บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 4 หน้า 3
“ฉันจะยอมกลับก็ได้ เห็นแก่บุญคุณข้าวแดงแกงร้อนที่ป๊าเคยเลี้ยงฉันมา แต่...”
“แต่อะไร”
“ป๊าต้องไล่อีตรึงจิตไสหัวออกไปให้พ้นจากคณะ” ไหมฟ้าน้ำเสียงข่มขู่ เจียงมองไหมฟ้าอย่างผิดหวัง
ห้องครัว บ้านเจียง เจียง ซินแสหลอ ตกใจเมื่อตรึงจิตเอาเรื่องไหมฟ้ามาบอก
“อีไหมฟ้ามันกล้าดียังไงให้ป๊าไล่อั๊วะออกจากคณะ ฉันจะไปตบมันเดี๋ยวนี้” นกขมิ้นรั้งตรึงจิตไว้
“ใจเย็นๆก่อนจ้ะ หายใจเข้าพุทธ... หายใจออกโธ.... พุทโธๆๆ ท่องไว้จ้ะ”
ตรึงจิตพยายามทำตาม แต่ในใจก็ยังไม่วายเดือดปุดๆ
“ดีเหมือนกัน อาไหมฟ้าอีออกไปเสียได้ดีก็ดี คนแบบนี้อยู่ที่ไหนก็ไม่เจริญมีอย่างที่ไหน เคยกินข้าวหม้อเดียวกันแท้ๆ จะให้มาไล่พวกเดียวกันออก เค้าเป๋” ซินแสหลอบ่นภาษาจีน
“เสียดายไหมฟ้าเหมือนกันนะป๊า คณะเราเสียมือดีไปทั้งคน” ตรึงจิตหันไปจ้องนกขมิ้นตาเขียวปั๊ด จนนกขมิ้นหงอ ตัวลีบ “มันเคยสำนึกบุญคุณที่คณะนี้ชุบเลี้ยงมันมาแต่อ้อนแต่ออกซะที่ไหน โถ... อีช้างเขย่ง มีผัวเด็กเลี้ยงเข้าหน่อยทำเป็นลืมตัว”
“ผมว่าดีออกครับ บัวจะได้เล่นเป็นนางเอกประจำคณะของเราอย่างเป็นทางการซะเลย” ดำเกิงเสริม
“เรื่องที่จะให้บัวเล่นงิ้ว เลิกคิดไปได้เลยยังไงๆป๊าก็ไม่ยอม”
“แต่เฮียก็เห็นไม่ใช่เหรอ อาบัวอีเล่นได้ดี อั๊วจะขัดเกลาอีอีกสักหน่อย อนาคตของอีก็ฉายแววออกมาแล้ว เฮียยังจะทำลายน้ำใจอีได้ลงคออีกเหรอ”
“ซินแส อั๊วคิดดีแล้ว ตรึงจิตอีก็เล่นได้เหมือนกัน บัวยังต้องเรียนหนังสือ มีอนาคตกว่าเล่นงิ้วแบบนี้ คนสมัยนี้เค้าเลิกดูงิ้ว ไปดูหนัง ดูละครกันหมดแล้ว”
ตรึงจิตเคลิ้มยินดีเพราะอยากเล่นมาก “ใช่ป๊า ฉันมันไม่มีอนาคต...จริงมั้ยพี่นกขมิ้น?”
นกขมิ้นกระซิบเอือมๆ “ไม่ใช่เรื่องดีเลยจ๊ะ น้องตรึงจิต...”
“อ้าว เหรอ...”
“ถ้าเฮียคิออย่างนี้ ไม่อนุรักษ์งิ้วเอาไว้ สักวันงิ้วก็จะตายไปพร้อมกับตัวเฮีย ...”
“อั้วก็ให้อาตรึงจิตสืบทอดอยู่นี่ไง”
“แต่เฮีย..” ซินแสหลอ ดำเกิงส่ายหน้าในความหัวดื้อของเจียง ตรึงจิตรีบแทรก
“เลิกเถียงกันได้แล้ว” ตรึงจิตอ้อนเจียง “ป๊าขาฉันหายดีแล้ว คืนนี้ให้ฉันเล่นเถอะนะ ยังไงๆ ไป๋ซู่เจินก็ต้องเป็นฉันเล่นใช่มั้ยป๊า”