก็อยากไปนอนเฝ้าหนูยิ่งจันทร์นะตาติ แต่หลานหนกกลัวผี..”
“งั้นอาอี๊ก็ไปนอนเฝ้าเป็นเพื่อนยัยหนกซิครับ” วลัยจ๋อย “ง่ะ...”
“แกไม่ต้องมาโยนให้คนโน้นคนนี้เลยนะตาติ ยังไงคืนนี้แกก็ต้องไปนอนเฝ้าหนูยิ่งจันทร์ เพื่อแสดงความรับผิดชอบในสิ่งที่เมียแกทำไว้”
“ถ้าทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะบัว งั้นให้บัวไปเฝ้าคุณยิ่งจันทร์ก็ได้ค่ะ”
“ยอมรับแล้วเหรอ ว่าทุกอย่างมันเป็นเพราะฝีมือแกนังบัว?!!”
บัวสะอึกพูดไปพูดมาวลีก็วกมาโยนให้บัวจนได้ ชยุติรีบตัดบท “ผมไปเฝ้าก็ได้ครับ แต่ผมจะพาบัวไปด้วย”
“เป็นแฝดอินจันหรือคะ ถึงได้อยู่ห่างกันไม่ได้”
“ไว้หน้าป๊ากับม้าบ้างเถอะไอ้ตี๋!!”
“ไม่ต้องห่วงค่ะ คุณไปเถอะ ฉันอยู่ได้” ชยุติมองบัวด้วยความเป็นห่วง...ลังเลอึดใจหนึ่ง